Vorige bewoners - De Paardenkamp

Aaron

Agnetha

Agnetha

Hier een verhaaltje over onze lieve merrie Agnetha.

Agnetha is geboren op 2 april 1982. Ze is een KWPN merrie met Gelders bloed aan moeders zijde. Tot haar zesde levensjaar is Agnetha fokmerrie geweest. Daarna is ze door de familie Kraaij in Soest gekocht en zadelmak gemaakt. Jan Kraaij heeft met haar dressuur en spring wedstrijden gereden en is in het springen zelfs in de klasse Z beland.

Agnetha is een echte merrie en een echt karakter paard. Het springen heeft ze dan ook volledig op karaker gedaan. Naast haar sportprestaties is Agnetha ook ingezet in het manege bedrijf van de familie. Ze heeft in manege lessen meegelopen en menig mens op haar rug gehad en de beginselen van het paardrijden geleerd.

Na vijf jaar is zij gekocht door de familie Kranenberg. Dat begon allemaal niet heel positief want Agnetha had al een verleden van koliek aanvallen en op een dag ging het echt mis. Toen is ze met grote spoed naar de paarden kliniek in Utrecht gereden en geopereerd. Deze koliek aanval heeft haar bijna het leven gekost en de operatie was ook net op tijd. Haar darmen waren verkleefd aan de buitenwand en dit is operatief losgemaakt en sindsdien heeft ze nergens meer last van en geen centje pijn.

Bij de familie Kranenberg was Agnetha echt het familie paard, iedereen heeft op haar gereden en verschillende dingen met haar gedaan. Moeders en vaders reden lekker in de bak en het bos en de twee paardrijdende kinderen hebben haar echt als leerpaard gehad en verschillende springwedstrijden met haar gereden.

De laatste jaren deed ze het al wat rustiger aan het had ze weer jonge meiden op haar rug die het allemaal nog moesten leren en die ze het dan ook af en toe flink moeilijk kon maken ondanks haar leeftijd. Agnetha is een echt karakter paard en dan ook beslist geen makkelijke om zo maar even op te stappen, maar wel altijd fair en eerlijk. Ze is de grote vriendin van de familie en iedereen die wel eens een ritje op haar gemaakt heeft. Ze is dan nu ook toegekomen aan haar welverdiende rust.

Agnetha geniet van de rust die je gekregen en ook zeker verdiend hebt na al die jaren trouwe dienst. Ik hoop dat je nog lang op de paardenkamp zal vertoeven en er nog vele jaren lekker je buikje rond kan eten.

Familie Kranenberg

Aiven

Alex

Amanda

Amanda

Mijn pony Amanda komt een donderdag naar jullie. Maar het voelt wel heel gek voor mij als ik niet even kan vertellen wat voor soort pony het is.

Ik heb haar van mensen gered van de slager toen ze drie maanden oud was. Drie en half heerlijk vertroeteld en veel gewandeld. Daarna jaren plezier gehad met het rijden op haar. Helaas kwam daar een einde aan toen ik op een morgen bij haar stal kwam en een of andere idioot had haar stal vol gegooid met Turkse broden. Goed bedoeld waarschijnlijk maar Amanda was gelijk hoefbevangen. De dierenarts kon haar wel redden maar ik kon nooit meer op haar rijden. Gelukkig kon ik haar in leven houden en weer veel gewandeld.

Toen had ik de pech dat een andere pony mij hard over een hek trok zodat ik daar chronisch gekneusde ribben aan overhield. Ik kon niet goed meer voor haar zorgen en wilde ze bij jullie inschrijven. Ik dacht altijd dat dat met 20 pas kon. Maar de laatste 6 jaar heeft ze in een paarden rusthuis gestaan samen met een kleine shetlander op een schraal weitje. Ze heeft het daar geweldig maar helaas willen ze mettertijd gaan stoppen ja en dan....Dat is een grote zorg voor me.

Toen belde jullie ik schrok me rot. Gelukkig mocht ik de volgende dag terug bellen. Zaterdag zijn we komen kijken en we vonden het geweldig. Wel moeilijk maar een hele zorg minder.

Amanda heeft nooit in een grote kudde gestaan. Hoog uit 5 oude paardjes bij elkaar. Piet heeft verschillende keren geprobeerd om de shet bij haar in de stal te zetten maar dat lukte niet. Wel op de wei. Het is best een dametje met pit. Als de veearts komt kan ze erg nerveus zijn maar als iedereen rustig blijft komt alles goed. Het is een verschrikkelijk leuk en grappig dier maar je moet haar een beetje kennen. Ik heb echt een super band met haar. Ik schrijf dit niet omdat ik jullie niet vertrouw en denk dat ik het beter weet. Want ik heb alle vertrouwen in jullie. Maar voor mij is het even belangrijk dat jullie haar alvast een beetje kennen. Ik denk niet dat er een donderdag iets zinnigs uit mij komt...hihi.

Heel vriendelijke groeten Conny

Amber

Amber

Bij ons (de familie Meek) gekomen op 11-jarige leeftijd. Gekocht van een zwager, die boer was en ook wel in paarden handelde. Mijn man wilde leren paardrijden en heeft dit aan haar te danken. Ze was lief, mak, betrouwbaar en had al veel meegemaakt, maar had ook een duidelijke eigen wil.

Zo wilde ze als ze hengstig was, beslist niet bij andere paarden weg, dus een ritje alleen met haar door het bos zat er niet in. Ze ging dan steigeren en bokken en door onze onervarenheid “won” ze het van ons en maakte daar dankbaar gebruik van.

Aan dressuur had ze een broertje dood, ze ging dan heel erg hoesten en/of kreupel lopen zodat we de baan moesten verlaten. Achteraf bleek het dan vaak op onverklaarbare wijze ineens over te zijn…en tijdens een bosrit hoestte ze niet of in ieder geval veel minder.

Zo is ze zelfs in de kliniek in Utrecht terecht gekomen om haar long – en kreupelheidsprobleem te onderzoeken. Er werd gezegd dat ze longemfyseem had en er bleek een scheurtje in het hoefbeen te zitten (wat overigens de kreupelheid niet kon verklaren) . Na deze diagnose werd ze uiteraard minder vaak bereden en gingen we meer over op ontspannen bosritjes.

Dit bleek ze prachtig te vinden en haar klachten verdwenen als sneeuw voor de zon. Samen met ons andere paard hebben we vele bosritten gemaakt. Ze diende als “leerpaard” , omdat ze heel verkeersmak was, waardoor het andere, jongere paard zich aan haar optrok. We hebben in die zin dus veel aan haar te danken, want ze heeft zowel ons, als ons andere paard veel geleerd!

Op rennen was ze dol, we vlogen dan door het bos en omdat ze volbloed in haar stamboom heeft ging ze naarmate ze warmer werd steeds harder rennen en won dan ook altijd. Zo heeft ze de bossen van Oranjewoud (bij Heerenveen in Frsl.) , de heidevelden bij Havelte (Dr.) de Leenderheide, de Achelse Kluis (N.Br) en nagenoeg de hele Veluwe gezien en doorkruisd.

Vanaf haar 22e is ze gepensioneerd en heeft ze haar leven met twee Shetlanders in de wei gedeeld. De Shetlanders waren haar grote vriendjes en als er één uit de wei gehaald werd, was de wereld te klein en brak ze bijna de boel af.

We hopen dat ze nog een aantal jaren gelukkig is en nieuwe vriendjes krijgt op De Paardenkamp, alhoewel we haar heel erg missen zijn we blij dat ze goed verzorgd wordt en gunnen haar het allerbeste, ze heeft het verdiend! We komen haar regelmatig bezoeken en een aai geven, alhoewel ze niet zo knuffelig was, ze had liever een handvol brokjes….

Onze lieve, brave, eigenzinnige “ouwe taaie” Amber..

Amingo

Andvari

Angelo

Animo

Anja

Anouchka

Anouk

Antoon

Appie

Arabel

Arabella

Arlon du grift

Artemis

Astrid

Avenir

Axel

Bangsi

Baranca

Bari

Barry

Bart

Baruch

Basia

Bastion

Beauty

Beauty Boy

Beauty Boy

Zoals gewoonlijk werd Beauty Boy uit de box gehaald maar dit keer was het niet om een ritje te maken door de vertrouwde binnenbak.

De man had kennelijk iets anders in gedachten want hij stond maar te kloppen en te voelen. Na dit alles mocht hij weer terug in de box.

Mijn dochter werkte al een aantal jaren in de \\"Manege de Wolf\\" in Huybergen en enkel maanden voor dat ik met pensioen zou gaan werd mij gevraagd wat ga je doen als je straks voor hele dagen thuis bent.

Mijn dochter had op de manege zelf een paard en een pony en zo kreeg ik met mijn verjaardag een aantal paard rijlessen aangeboden. De lessen bevielen mij best, ik had een heel lief paard en mijn dochter en vrouw waren bij de lessen aanwezig. Beauty Boy was erg geliefd bij de mensen en iedereen kende hem want hij had de eigenaardigheid dat hij altijd met zijn tong buiten boord liep.

Op zekeren dag had mijn dochter vernomen dat Beauty Boy te oud was en dat hij weg moest naar een handelaar (paarden slager). Nadat we dat te horen hadden gekregen kunt U zich voorstellen wat het gesprek aan tafel was.

Huilend vroeg ze mij of ik hem wilde kopen want dat zo\'n paard, die 15 jaar de mensen plezier en vreugde had gebracht, zijn leven zou moeten beeindigen in het slachthuis vonden wij verschrikkelijk.

Omdat mensen met paarden een hemel op aarde hebben, heb ik Beauty Boy gekocht op voorwaarde dat mijn dochter hem zou verzorgen en dat ik de hemel op aarde zou krijgen. De hemel op aarde heb ik niet gekregen maar ik ben ervan overtuigd dat ik die Beauty Boy wel heb gegeven.

Beauty Boy gaf na een tijdje ook zijn eigenaardigheid op en zijn tong ging zoals het gewoon is binnen boord. De dunne vacht die hij had veranderde in een prachtig dik tapijtje waar in het voorjaar veel werk aan was. Genietend in de wei met de andere paarden heeft hij bij ons zijn oude dag gesleten.

Beauty Boy is 12 jaar door ons verzorgd en daarna nog enkele jaren door de lieve mensen van het Paardenkamp in Soest. In de leeftijd van 32 jaar is hij overleden.

Graag wil ik de mensen van De Paardenkamp en de mensen die dit mogelijk maken, de begunstigers van de Paardenkamp, hartelijk bedanken voor de fijne dagen die Beauty Boy bij jullie heeft mogen hebben.

Beauty II

Beijaert

Belan Sparkle

Belito

Benjamin

Bennie

Bento

Berrie

Bertus (Gunter)

Bertus (Gunter)

Bertus is een grote KWPN'er met de vader genaamd Action. Action heeft op internationaal niveau dressuur gereden.

Karakter: lief, eerlijk, lui, stoicijns en lomp.

Gunter, wordt zijn hele leven al Bertus genoemd, iedereen kent hem ook alleen onder die naam. Ik wil dus ook graag dat hij ook op het Paardenkamp Bertus genoemd wordt. Bertus heeft soms wat lompe acties, vandaar dat hij de naam Bertus kreeg. Hieronder volgen een paar anekdotes.

Toen Bertus jong was liep hij altijd samen met zijn half broer in het land in Odijk. Die twee jonge paarden hebben een paar streken uitgehaald. Zo stonden ze naast een soort volkstuintje waar een hobbykweker allemaal mooi bloemen aan het kweken was. Maar als Bertus en zijn broer heel dicht tegen het hek aan gingen staan en heel ver met hun hals reikten... dan konden ze precies de mooie bloemen van de stelen af eten. De hobbykweker was daar niet zo blij mee! Door Bertus' zijn lompigheid is hij in die tijd ook twee keer in de Kromme Rijn gevallen. Hij moest daar dan door de brandweer uitgehaald worden. De toenmalige eigenaren waren na een poosje bang dat Bertus het zwemmen niet vol zou houden en hij misschien kon verdrinken. Maar toen er een krop sla kwam langsdrijven ging Bertus er achteraan om deze op te kunnen eten. Zo moe was hij dus nog niet!

Nog een paar andere voorbeelden van zijn lompigheid; hij heeft een keer zijn eigen tand uit zijn mond getrokken, een keer met zijn voorbenen over het hek van de wei gestaan terwijl zijn achterbenen nog op de grond stonden, een keer met één (!) voorbeen over de boegstang van de trailer gestaan en hij heeft mij er bijna afgegooid toen ik in mijn trouwjurk, in de amazone zit op zijn rug zat!

Maar Bertus is vooral ook een eerlijk en lief paard. Hij zal nooit trappen of lelijk doen en raakt nooit in paniek ofzo. Hij heeft altijd braaf zijn wedstrijden gereden (M dressuur en L springen) en ook buiten en in het bos is hij super braaf. Ik heb Bertus gekregen toen hij 2,5 jaar oud was. Nu op zijn 23e staat hij, hopelijk nog vele jaren, op De Paardenkamp. Bertus heeft ook trouwe supporters; jaren lang heb ik dezelfde bijrijdsters gehad. Nelly en Inge zijn ook mee geweest om Bertus naar De Paardenkamp te brengen. Hij is 20 jaar van mijn leven en veel jaar van het leven van zijn bijrijdsters. We hebben genoten van hem en het rijden op hem. Vooral dat laatste gaan we missen.

Lieve Bertus; bedankt voor alles! Geniet lekker van je pensioen, je hebt het verdiend! Paardenkampmedewerkers en bezoekers; gefeliciteerd met zo'n nieuwe knappe bewoner! ;-)

Liefs, Katja

Bianca

Bibi

Bijou

Billy

Billy Boy (met Marten)

Biskra

Blacky

Blaky

Blauwtje

Bles

Bob

Bobbes

Bobbie

Bobby

Boekanier

Boike

Bolle

Bonanza

Bonheur

27 juni komt Bonheur bij jullie op De Paardenkamp.

Zou een stukje over hem schrijven:

Ik heb zoveel meegemaakt met dit paard wat ik 21 jaar in mijn bezit heb mogen hebben, hier het verhaal in een notendop:

Ik kocht Bonheur (NRPS ruin) toen hij 6 jaar was, ik wilde gaan springen met hem. De tweede keer dat ik er bij de handelaar op wilde gaan zitten lag ik er meteen weer naast. Iedereen verklaarde mij voor gek, maar heb hem toch gekocht. De eerste twee maanden lag ik er meer naast dan dat ik er op zat, maar de aanhouder wint en dat blijkt. Na vele privélessen toch maar op wedstrijd, eerst maar met dressuur beginnen. Binnen een half jaar moest ik al L2 starten, maar dat ging me te snel dus rustig aan doen met wedstrijden.
Toen hij een jaar of 9 was werd hij voor de eerste keer onregelmatig, uiteindelijk bij de dierenarts foto’s laten maken en ja hoor artrose in het rechter voorbeen. Een spuit er in en we konden er weer tegen aan. Na een jaar of 4, hij werd steeds sneller weer kreupel, kwam hij uiteindelijk de stal bijna niet meer uit. De verzekering gebeld dat ik wilde stoppen met hem! Van hen kreeg ik een telefoonnummer van iemand die hem wel weer goed zou krijgen. Ik na veel wikken en wegen hem daar naar toe gebracht. Na 2 weken kon ik hem weer ophalen, hij liep scheef, werd er gezegd. Ik moest op een andere manier gaan rijden. Ik heb uiteindelijk een andere instructrice gevonden die mij daar heel goed bij geholpen heeft.
Een vriendin van mij ging naar een cross les toe en vroeg of ik niet mee wilde. De dierenarts had mij afgeraden om niet meer te springen, maar ik dacht een zo'n lesje kan geen kwaad.

Uiteindelijk heb ik nog tot zijn 26ste levensjaar oefencrossen gereden een keer in de week spring les gehad en iedere maand een uur crossles gehad met hem. En nooit een pas meer kreupel.

Ook gingen we ieder jaar een weekend naar het strand met vriendinnen. Ik vond het vreselijk met hem op het strand.(Maar het was altijd zo gezellig). Het enige wat hij deed was zijn kop hard naar beneden trekken en er als een tornado vandoor gaan. En als ik hem dan weer terug had liep hij alleen maar te dribbelen en te hobbelen van links naar rechts. Dat deed hij ook in het bos als er meer dan 3 paarden mee gingen. Ik kwam er altijd misselijk af.

Ook heeft hij een keer met Prinsjesdag achter de gouden koets mee gelopen. Hij moest mee doen met de strandoefening in Scheveningen, de soldaat die er op zat had ik ingelicht wat hij op het strand deed, maar deze man dacht dat het allemaal wel mee zou vallen. Na die tijd vertelde hij mij dat hij het dood eng vond zo hard en onbestuurbaar hij was op het strand. Gelukkig deed hij het niet alleen bij mij!

Een jaar of 8 geleden heb ik al zijn tanden laten trekken, omdat die allemaal los zaten, ik dacht dat hij papjes en zo zou moeten hebben, maar tot mijn verbazing kon hij zelf nog grazen. Ik ben toen wel bitloos gaan rijden. Dat pakte hij heel goed op. Sinds hij zijn tanden niet meer heeft, heeft hij ook een bij naam op stal gekregen: TONGBOY!

Helaas kwam er een einde aan onze cross en rij carrière eind 2016 toen we op een cross hindernis belandden in plaats van er over heen te gaan. Daarna is hij achter nooit meer helemaal goed gaan lopen en heeft hij in de wei mogen staan totdat hij naar De Paardenkamp kon.

Mijn verhaal over Bonheur 21 jaar in een notendop!!

MVG Roos

Bonne

Bonny

Bono

Bontje

Boris

Boy

Bram

Brenda

Brendie

Brenno

Bržne

Butterfly

Vestha en Butterfly

Op de foto is hij nog in het gezelschap van zijn maatje, de merrie Butterfly (ook wel liefkozend door ons genoemd: botervlootje). Door een tragische gebeurtenis (niemand weet precies hoe het heeft kunnen gebeuren), waarbij haar rechterachterbeen dusdanig zwaar beschadigd raakte, is zij op 31 augustus 2004 overleden. Zowel ik en vooral mijn dochter Marloes missen haar enorm en kunnen het nog niet geloven dat onze Butterfly er niet meer is.

Ik vind de foto dan ook prachtig van Vestha (de witte) met zijn maatje Butterfly. Zo kunnen we toch altijd even naar ze kijken, als we de site van de Paardenkamp oproepen.

Zoals het waarschijnlijk zo vaak gaat, worden moeders door dochters aangestoken, als het gaat om het willen hebben van een paard. Zo ook bij ons in de familie.

Na aanschaf van Butterfly, in 1992, werd ik door goede kennissen geattendeerd op een advertentie waarbij een ruin van toen 13-jaar werd aangeboden. Het leek een goed leerpaard voor mij, aangezien ik nog slechts twee jaar bij een rijvereniging een uurtje per week les had.

Het was natuurlijk ook leuk om er voor Butterfly een maatje bij te hebben. Want alleen is maar alleen. Paarden zijn nu eenmaal kuddedieren. Wel hadden we inmiddels twee schapen aangeschaft (Jet en Koosje) als gezelschap, maar inmiddels wilde ik toch ook wel een eigen paard, want Butterfly was mij wat te pittig in die tijd.

Dus getelefoneerd met de toenmalige eigenaar en er op af! Ik was gelijk gecharmeerd van (naar het bleek een schimmel) en na gezien te hebben, hoe mooi hij kon lopen (dressuur M2), was ik verkocht. Na keuring, is Vestha veertien dagen op proef naar onze boerderij gekomen. Het was liefde op het eerste gezicht met Butterfly. De twee kon het prima samen vinden.

Zo werd Vestha mijn paard. Hij was wel wat nors, vooral met eten verdedigend. Later vernam ik ook dat hij voor mij al heel wat baasjes (zes) had versleten. Het heeft wel even geduurd, maar ik heb zijn vertrouwen gewonnen, en ik heb er al die jaren een geweldig paard aan gehad. Veel met hem samen geleerd. Het was heerlijk om met hem te werken. Ook al was dat af en toe best aanpoten. Het buitenrijden, samen met Butterfly, waarbij we regelmatig door het water van de Spiegelplas konden galopperen en lekker pootje baden, gevolgd door een rondrit rond de plas, was altijd een feest.

Ze hebben beide een heerlijk tehuis gehad. Ik was erg blij dat ze terecht konden op de Paardenkamp. Alleen heel triest dat Butterfly er maar zo kort van kon genieten. Ik mis mijn Vestha vreselijk. Maar ik hoop dat bezoekers aan de Paardenkamp hem een knuffel willen geven. Ben ik in Nederland dan zal ik dat zeker zelf gaan doen.

Toos van Wijk

Le Bugue (France)

C'est la vie

Carel

Careto

Carlos

Carmen

Carola

Carola

Een droom werd werkelijkheid.

Als klein kind had ik altijd maar 1 wens….

Een eigen pony, en het liefst een haflinger. Maar als vierde kind uit een groot gezin met zeven kinderen bleef dat een droom. Totdat ik zelf kinderen had die ook dezelfde droom hadden. De droom werd werkelijkheid, we kochten een eigen pony, het werd de haflinger Carola, toen 12 jaar oud.

De verkoopster zei: ze is misschien wel wat te vel voor een gezinspony, maar wij waren opslag verliefd. We kochten haar voor recreatief gebruik. De kinderen gingen voortaan lessen op hun eigen pony, alhoewel… vaak kregen we haar pas na de les of soms helemaal niet te pakken uit de wei, en als de kinderen op haar aan het rijden waren in de les hoorden we altijd; ,, kom op jongens voorwaarts, behalve op Carola jij moet inhouden’’.

Een proefje oefenen… de lezer had moeite om Carola bij te houden. Een buitenritje… Carola haalde de grootste paarden in. De kinderen wilde wel meer dan recreatief rijden en gingen wedstrijden rijden. Mijn oudste dochter had wel haar bedenkingen want een haflinger in de wedstrijden…

Maar na een prijzenkast vol bekers en een haflinger in de M1, waren die bedenkingen helemaal weg. Ook een van mijn andere dochters reed met Carola moeiteloos naar de M1 en zorgde er voor dat een jurylid het nog steeds over die haflinger met dat zweefmoment heeft. En springen dat ze kon… dat deed ze ook graag, zelfs als het de bedoeling niet was.

Regelmatig kregen we een bod op onze haflinger, maar helaas voor hun, Carola was niet te koop. Mijn kinderen en ik konden lezen en schrijven met deze pony en we genoten er dan ook erg van. Dit kan niet iedereen zeggen want ze vertrouwde dan ook enkel ons gezin.

Met haar achterbenen slaan, daar was ze de allerbeste in. Menigeen heeft dit dan ook aan de lijve ondervonden. Ze is niet gemeen hoor, maar wel erg wantrouwig onze superpony.

In de wedstrijden een ster, in de wei de baas, en de snelste met een wedstrijdje, totdat ze een peesblessure kreeg, tijdens een strandrit in Zeeland. Weken zijn we bezig geweest met haar been. De dierenarts had er een hard hoofd in.

Wonder boven wonder ging het steeds beter en werd ze weer fel en vrolijk, maar helaas was het rijden op Carola niet meer mogelijk. De dierenarts verzekerde ons dat ze geen pijn had maar dat er niet meer op gereden kon worden. Jammer, maar ze bleef onze superpony. Maar na een poosje merkten we dat ze onderaan de rangorde in de roedel stond. En iedere keer opgejaagd werd door de gezonde sterke paarden, ze werd chagrijnig, en probeerde steeds een plekje alleen te vinden.

We waren dan ook heel blij voor haar dat we een telefoontje uit Soest kregen dat ze daar heen kon komen. Voor haar ja, want we zullen haar missen.

Carolina

Carolina

Toen ik werd gebeld dat Carolina naar dit paardenrusthuis zou gaan, kon ik geen betere plek bedenken voor haar pensioen. Natuurlijk wil ik een stukje schrijven over haar.

Carolina kwam bij ons op de manege en al snel werd zij ‘Carolientje’ genoemd. Toen zij kwam, was ik in de leeftijd van 9 of 10 jaar oud en helemaal gek van paarden. Carolientje werd al snel mijn ‘lievelingspony’. Ik mocht de competitie-wedstrijden op haar rijden, al ging dit lang niet altijd goed. Ze had zo haar nukken in de stal. Daar steigerde ze nog wel eens en stilstaan was ook niet haar favoriete bezigheid, maar dat kon mijn enthousiasme niet drukken. Ik was dolblij als ik op haar mocht rijden. Hierbij was mijn voordeel dat lang niet iedereen haar leuk vond. Ze bokte nog wel eens onder het rijden en niet alles ging vanzelf bij haar. Toch vond ik haar geweldig . Hoe langer ze op de manege was, hoe liever en rustiger ze werd.

Ik mocht een paar jaar regelmatig op haar rijden, waarbij ik zelfs privé-lessen met haar ging volgen. Op haar leerde ik steeds meer ‘echt’ paardrijden en het liefst wilde ik haar natuurlijk voor mijn verjaardag hebben. Ik vond het geweldig. Tot de dag kwam, dat ik te groot voor haar werd. Ik stapte over op de grotere paarden en pony’s. Toch ging ik nog altijd even bij haar kijken, wanneer ik op de manege was.

Nu is het bijna 17 jaar later en is zij toe aan haar, na jarenlange trouwe dienst, welverdiende pensioen die ik haar meer dan gun!

Carolina herinner ik me vooral als een pony waarop ik veel buitenritten heb gereden. Het begon allemaal heel veel jaren geleden. Op de manege vroegen ze of ik de buitenrit op Carolina wilde rijden. Wel moest ik opletten dat ze niet naar andere paarden zou trappen. Tijdens de buitenrit ging het prima zolang andere maar afstand bewaarden. En Carolina was echt een super pony tijdens de buitenrit. Ze liep lekker door en toen we een stukje gingen crossen had ze er echt plezier in. Ze wilde graag voorop lopen dus we gingen dan ook altijd in volle rengalop, tot tranen in de ogen van de wind aan toe.

Het was altijd samen genieten om zo te scheuren door de bossen. Na die ene keer heb ik dan ook nog vaak buitenritten op Carolina gereden.

Carolina en ik heb samen zelfs een keer meegereden tijdens een bruiloft in western stijl. Als ruiter had ik cowboy-kleding aan en zo gingen we met een groep van 8 ruiters en paarden op pad. We reden voorop in de stoet met daarachter de postkoets met het bruidspaar en daarachter de huifkarren met de gasten. Die dag was extra bijzonder omdat ik hiervoor speciaal vrij had gekregen van school en omdat we een cowboy hoed droegen in plaats van een cap. Die rit op Carolina zal ik dan ook zeker nooit meer vergeten.

Casander

Caval du Pouch

CAVAL DU POUCH

Dit ras heet de Merens, ook wel genoemd “de Zwarte Prins van de Pyreneeën". Caval is in 1990 geboren in Frankrijk en 19 jaar geleden kwam Caval uit Frankrijk naar Nederland. Zijn vader was Ivanhoe en Monsieur André Rieu was zijn fokker, baas en verzorger. Hij heeft altijd graag gewerkt en is zonder meer een fantastisch paard, zeker voor mij! Tien jaar geleden kreeg hij zijn vriendin, de pony Puck. Ze waren onafscheidelijk.

Eind 1994 maakte ik kennis met Caval. Het was liefde op het eerste gezicht. Ik hoefde er niet over na te denken. Hij was degene (het paard) dat ik zocht. We hebben lief en leed met elkaar gedeeld. Hij heeft een heel eigenzinnig karakter maar is vreselijk lief. Hij is geboren in Frankrijk en is daar volgens zijn paspoort groot gebracht door de fokker André Rieu. Zijn vader had de naam Ivanhoe en moeder heette Sandale. Hij was vier jaar oud toen hij naar Appeltern in Nederland kwam en daar hebben wij hem ontmoet. Hij stond al snel bij ons thuis waar hij verder getraind werd onder het zadel en voor de wagen. Tien jaar geleden maakte ik kennis met de trainster Cathalijne die hem twee keer per week les gaf. Dat klikte heel goed want hij liet niet zo maar iemand toe. Hij wordt de kleine Fries genoemd. Ik was nieuwsgierig geworden naar het gebied waar hij vandaan kwam en ben in dat gebied naar een fokkerij van de Merens gegaan. Nog nooit zoiets imposants gezien. Ze stonden in een groot stuk bos, een machtige hengst met merries en veulens die hij beschermde. Zelf heb ik 14 dagen door de Pyreneeën gereden van Frankrijk via Andorra naar Spanje op een Merens en ik kwam er toen achter wat een Merens mij nog kon leren. Een fantastische gewaarwording. Ik heb altijd gezegd: hij heeft heel veel voor mij gedaan. Hij mag van mij een goede oude dag hebben. Dat heeft hij verdiend. En ik ben er van overtuigd dat dat hier lukt! Met dank aan iedereen die hiervoor gezorgd heeft.

De voorgeschiedenis van dit ras de Merens: Tussen Frankrijk en Spanje, in de buurt van Andorra, leven de Mérens in volle vrijheid op de plateaus van de oostelijke Pyreneeën. De natuur is er net als de Mérens overweldigend en ruig. In Frankrijk noemt men ze ‘Cheval Ariègoise’ of ‘Le Cheval d’Ariège’, naar de rivier l’Ariège die dit gebied zijn naam gaf. De officiele naam is ‘Pony Ariègoise de Mérens’’ of in het kort ‘Mérens’, naar het dorpje Mérens, waar de wortels van het paardenras liggen. De Mérens is altijd zwart zonder aftekeningen, behalve een klein sterretje op het voorhoofd.

Ceasar

Ceressa

Cheetah

Chopin (Choop)

Chris alias Nico

Cindy

Cita

Clair

Clarien

Cleopatra

Cleopatra

Cleopatra is geboren in 1984. Ze is een kruising New Forester x KWPN’er (wat toen nog WPN’er heette). Heel veel weet ik niet over haar verleden. Wat ik heb gehoord is dat ze als jong paard een veulentje heeft gehad bij een organisatie die placenta’s gebruikte voor onderzoek. Daarna is ze heel kort een manegepaard geweest. Op de manege waar ze stond is ze door een particulier gekocht en heeft daar als pensionpaard gestaan tot ik haar kreeg. In die tijd is er vooral dressuur met haar gereden. Het verhaal gaat dat ze een keer door een ruit is gegaan omdat ze een leuke hengst zag. Dat zou de littekens op haar mond en kin verklaren.

Ik kocht haar toen ze 13 jaar was. Met mij heeft ze geen dressuur meer hoeven lopen, maar we gingen samen naar buiten. We wonen in Rockanje, dus we hebben heerlijk door de duinen en langs het strand gereden.

Cleopatra is een wat angstig paard. Zo vond ze het prima als we met 2 paarden gingen rijden, maar als ze alleen was, vond ze alles eng. Als je in galop was en ze zag iets, dan stond ze als een blok stil. Met als gevolg dat ik vaak om haar nek hing. Ze leek dan iets te denken van: Heb ik dat gedaan? En bleef dan heel geduldig stil staan tot ik weer goed zat. In de wei konden we haar nooit alleen op een stuk zetten. Of ze sprong over het schrikdraad heen, of ze ging er dwars dóórheen. Maar alleen staan wilde ze niet. Dat was wel lastig, want haar maatje mocht minder gras eten dan zij omdat hij gauw te dik werd.

Ook is ze bang voor muizen: Ik stond een keer bij haar (open) stal en zag een muis in haar stal lopen. Toen Cleopatra de muis zag, schrok ze zich een hoedje en rende de stal uit.

Als we het hek van de paddock niet goed dicht hadden gemaakt en ze er uit kon, dan liep ze altijd heel voorzichtig rond te trippelen. Ze zette 3 pasjes, stopte en keek in het rond, weer 3 pasjes en weer rondkijken. Het was net of ze dacht: Het mag eigenlijk niet wat ik nu doe. Haar maatjes renden altijd meteen naar het grasveld, zij niet.

Maar toen ze samen met 2 grote KWPN ruinen in de wei kwam te staan liep ze rond als een prinses , zorgde dat zij als eerste kreeg en joeg de grote paarden uit hun voeremmers als ze werden bijgevoerd. Dan was ze niet bang. Op een gegeven moment werd ze te oud om te rijden. Ze is nu dan ook al enkele jaren met pensioen.

We hadden niet gedacht dat ze het nog zou halen om naar de Paardenkamp te gaan. Ze schoof elk jaar een stukje op op de lange wachtlijst. Maar tot mijn verbazing werd ik gebeld met de mededeling dat ze mocht komen. Ik was totaal verrast en moest wel erg wennen aan het idee.

Dat ze nu naar de Paardenkamp is, valt me toch wel zwaar, maar ik denk dat het voor haar de beste plek is. Ze kan nu echt helemaal paard tussen andere paarden zijn. Ze kan gelukkig goed met andere paarden overweg en ik maak me daar ook geen zorgen over. Ik hoop dat ze lang gezond blijft en dat ik haar nog vaak kan opzoeken.

Cleopatra

Condor

Conti(nental)

Cooper

Cora

Corrie

Corry

Cristo

CRISTO

Cristo is op 31 mei 1984 geboren en dus nu 35 jaar. Hij heeft versleten benen (artrose) verder altijd heel gezond geweest. Voor hij bij de Paardenkamp kwam wonen was ie bij mij in Amersfoort. Ik had hem als ouder dressuurpaard gekocht om van te leren. Wat ik niet bedacht had was dat Cristo daarvoor elke dag getraind. Dressuur en springen. Hij leek wel drie keer zo breed, net een bodybuilder. Cristo moest echt afgetraind worden voor hij naar Amersfoort kwam vanuit Kampen. Hij stond daar in een donkere stal en niet in de wei, vanwege de kans op blessures. Daar had ik dus ook niet aan gedacht; Cristo was niet bekend met de wei of losse buitenritten...hij liep op onze eerste gezamenlijke rit een dame van de fiets bij een treinovergang en we belandden in een maisveld . Hij maakte de waanzinnigste figuren zonder dat ik wist wat een piaffe of zijwaarts was.
In de bak ging hij in het begin alleen maar hard of sprong uit zichzelf over een enorm hek heen...op stal kon hij de meest gekke bekken trekken om iets lekkers te bedelen.
Hij genoot enorm van samen in een wei zitten..genietend van de zon. Hij grazend natuurlijk. Wat hij moeilijker vond was dat zijn trainingsprogramma erop zat..ik reed niet zo best..moest echt nog wel wat leren. Het was voor hem echt omschakelen. En aan de andere kant moest hij ook nog veel leren..buiten rijden zonder hyper de piep te dribbelen bv.
We werden allebei bang van elkaar.
Na wekelijks lessen en buitenritten met andere paarden zijn we naar elkaar toegegroeid. Uiteindelijk stond hij op een pensionstal en werd hij ouder en zijn artrose was echt merkbaar. Hij kon zich niet meer handhaven tussen de jongere ruinen en toen ik belde hoe het met de wachtlijst stond, kon hij komen in mei...toen was hij 23jaar..hij is dus nu al langer op de Paardenkamp dan dat hij bij mij is geweest.. eerst in de nieuwe potstal. En nu hij zo vermagerd de laatste jaren..op Vosseveld. Met plezier volgens mij, maakt nog steeds scheve snoetjes voor n snoepje of zelf de deur open hij is nu oud en echt versleten qua benen, komt amper overeind en ieder voorjaar valt hij weer in qua gewicht, maar in stramme galop naar de wei of paddock...daar komt Cristo!

Bedankt voor de mooie jaren bij jullie

Csardas

Daan

Dancer

Dandy

Daniëlle

Danny

Danny Boy

Demsje

Denny

Denora

Desiree

Devil

Dinky

Djahil

Djoeffa

Dona

Donald

Donja

Donja

Donja kreeg ik toen ik 14 jaar oud was. Ik was op slag verliefd op haar. Ze was toen een jaar of 5 en had een veulen.

Donja is een kruising tussen een arabier en een Fjord. Ik vind dit echt de perfecte combie. Het trouwe, sterke, vriendelijke en werkwillige van een Fjord en de pit, uithoudingsvermogen, temperamentvolle van een arabier. Ik heb Donja ruin 20 jaar gehad. Ik heb echt lief en leed met haar kunne delen.

Donja is erg pittig en wilde altijd als een speer door het bos scheuren. Laat ik daar nou ook gek op zijn,...een perfecte combie dus. We hebben uren en dagen samen door het bos gestruind. Heelrijk was dat altijd. Donja was ergtemperament vol en super betrouwbaar. Ik kon met haar lezen en schrijven.

Ik besef me nu pas hoe uniek onze band was. Ik heb van alles met Donja gedaan. Ze lief voor de kar, ik heb wedstrijden dressuur en springen gereden. Ik reed illegaal mee met de St. Hubertus Jacht in de treek (dat was echt het hoogtepunt van her jaar). Endurance wedstrijden waren haar op het lijf geschreven. Helaas heb ik deze tak van sport te laat ondekt. Ik heb met Donja 3 x een wedstrijd gereden en ze was er geknipt voor.

Helaas kreeg Donja pees problemen (ik denk ook door haar karakter). Ze heeft veel problemen gehad met haar benen maar wat was het een bikkel zeg! Ze heeft zelfs 2 weken rondgelopen met een scheurtje in haar Pijp-been voordat ik er bij de dierenarts achter kwam. De dierenarts stond versteld van haar.

Ze kreeg op 15 jarige leeftijd ook athrose. Op de röntge foto's kon je dat goed zien. De dierenarts kon niet geloven dat Donja nog intensief bereden werd. 3 jaar geleden had Donja plotseling een dikke bult bij haar buik. Na onderzoek door de dierenarts bleek dat haar Buikspier gescheurd was. Niemand kom me vertellen hoe het was gekomen en ook niet hoe lang ze er mee zou kunnen leven. Ik weet dat Donja echt een bikkel is en denk dat ze met deze bult nog veel jaartjes kan genieten van haar pensioen.

Ik heb zo veel mooie en bijzondere herinneringen aan mjin schat Donja. Gelukkig kon ze dit jaar (2007) in het Paardenkamp terecht. Donja heeft haar \"oude dag\" verdiend! Ik woon zelf in Amersfoort dus ik kan haar opzoeken wanneer ik wil.

Ik wil iedereen enorm bedanken voor de inzet die jullie leveren voor deze Paarden en Pony's.

Groetjes,

Myra van Laer

Donna

Dorado

Dragon

Driekus

Dublin

Dublin

Dublin is geboren in Ierland waar zij waarschijnlijk altijd hard heeft moeten werken. Via een handelaar in Engeland is zij in Nederland terecht gekomen toen zij ongeveer 11 jaar was.

Via een handelaar in dressuurpaarden hebben wij haar in mei 2000 toen gekocht. Maar Dublin is natuurlijk geen dressuurpaard maar een Ierse Tinker en later begrepen wij dat de handelaar er drie Tinkers bij had staan die eigenlijk voor de slacht bestemd waren.

Toen Dublin bij ons op stal kwam was zij er slecht aan toe, ze had schurft, was onverzorgd en mager. In de maanden daarna bloeide ze op en werd steeds dikker, zo dik dat wij op een gegeven moment dachten dat ze misschien wel drachtig was! Op 13 februari 2001, 9 maanden nadat wij haar gekocht hadden, schonk ze het leven aan een prachtig hengstveulen die nog 7 jaar bij ons gewoond heeft.

Ondertussen had Dublin laten zien dat ze een erg allround paard was, rijden in het bos, een sprongetje, tochtjes voor de wagen, alles kon met haar en ze deed het met plezier!

In de negen jaar dat wij van haar hebben mogen genieten heeft ze onze prijzenkast aardig weten op te vullen. Wij reden fanatiek de wedstrijden met authentiek gerij (je rijdt dan aangespannen met antieke koetsen en in traditionele kleding en gaat dat voor de prijs het mooiste geheel of de meest authentieke aanspanning) en vaak mochten wij de eerste of tweede prijs ophalen!

Tijdens deze ritten liet het publiek ook altijd blijken dat ze een Tinker wel heel apart vonden, Dublin was een echte eyecatcher met haar zwart witte vachtje en prachtige wapperende sokken!

Daarbij was ze altijd heel gehoorzaam en stond tijdens de pauze als een blok stil en liet ze zich gewillig knuffelen door alle kinderen (die zeiden altijd dat het een koepaard was) en mensen.

We hebben met haar door heel Nederland gereden, ’s nachts in Amsterdam, tijdens het Leids Ontzet tussen een publiek van tienduizenden mensen, op het Loo met een Ierse woonwagen erachter waarvoor wij gevraagd waren deze te rijden omdat wij zo’n braaf paard hadden (de woonwagen was een museumstuk) en noem maar op.

Dublin was voor ons echt een toppaard!

Nu, na twintig jaar hard werken, gunnen wij haar een goede oude dag en waar kan dat anders dan op de Paardenkamp, omdat wij ook in Soest wonen kunnen wij haar vaak even opzoeken en nog een knuffel geven!

Dublin dank voor je jarenlange trouwe dienst en voor je fantastische gezelschap, ik zal je zware, brommende hinnikje missen!

Ducko

Dunja

Edison R

Elivia

Elivia

Zo’n 20 jaar geleden zag ik Elivia in een weiland in Eemnes staan en was op slag verliefd op haar, de meest eigenwijze van de kudde met de gangen van een super tuigpaard.

Op zoek naar de eigenaar gegaan en gevraagd of ik haar kon kopen. “Nee meisje, das niks voor jou, die is onhandelbaar” was het antwoord. Maar de aanhouder wint en na het een paar weken elke dag bezocht te hebben, ging de eigenaar overstag en mocht ik haar kopen op voorwaarde dat ik haar terug zou brengen als ik er niets mee kon want hij had haar zelf gefokt en wilde niet dat ze in de handel terecht kwam.

Nou, ik heb het geweten, ik ben een jaar bezig geweest om haar handelbaar te maken, meelopen aan het halster of hoeven uitkrabben, het was een ramp en vaak dacht ik: “Waar ben ik aan begonnen?” en ik liep de nodige blessures op. Ze heeft in Muiderberg naam gemaakt door het hele voetbalveld om te ploegen toen ze losgebroken was en ook de tulpentuin van een ex-manege-eigenaar moest er aan geloven. Omdat ze thuis stond, ging ik op zondagochtend met haar naar het strand in Muiderberg, ik liet haar daar gewoon los en ze kon dan flink haar energie kwijt. Ze liep nooit weg en als ik haar riep, kwam ze aan gegaloppeerd.

Na dat jaar kon ik haar ook gaan longeren en inspannen en opeens had Elivia alle vertrouwen in me en deed wat ik van haar vroeg! Mijn dochter heeft niet al te goede herinneringen aan de eerste menritten want ze kon in een keer flink optrekken en toen sloeg dochterlief, die pas 5 jaar was, achterover van de bok en bleef met haar jas op zijn kop aan een schroef hangen. Door dit soort acties ben ik ook een keer mijn groom verloren. Op een mooie lentedag is ze ook met kar en al achteruit de sloot ingelopen omdat een trekker opeens vreselijk eng was…

Ze was zo werklustig dat ik ging trainen voor samengestelde menwedstrijden en dat vond ze fantastisch. Als ik met het tuig aan kwam, gingen haar oortjes al naar voren en ze kon niet wachten tot ze ingespannen was.

Ze hield wel haar karakter want meestal was ze op het in-rijterrein zo druk dat ik eerder moest starten omdat ze de hele boel opjutte.

In ons dorp heeft ze Sinterklaas met de kar naar school gebracht, een paar jubilarissen rond gereden en een oude boer die vroeger met paarden werkte, de dag van zijn leven bezorgd.

Uiteindelijk ook onder het zadel beleerd maar dat was niet Elivia’s ding. Ze had er niet echt plezier in en ze heeft menige ruiter die het probeerde in het zand laten happen. Als ze kwamen proef-rijden en ik was er bij, dan was ze superbraaf maar zodra de medeberijder de eerste keer alleen kwam, bokte ze die er gewoon weer af totdat ze er niet meer opwilden. De eerste keer dat ik met haar onder het zadel het IJsselmeer in ging, bokte ze ook mij er af en ging er vandoor. Ik natuurlijk drijfnat rennend achter haar aan en ik kreeg een lift van een fietser. Bij het terras van het plaatselijke hotel hadden ze haar weten te vangen en men wachtte al op mijn komst.

Elivia is nu een oude pittige dame maar haar streken zal ze nooit verleren. Als ze er zin in heeft, kan ze nog flink naast je lopen dansen of uit haar dak gaan. Ze heeft me 20 jaar zoveel plezier geschonken en ik hoop dat ze nog lang van haar oude dag kan genieten.

Ella Duval

Ellie

Elsje

Elstar

Emir (met Erik)

Engeltje

Enzo

Enzo leerde ik kennen in Frankrijk waar iktijdelijk woonde.

Dit was in de Picardië.

Ze stond samen met Nemo {haar zoon van bijna 3jaar} in een grote stal op de boerderij en

overdag samen met hem op een weide in de buurt.Elke dag werden de 7 paarden van deze boerderij naar de omliggende weidesgebracht en ‘s avonds gingen ze weer terug. Dit deed de boer alleen en steedsin groepen van 3 of 4 paarden samen.

Zo kwam ik ze op een dag op straat tegen. Nemodronk nog altijd bij zijn moeder Enzo. En zij liet dit toe.

Ik kocht Nemo van de boer en na een tijd kon ikhem toch van Enzo afspenen.

Enzo was een heel fijn paard om tochten mee temaken in de omgeving en we hebben veel door de bossen gedwaald samen. Zij gafmij altijd het gevoel veilig te zijn en ze wist de weg terug ook als ikverdwaald was.

Toen ik Nemo af wilde spenen en hem daarvoornaar een ander adres bracht werd de boer boos op mij en zei hij mij dat hijEnzo zou verkopen aan een slachthuis. Dit vond ik vreselijk en ik haalde mijnspaargeld van de bank en kocht Enzo erbij. Zo was ze veilig.

We verhuisden met beide paarden naar Normandiëwaar ik weide bij huis had en een inloopstal bouwde.

Na 5 jaar daar, verhuisden we naar ZeeuwsVlaanderen. Ditmaal met 3 paarden want ik had een Franse draver van buren daarovergenomen en zij sloot zich aan bij Enzo en Nemo.

Inmiddels wonen de paarden en ik alweer 10 jaarin Zeeland. En het is nu dat de winters met de hevige wind en regen zorgen voorte gladde weides voor Enzo.

We leven daar op klei en de grond is vaakspekglad. Ze heeft links in haar knie artrose en word al een aantal jaren nietmeer bereden. Eerst ging ze nog graag mee met een heel lichte ruiter op haarrug. Ze is heel lief voor kinderen. Vorig jaar gingen we nog vaak een wandelingbuiten maken en dan liep zij gewoon los achter de andere paarden aan.

‘S avonds nog even zwemmen op het kleinestrandje in de zomer. En ze heeft vele mensen een coach-sessie gegeven in mijncoach-praktijk. En een erg ziek paard bijgestaan in afzondering.

Ze is een heel lief en zacht wezen en daarbijerg wijs. Ze was steeds de leidende merrie maar door haar fysiek loopt zealtijd achteraan ipv op kop.

Ik en de paarden gaan haar erg missen maar voorhaar is het heel fijn dat ze op vlakke weidegrond gaat wonen en optimaalverzorgd wordt met de beste middelen die er voor

oudere paarden bestaan. Dat heeft ze verdiend!Haar leven voordat ze bij mij kwam is niet gemakkelijk geweest. Maar ze isaltijd zacht en vriendelijk gebleven. Alsof ze iedereen alles

vergeven heeft. En ze bleef altijd open voorcontact. Ze is een merrie van wereldklasse. Een wijze oude zorgzame ziel.

Yvonne Jansen

Equality

Equality

Ongeveer 15 jaar geleden ben ik op haar gaan rijden. Ze was toen net van de manege en een jaar of 6. Haar papieren zijn er niet meer, maar de manege weet dat haar echte naam Houtesse was en dat de vorige eigenaar haar Equality is gaan noemen. Equality zou een KWPN’er zijn.

De eerste paar jaar hebben we een beetje gesprongen, totdat dit te zwaar werd voor haar. Daarna zijn we blijven dressuren. Bij de onderlinge wedstrijdjes op de manege konden we best meekomen op L2 niveau. In de les probeerden we ook wat zwaardere oefeningen. Equality heeft heel veel mensen leren paardrijden, dat kon je wel aan haar overlaten. Ze was super braaf. Bij mij ook hoor, maar doordat ik verder wilde komen met haar en daardoor meer vroeg kwam er ook wel een joligheidje of protestje uit en werd ze een stuk actiever en alerter. Ze was altijd werkwillend, als ze dat niet was dan was er iets aan de hand.

Ik ging niet alleen naar haar toe om te rijden, maar ook voor de verdere verzorging. Lekker losgooien in de bak, dan kon ze als ze dat wilde rollen en/of even dollen. Struinen over het erf en grazen aan de hand als de weilanden ’s winters gesloten waren. Lekker poetsen, kroelen en staart/hals massage en als het aan Equality lag dan graag helemaal los staan, ook geen halster om. En anders helpt ze wel herinneren, door het halster zelf proberen af te doen. Het is een vrijkous. Ze legt gerust haar hoofd in mijn armen om te kroelen/doezelen. En als ze wat mankeerde probeerde ik er ook te zijn. Ze was van de manege, maar het voelde alsof ze ook een beetje van mij was.

Juli 2009, Equality stond toen 2 maanden op het land omdat ze kreupel was, heb ik haar gekocht van de manege, zodat ze kon gaan genieten van een welverdiende oude dag.

In 2003 ging de wachtlijst even open. Toen heb ik Equality en Vosita, beide manegepaard, op de wachtlijst kunnen plaatsen in de hoop dat ik ze t.z.t. een goede oude dag zou kunnen geven. Vosita heeft een stukje een goede oude dag gehad bij mij, maar De Paardenkamp net niet gehaald. Voor Equality is het helemaal gelukt.

Eric

Erica

Erik

Eros

Erwin

Erwin

Hallo lieve paardenliefhebber,

Mijn naam is Erwin (bijnaam Erwininos van Nininos) ik ben zoals je ziet een fjord, geboren in Loppersum op 10 maart 1984. Papa is Hjaerter Knaegt en mama is Achia.

Over mijn eerste 8 levensjaren kan ik jullie niet zoveel melden, herinneringen van een paard beginnen wij pas te onthouden vanaf 9 jaar. Afijn, op mijn achtste dus stond ik in een grote wei in Een (klein plaatsje in Drente) met nog wel 100 andere paarden. Opeens komen er twee mensen de wei in, (ze leken wel aardig) en die namen me mee in de trailer. Nou op zich was dat niet zo raar, eerst hobbel de bobbel over de weg en toen stonden we stil en dacht ik HA, eruit. Maar dit was niet het geval, ik moest nog wel 1.5 uur staan en schommelen zeg dat we deden. Achteraf bleek dat we op zee zaten en onderweg waren naar een eiland, Vlieland.

Eenmaal daar kwam ik in een wei aan de Waddenzee te staan samen met nog een paar fjorden, wat een uitzicht had ik zeg, niet te filmen. Na een paar dagen begon ik me toch wel af te vragen wat ik hier nou kwam doen. Die andere fjorden werden steeds uit de wei gehaald en werden dan voor een vreemdsoortige kar gezet, zou dat mijn nieuwe baan zijn? En ja hoor na ongeveer een week werd ook ik uit de wei gepakt en na passen en meten van hoofdstel en tuig voor de wagen gezet. Beide nieuwe baasjes gingen mee, 1 stuurde, remde en mende, de ander zat op het puntje van de bok om er goed af te kunnen springen voor als ik eventueel gecorrigeerd zou moeten worden. Ha ha ha, natuurlijk deed ik gelijk goed m'n best en was ik al snel ingewerkt en goed in mijn werk, dat bestond uit het vervoeren van bagage op een boerenwagen, van de boot naar de camping en natuurlijk ook weer terug naar de boot, badgasten mogen geen auto meenemen naar Vlieland, vandaar dat wij de bagage vervoerden. Ook aanhangwagens deden we, die werden aan de trekhaak achter de kar gehangen.

Dat werk deed ik grotendeels op Camping Stortemelk, en daar kamperen heel veel mensen met heeeeeel veeeeel kindjes. Deze kindjes wilden natuurlijk maar al te graag meerijden en stonden dan aan de kant van het schelpenpad al van verre te roepen: MOGEN WE MEERIJDEN???

Dat zinnetje kan ik wel dromen. Af en toe nam de man of vrouw op de bok deze kindjes wel eens mee, als we het tenminste niet al te druk hadden.

In mijn eerste en tweede werkseizoen namen mijn baasjes nog geen kinderen mee omdat ik soms nog wel eens een rare uitspatting had. Zo ben ik een keer nadat ik in de gaten had dat 1 teugel los was ervandoor gelopen, van op hol slaan was geen sprake, ik wilde gewoon naar huis. Netjes al dravend over het schelpenpad, zonder bestuurder maar wel met kar, hup naar de uitgang van de camping. Tot mijn pech bleef de kar in het hek hangen en stond ik wel heel abrupt stil. Het hondje wat met me mee was in de wagen werd gelanceerd en met een driedubbele salto vloog hij van de kar. Mijn baas was op dat moment not amused en werd zelfs een beetje boos op me, later hebben we er hartelijk om gehinnikt.

Zo stond ik ook eens overheerlijke brokjes te eten bij de schuur en op onverklaarbare wijze voor mijn baasjes was het me gelukt om mijn strengen zo om de kar te krijgen dat ik er met kar en al vandoor kon naar het weiland, lachen joh het halve dorp achter me aan maar ik was toch lekker sneller en stopte pas voor het hek van het weiland. Daarna kregen we stands achterin de tuin waar we op ons gemak konden eten en waar ze ons ook voortdurend in de gaten konden houden, toen was ontsnappen niet meer te doen.

In de winter deden we niet zoveel dus dachten mijn baasjes dat ze me wel even uit konden lenen aan de manege. Nou......... dat hebben ze geweten, in galop kreeg ik iedereen eraf en toen er uiteindelijk een sleutelbeen gebroken was hoefde ik daar ook niet meer heen, zeg nou zelf; je kan maar 1 ding heel erg goed doen en dat was voor mij de kar trekken en niet met een menspersoon op mijn rug rondlopen.

Na achttien jaar trouwe dienst, 18 seizoenen van heel hard weren en ik weet niet hoeveel bagage vervoeren, sta ik nu hier op de paardenkamp. Mijn loopbaan als werk/trekpaard is voorbij en na een zwaar afscheid(van beide kanten) van mijn baasjes, geniet ik hier van een welverdiende oude dag. Als jullie me tegenkomen op de paardenkamp, willen jullie dan wel eens MAG IK MEERIJDEN roepen, want dat zinnetje mis ik toch wel een beetje.

Paardengroet van mij, Erwin dus.

Espoir

Etoile

Fabiënne

Fabiënne

Mijn naam is Lia Visser (19jaar), en ik wil hier een stukje over Fabiënne schrijven.

Fabiënne is een voskleurige Welsh pony en geboren in 1978. Ze is, nadat ze 9 jaar lang van mij is geweest, op 12 mei 2006 op De Paardenkamp gekomen. Het is een hele lieve, makke en enthousiaste pony en is één van m’n beste maatjes.

Fabiënne is geboren bij familie de Keizer uit Werkendam. Ze heeft daar 19 jaar lang tussen haar vader, moeder, broertjes, zusjes, neefjes en nichtjes in een kudde gelopen. Het was een heerlijk stekje voor haar tussen de bomen van het bos en in enorme weilanden. Ze heeft in haar jongere jaren verschillende wedstrijden gereden en is dol op springen.

In 1997 moest Fabiënne, nadat ik haar een jaar had verzorgd, verkocht worden. Ze was op dat moment drachtig. Na wat aandringen hadden mijn opa en oma (fam. van Breugel) uit Almkerk haar gekocht. Ze heeft 9 jaar lang bij deze boerderij, in flinke weilanden en tussen de schapen gelopen. Ze heeft in deze jaren nog 2 veulens op de wereld gezet. Dat waren twee mooie hengsten en zijn allebei verkocht.

Heel de familie was en is dol op Fabiënne. Ik heb met mijn neefjes en nichtjes heel wat afgeborsteld en zonder zadel gereden. Met balken, bezems, emmers, balen stro en stukken zeil bedacht ik verschillende parkoersen. Fabiënne vond het allemaal prima en deed enthousiast mee.

In 2004 overleed mijn opa en mijn oma besloot te verhuizen. De vraag was: wat moet er met de pony gebeuren?

Mijn oom en tante kwamen op de boerderij te wonen en hebben Fabiënne nog bijna een jaar goed verzorgd. Uiteraard kwam ik 3 a 4 keer in de week bij mijn pony langs. Maar wegens verbouwingen en gebrek aan tijd vanuit mijn kant, moest Fabiënne toch echt weg… Ze stond al een aantal jaar op de wachtlijst van de paardenkamp, maar was nog niet aan de beurt om te komen.

We hebben er alles aan gedaan om haar tot die tijd op een geschikte plaats bij iemand thuis of op een kinderboerderij te plaatsen, maar dit was tevergeefs.

Na een brief te hebben geschreven naar de paardenkamp en na wat telefoontjes kon Fabiënne vervroegd naar Soest komen! Hier zijn we heel dankbaar voor!

Die lieve pony verdiend de beste plek en we weten dat ze daarvoor op de paardenkamp aan het juiste adres is. We hopen dat Fabiënne nog vele jaren in Soest van haar oude dag mag genieten.

Met vriendelijke groeten,

Lia Visser + familie

Fabiola

Fahrana

Fallon

Famke

Farina

Farrah

Feigour

Femke

Ferry

Figaro

Filou

First Lady

Fleur

Flopke

Florrie

Florrie

Florrie heeft in de loop der jaren een zekere faam verworven in Amersfoort en omgeving. Ze heeft veel, nu inmiddels volwassen, mensen de kneepjes van de rijkunst bijgebracht. Vooral in het springen was ze fantastisch. Verschillende mensen reden haar naar de Z in deze discipline.

Florrie had niet alleen atletische kwaliteiten, maar daarbij heeft ze ook een goudeerlijk, superbraaf karakter. Alleen in het bos nam ze altijd de benen. Het kon dan niet hard genoeg gaan.

Ik leerde op Florrie rijden toen zij al 20 jaar was. Dressuur vond ze maar niks. Alleen als het regende liep ze aan de teugel. Bij iedere buitenwedstrijd hoopte ik dat het rotweer werd. Voor de wagen liep ze echter als een trein. Ingespannen heeft ze het hele bos doorkruist.

Florrie is een pony zonder zenuwen. Florrie kijkt nergens van op. Zo liep ze ieder jaar mee met de intocht van Sinterklaas in de binnenstad van Amersfoort. Terwijl de andere paarden na hun portie dope toch nog zenuwachtig werden, liet Florrie zich zonder enige verdoving absoluut niet gek maken! Ieder jaar stonden er wel mensen langs de straat die vroegen: \\"Is dat niet Florrie? Daar heb ik vroeger nog op gereden\\".

Als ze zomers bij ons in het land stond, maakte ik mijn huiswerk op haar rug. Ik ging achterstevoren zitten en legde mijn boek op haar kont. Florrie graasde gewoon door en ik bleef de hele middag zitten.

Toen ik uit Florrie was gegroeid, is ze naar manege De Wieken gegaan in Hoevelaken. Daar heeft ze nog enkele jaren op aanzienlijk hoge leeftijd kleine kinderen rondgedragen. Op De Wieken was de manegegeit haar beste vriend.

Uiteindelijk is ze op de boerderij van de familie Veldhuizen terechtgekomen op landgoed Den Treek. Ook daar liep ze nog voor het karretje en reden de kleinkinderen van de familie hun eerste rondjes op Florries rug.

Met haar 30 jaren is Florrie, ook wel Floppie genoemd, nog steeds een kwiek dametje. Ondanks haar dampigheid, wat ze sinds haar 18e heeft, kijkt ze nog steeds uit haar ogen alsof ze de hele wereld aankan.

Ik hoop dat iedereen nog lang van dit karakteristieke beestje mag genieten.

Natalie Brons

Fluorine

Fortuin

Frisbee

Frits

Fritsje

Funi

Funky

Fury

Fyrsta

Gabber

Gabber

Gabbertje was mijn eerste eigen paard en ik denk dat ik me geen beter paard kon wensen als “ervaren manegeruiter”, want dat was ik 16 jaar geleden. Ik heb dankzij haar een ongelooflijk vertrouwen in paarden gekregen en leerde dat het omgaan met paarden een manier voor mij was om “mijn hoofd leeg te maken”, wat zo hard nodig is zo nu en dan. Het maakte niet uit of ik nu een blokje om ging, haar stal aan het mesten was of gewoon lekker een borstel over haar heen haalde. Die harde schijf werd in mijn hoofd weer lekker opgeruimd en gereset.

Gabrielle is niet voor niets al door de vorige eigenaresse omgedoopt naar Gabber. Ze deed die naam veel meer eer aan!

Gabber is één van de meest betrouwbare paarden die ik ken. Ze heeft nu al meer dan 4 jaar geen zadel op gehad, maar ik durf zo een klein kind met haar weg te laten rijden. Ik schat zo in dat ze als een van de weinige bruine paarden Sinterklaas heeft mogen dragen toen Amerigo een dagje vrij had.

Gabber is een echt ouderwets type Gelders paard. Lekker cool in de kop, en altijd in voor een buitenrit.Heel wat kilometers hebben we gemaakt in de buurt van de stal, over de heide van de Veluwe en de bossen van de Posbank. Het liefst deden we dat met een simpel halster in plaats van een hoofdstel.

Ook was ze altijd wel in voor een leuke oefencross, een endurance rit of een strandrit, zolang ze maar geen rondjes in de bak hoefde te lopen. Dat was wat minder leuk! Ooit zijn we in de bossen van Putten behoorlijk verdwaald, en deden we er uren over om weer terug te komen bij het vakantiehuisje waar we een dat weekend bleven. Ook al begon het behoorlijk te regenen, na 6 uur onder het zadel bleef ze vrolijk en liet ze de moed niet zakken.

Toen ze een jaar of 16 was kreeg ze te maken met een peesblessure, die niet echt over wilde gaan. Zelfs een operatie mocht niet baten. Na enkele weken stalrust mocht ze weer de wei op en gelukkig werd er in de buurt een weitje met inloopstal en een shetlander voor haar gevonden waar ze mocht revalideren.Tijdens de revalidatie leerde ze een paar kleine kunstjes, zoals voetballen, maar op een of andere manier ging de bal altijd achteruit……

Dat revalideren liep stilzwijgend over in een VUT-regeling, want de pees bleef een zwakke plek. Ik kreeg ondertussen een nieuw paard (die nu overigens ook al 20 is en ook al enige jaren op de wachtlijst voor de Paardenkamp staat) want tja, ik moest immers mijn hoofd blijven leegmaken!

Wekelijks ging ik altijd even bij Gabbertje kijken, en dan begroette ze me altijd met die leuke hinnik, want tja… ik bracht natuurlijk altijd iets lekkers mee, en krabbelde altijd op die plekjes waar ze zelf en de shet niet bij konden komen.

Nu op 24 jarige leeftijd mag ze met haar leeftijdgenoten op de Paardenkamp echt genieten van haar oude dag. Volgens mij één van de beste manieren voor een paard om oud te worden!

Ik kan alleen maar tegen haar zeggen: Geniet er wat mij betreft maar lekker lang van, je hebt het verdiend!

Marleen

Gabido W

Gambler

Garlik

Gelske

Gerard

Gerdien

Gerine

Gerona

Gerona

Gerona is een Hannoveraan merrie ( v. Gluckstern, dé hengst van het jaar 1983) . Ze is in 1986 in het noorden van Duitsland geboren en vrij snel verkocht in Nederland. Van jongs af aan wilde ze niet alleen naar buiten, er moest altijd een paard of een pony meegaan.

Ze was van meet af aan erg energiek en daarom is ze waarschijnlijk al op 6-jarige leeftijd bij een manege in Noordwijkerhout terecht gekomen. Vier uur per dag lopen was voor haar geen probleem, springen deed ze het liefst. Als ze al ergens een balkje op de grond zag liggen, dan gingen haar oortjes naar voren.

Toen ze 16 jaar was werd het manegeleven haar echter toch te veel en werd ze kreupel. Na een maand rust was dat nog niet beter, dus moest ze eigenlijk naar de slager. Karin Evers en ik vonden haar daarvoor nog veel te goed en wij hebben samen een soort reddingsactie op touw gezet: eerst gedurende zomer maar in de wei en dan maar verder kijken.

Wat wij niet wisten is, dat een paard nooit 10 dagen na de kudde in de wei gezet mag worden, want dan is de pikorde al ingesteld en een nieuw paard is dan bedreigend. Gerona kreeg dan ook een klap op haar rechterachterbeen, terwijl ze linksachter al kreupel was. Geen goede combinatie! We hebben haar uit de wei gehaald en zijn haar gaan verzorgen. De wond was erg diep en ze werd erg ziek, omdat een weekend- dierenarts, die gewend was om te gaan met kleine huisdieren, haar te weinig antibioticum toediende. Ze werd gelukkig weer beter toen de paarden-dierenarts haar de juiste dosering gaf en na een week ging ze het gewonde been weer belasten. Wij hebben haar toen gekocht en na enkele jaren heeft Karin zich teruggetrokken en heb ik alleen voor haar gezorgd en genoten. Er waren trouwens verschillende mensen op de manege die mij daarbij heel goed geholpen hebben.

Na een peesblessure aan het linker voorbeen, die nog een keer teruggekomen is, was het met het springen natuurlijk afgelopen.

Gerona is nog steeds erg pittig, maar de jaren beginnen nu toch zichtbaar te tellen. Ik hoop dat ze nog vele jaren van haar pensioen op de Paardenkamp mag genieten.

Annemarie van Zaaijen, Noordwijk, 3 september 2008

Gipsy

Gladur

Gloria

Goldy

Gracia

Greetje

Gurbe

Gypsy Queen

Gypsy Queen

Ik ben Gypsy Queen en ben geboren in het wild.
Vermoedelijk in 1991. Op latere leeftijd ben ik naar Engeland gegaan en terecht gekomen bij de gypsy’s. Hier kon ik op krachten komen en wat vetjes kweken. In 1999 hebben John en Marianne mij gekocht voor de verjaardag van hun dochter Angela.
Zij hebben mij naar Nederland laten komen. Bij deze mensen heb ik western leren rijden.
In de westernsport heb ik in het onderdeel trail veel prijzen gewonnen.
Dit vond ik samen met mijn baasje ontzettend leuk. Ik was nergens bang voor. In 2007 ging het met mijn baasjes niet goed en hun dochter werd heel ziek. Ik werd verkocht aan een mevrouw waar ik mee naar Drenthe ben gegaan. Bij haar heb ik een veulen gekregen. Mijn oude baasjes kwamen af en toe kijken hoe het met mij ging. In 2010 kwam ik samen met mijn veulen terug naar Westzaan met mijn nieuwe baasje. Daar kwamen mijn oude baasjes mij weer opzoeken en kregen te horen dat mijn nieuwe baasje niet meer naar ons omkeek en ik en mijn veulen zaten tegen verwaarlozing aan. Na contact met mijn huidige baas die het niet meer interesseerde, mocht ik gelukkig mee met mijn oude baasjes. Die het niet over hun hart konden halen om mij zo te zien. Ik was zo blij dat ik mee mocht want John was nog bezig met het hek dicht te doen en ik liep zelf alvast de trailer op en keek achterom om te zeggen, schiet eens op. Toen ik thuis kwam liep ik zelf naar mijn oude vertrouwde stalletje. Oh wat was ik blij. Ze hebben met de dierenarts mij weer helemaal opgeknapt en ik werd weer vrolijk en jolig. Was soms zelfs een beetje ondeugend, want waar mijn baas was daar was ik ook en als er dan iemand op mijn rug zat had die pech, want mijn baasje ging voor.
Maar na gedane arbeid mag ik het nu rustig aan gaan doen. Op mijn leeftijd van 24 bijna 25 jaar kan ik met pensioen. En mag ik heerlijk naar de hemel op aarde, De Paardenkamp in Soest. John Marianne en Angela vinden dat ik het heel dik verdien. Ze zullen regelmatig langskomen om even met mij te knuffelen. En ze weten dat ik nu in heel goede handen terecht kom en zijn daar heel blij mee. Ze zullen mij wel enorm missen en er zullen ook wat tranen vallen, maar het is goed..

p.s. het is je gegund, lieve Gypsy. We houden van je, kanjer.

John, Marianne en Angela

H^rebec

Hadley

Handy Boy

Hannibal

Hannie

Hansje

Harley

Op het inentingsboekje was je naam Melchior de II van de Brouwerij, maar zo’n chique naam voor een stoer paardje en dus werd je nieuwe naam Harley. Maar je wordt ook wel Mel of Melby genoemd.

Harley is niet alleen stoer, maar sociaal, lief, gevoelig en zeer ondeugend.

Sociaal bij dieren - hij zorgt ervoor dat iedereen zich op zijn gemak voelt, loopt altijd als eerste zodat niemand angstig hoeft te zijn.

Sociaal naar mensen - begroet een ieder die langs loopt of fietst in de straat met gehinnik (natuurlijk hoop je daarmee iets lekkers te krijgen). Elke morgen moet er door iedereen goedemorgen worden gezegd. De buurvrouw heeft eens aangegeven niet zonder iets lekkers naar buiten te komen, anders blijft hij de gehele tijd aandacht vragen.

Lief – voor zijn vriendjes, baasje, kinderen, zelfs voor de hoefsmid of dierenarts.

Ondeugend – probeert alles uit, zoals deuren openen, waterbakken omgooien, spullen pikken, bij klussen de persoon van de trap afduwen, of met hoofd iemand een zet bij de billen geven, zelfs klusmateriaal in de mond meenemen en dan heel onschuldig kijken, of de waterkraan open draaien met zijn mond is geen probleem.

Hij voelt heel goed emoties aan bij zijn baasje. Bij verdriet legt hij zijn hoofd op m’n schouder en daarmee geeft hij aan dat hij het begrijpt. Daarentegen verwacht hij dat ook terug als je zelf iets mankeert, dan vind je het heel prettig als er iemand bij je is. Soms leg je dan je hoofd op mijn schoot.

Maar af en toe ben je echt onbegrijpelijk, dan durf je ineens niet meer langs gele bloemetjes of kletterend water en moet ik gewoon afstappen en je helpen. Want als je iets niet wil, dan ben je een volhouder. Elk ritje was met jou dan ook anders, heb je zin, vind je vandaag iets niet meer leuk, ga je ver voorop lopen, zodat de rest op afstand moet volgen of heb je goede zin. Maar je hebt nooit iets gedaan waardoor ik me niet veilig heb gevoeld. Je houdt gewoon van afwisseling en een spelletje op zijn tijd.

Een verwennerij vind jij een heerlijke douche, daarna even rollen in het zand en dan wil je gepoetst worden. Ik hoef je niet vast te zetten, want oh je blijft wel staan. In rusthouding, lipje omlaag en het liefst val je nog in slaap en oh wee als ik te snel stop, dan laat je het wel weten. Dan blijf je achter me aan lopen en kijkt me met je lieve oogjes smekend aan. Jij geeft wel aan wanneer het klaar is, door zelf weg te lopen.

Hassan

Hein

Helma

Henderika

Herta

Holy Lady van Erpe

Honey

Honeymoon

Hugo

Huibertina

Icarus

Idool

Iduna

Igora

Ilona

Imora (Kadour)

Indy

Iris

Iris K

Irish was niet ons eerste paard, maar wel onze eerste Fries.
Na een reis twee uur kwam Iris, zes maanden oud, vanuit de Betuwe bij ons in Emmen aan. Als dochter van Gerlof heeft Iris het gangwerk van haar vader geërfd, wat zij ons aan de lange lijn uitgebreid toonde. Met wat aandrang konden wij haar in de gereserveerde stal bij ons op de deel plaatsen. Het was een hele belevenis voor ons en voor Iris, ‘s avonds hoorden wij in huis ook regelmatig gestommel van Iris in de stal. De derde dag vond mijn vrouw het al vertrouwd Iris op de weide te plaatsen, in eerste instantie leek ook alles naar wens te gaan. Tot het moment dat zij weer in de stal geplaatst moest worden, daar had Iris een hele andere mening over en ze brak dan ook los van het halstertouw. Gelukkig lag onze boerderij op ruime afstand van de openbare weg dus direct gevaar was er niet. Niettemin was het wel de bedoeling dat Iris weer in onze handen kwam, na veel geploeter, waarbij Iris zelfs door een dichte coniferenhaag sprong, begonnen wij ons zorgen te maken of wij haar nog wel binnen zouden kunnen krijgen. Zij werd door al onze pogingen steeds onrustiger en ontweek onze pogingen haar te pakken. Wat was wijsheid, moesten wij haar nu al laten verdoven zodat wij haar dan zouden kunnen pakken. Ten einde raad een goede bekende van ons gebeld, hij had al jaren Friese hengsten en beloofde direct langs te komen. Na een minuut of tien was hij daar, zelf licht gehandicapt, maar wel ervaren paardenman. Rustig liep hij richting Iris en op een afstand van ± 10 meter bleef hij staan en wachtte rustig af, na een minuut of tien was Iris hem tot op een meter genaderd. Dan ineens greep hij toe en had haar halster te pakken, als jong paard zag Iris toch kans hem een aantal meters mee te slepen. Loslaten was geen optie en na een aantal meters stond Iris met wijd geopende ogen en neusgaten stil en konden wij haar opnieuw een halster touw aandoen. Die ervaring had ons geleerd jonge paarden meer tijd en ruimte te geven om te kunnen acclimatiseren aan een nieuwe omgeving. Nadien zijn wij nog verschillende keren verhuisd en heeft zij iedere keer weer haar omgeving leren accepteren.

Naast Iris hadden wij vaak een tweede paard van Haflinger tot Tinker, met alle pony’s en paarden kan Iris goed overweg, bij ruinen had dat altijd direct een spontane hengstigheid tot gevolg. Door alle jaren heen is Iris een betrouwbaar en lief paard voor ons geweest, waar wij na heel lang wikken en wegen toch besloten hebben haar naar De Paardenkamp te brengen. Zij had in 2014 al naar De Paardenkamp gekund, daar hadden wij zelf totaal nog geen rekening mee gehouden en het moment was ook te plotseling. Gelukkig is De Paardenkamp ook daarmee bekend en zei ons toe Iris op een uitstellijst te plaatsen, nu een jaar later is het nog moeilijk, maar wij vertrouwen erop dat Iris het minstens zo goed zal krijgen als dat zij het bij ons altijd heeft gehad en hopen dat de aanwezigheid van meerdere ruinen haar laatste levensjaren tot een verrijking zullen zijn.

Wij zullen haar missen, dat staat buiten kijf en hopen voor Iris de goede keuze te hebben gemaakt.

Met vriendelijke groet,

Familie Stoltenkamp

Iris

Irma

Isabel

Istrebitel

Iwan

Iwan Lord Spencer

Iwanda

Jaap

Jackelien

Jackie

Jade

Jade

Jade is geboren op 19 mei 1991 en bij ons gekomen toen ze 8 jaar was. Ze is een KWPN gefokte merrie (vader Elmero B en vader van moeder Blanc Rivage XX) We hebben haar gekocht als springpaard en vele jaren met veel plezier wedstrijden met haar gereden en gewonnen.

Jade is een echte merrie. Als ze er voor gaat dan ook voor 200%, maar als haar hart er niet in zit dan kan ze nukkig zijn en is ze niet vooruit te branden. Die verschillen zijn altijd goed zichtbaar geweest. Op stal het makkelijkste en betrouwbaarste paardje wat je maar kon wensen. Maar zodra ‘s morgens de knotjes werden gezet dan was de omslag voelbaar. Vol trots en met bravoure liep ze de vrachtwagen op om vervolgens fris en alert op het concoursterrein te verschijnen.
Thuis kon iedereen op haar rijden en rondjes door de bak ‘sloffen’, maar op concours was ze altijd fris en een beetje hyper. In de ring moest je toch wel van goede huizen komen om haar in toom te houden en netjes en gecontroleerd het parcours te volbrengen.

Veel mensen hebben op Jade mogen leren springen. Iedereen begon onderaan en werkte met haar toe naar de top. Zo heb ik (Sandrien Kranenberg) het met haar tot het Z gebracht. Vervolgens kwamen Linda en Wendy en ook zij hebben op haar rug de klasse L, M, en Z springen doorlopen. In 2006 en 2007 heeft ze een korte periode nationale en internationale wedstrijden gesprongen.

De laatste jaren heeft Jade een rustiger leven geleefd. Op stal in Bunschoten kon ze het alvast wat rustiger aan doen. Ze werd de laatste jaren bereden door verschillende jonge meiden. Lekker in de bak dressuren en af en toe een sprongetje of een oefenparcours. We merkten dat ze ouder werd en minder energie kreeg. Maar dat frisse is ze nooit helemaal kwijt geraakt.
Een paar weken voor haar vertrek naar De Paardenkamp hebben we nog een aantal foto’s van haar genomen. Ze galoppeerde door de bak alsof ze nog helemaal niet toe was aan haar pensioen. Het enige op wat op de foto’s verraad dat ze toch echt inmiddels al 23 jaar oud is, zijn de grijze haren op haar voorhoofd.

Lieve Jade, geniet van je welverdiende rust bij De Paardenkamp. We hopen dat je het daar nog jaren in goede gezondheid naar je zin gaat krijgen en af en toe je frisse kant kunt laten zien in de wei met de andere paarden.

Familie Kranenberg

Jaimi

Jan (ouwe)

Jan(tje)

Jantje

Janus

Jarona

Jarona-YM

Jarona heeft twee volle zussen, één halfbroer , één nichtje en twee veulens . Op één volle zus na staat iedereen nog bij ons op stal. In de zomer staat ze al 23 jaar in meer of minder dezelfde kudde. Ze is één van de oudsten, maar laat nog steeds niet het kaas van haar brood eten. Ze houdt toezicht op de waterbak en als ze iemand niet aardig vindt, dan weet ze die feilloos weg te jagen. Bij ons op het land mag er niet gevoerd worden, maar als iemand toch een wortel in zijn zak heeft, weet Jarona die te vinden. Jarona achtervolgt de betreffende persoon de gehele wei over. Jarona is een echt weidepaard. Als ze op de wei is, is ze op de wei en is het niet de bedoeling dat ze na het rijden nog lang moet wachten om te worden teruggebracht naar het weiland. Maar als alle paarden weer op stal zijn, vindt Jarona dat ook heel gezellig.

Jarona is een ongeduldig type met een eigen wil. Ze wil graag voorop lopen en heeft geen zin om te wachten. De laatste jaren reed ik met haar iedere dag buiten over de harde weg. Bij ons zijn heel veel loonbedrijven met grote tractoren. Ik parkeerde Jarona altijd op een erf om het grote verkeer te laten passeren, maar Jarona vond dat nooit zo nodig en was al weer in beweging om verder te gaan terwijl de trekker dan nog niet voorbij was. Zo heldhaftig als ze is, vindt ze een mevrouw die onkruid staat te wieden of iemand die een heg snoeit, echt heel gevaarlijk. Je weet nooit wat zo’n mevrouw doet. Jarona staat stokstijf stil en moet eerst eens even rustig kijken of het allemaal wel goed gaat komen. Haar oren vallen dan bijna van haar hoofd. Als ze voldoende gekeken heeft, gaat ze er met veel gesnuif er langs.
Ze ging heel veel mee naar het bos en ook als ze in de trailer staat, wil ze rijden. Als je stilstaat voor een stoplicht duurt het al te lang en begint ze met schrapen. Als de auto weer rijdt, is het goed en houdt het schrapen meteen op. In het bos is Jarona helemaal op haar plek. Ze ging graag met een maatje en was voor deze jonge ruin de leidende merrie. Ze houdt niet van natte voeten, dus als er een plas ligt op het pad gaat Jarona er niet door heen. Ze beslist dan zelf dat ze dwars door het bos gaat (ook al is er geen pad). Of ik er nou op zat of niet. De takken vliegen om je oren, maar daar maakt Jarona niks van. De jonge ruin stapt vrolijk achter Jarona aan en neemt hetzelfde pad en was ook niet onder de indruk van de rondvliegende takken. De ervaren dame zal het wel het beste weten. Voor ons onbekende ruiters was het soms angstaanjagend, maar Jarona en ik hadden altijd enorm veel plezier.

Ik ben heel blij dat Jarona een plek gaat krijgen op De Paardenkamp in Soest en ik hoop dat ze nog heel lang van haar pensioen mag gaan genieten.

Jarpur

Jasir

Jasir

Het begon allemaal toen ik van mijn ouders een pony kreeg; Natascha Lady, een halfbloed Arabier merrie. Mijn grootste wens ging in vervulling. Ik was toen 18 jaar, 1978. In ‘79 liet ik Natascha dekken door de Anglo Arabier hengst Marcopo en op 17 maart 1980 werd Jasir geboren. Ik ben niet bij de geboorte geweest, de boer waar de paarden op stal stonden wel, ik was bezig met mijn eindexamen.

De 1e keer dat ik Jasir zag was hij 1,5 dag oud en keek hij heel brutaal uit zijn oogjes. Hij was voor niets en niemand bang en probeerde me meteen de stal uit duwen.

Hij heeft een heel onbezorgde jeugd gehad. Het 1e halfjaar met zijn moeder en een jonge merrie op het land, daarna is hij gespeend samen met Muchally, een Haflo Arabier. Omdat hij als 1 jarige al flinke hengstenmanieren kreeg is hij toen samen met zijn speelkameraad geruind. De 1e 3 jaar van zijn leven bestonden uit ’s zomers op het land en ’s winters op stal, met genoeg beweging.

Op ruim 3 jarige leeftijd heb ik hem zadelmak gemaakt, dat ging niet zonder slag of stoot, maar uiteindelijk ontpopte Jasir zich tot een heel fijn rijpaard. We hebben samen veel buitenritten gemaakt, 1 keer een paarden-4-daagse meegereden in Drente. We zijn L dressuur geweest, bijna M. Toen Jasir 14 jaar was heb ik hem omgeschoold naar het Western Rijden, wat hij heel snel oppakte.Ook in het western rijden hebben we wat kleine succesjes geboekt in de Pleasure en Horsemanship.

Jammer genoeg werd Jasir op zijn 16e erg ziek, waarschijnlijk een voedselallergie. Het heeft een jaar geduurd voordat hij daar overheen was, maar hij is toen nooit meer helemaal de oude geworden. Hij was al eerder chronisch aan het hoesten geweest en had flinke rugproblemen gehad, waarschijnlijk na een val in het weiland, maar dat werd allebei opgelost.

Op zijn 18e hebben we nog een paar wedstrijdjes gereden, maar omdat er kort daarna werd geconcludeerd dat zijn hart niet meer optimaal functioneerde heb ik hem niet meer zwaar belast. De hartproblemen gingen gepaard met zwellingen van zijn buik en benen, maar hij was er niet ziek van en bij voldoende rustige beweging ging de zwelling vanzelf weg.

In zijn 19e levensjaar is hij eigenlijk vrijwel met pensioen gegaan, ondanks dat hij nog maar wat graag wilde lopen, op een enkele westerndemonstratie na, en speelde een belangrijke rol bij de opvoeding van El Cid, de 2 jarige Volbloed Arabier hengst die Jasir ging opvolgen.

In mei 2000 kon Jasir naar de Paardenkamp maar ik kon het nog niet over mijn hart verkrijgen om mijn oude vriend daarheen te brengen. In oktober heb ik de knoop doorgehakt, ook omdat hij toen een peesblessure had opgelopen en hij beter af was op de paardenkamp dan op een pensionstal waar hij in de winter hooguit een half uurtje per dag naar buiten kon.

Met pijn in mijn hart heb ik hem weggebracht, na ruim 20 jaar samen leek het alsof ik mijn vriend verraadde. Het heeft me ook veel tijd gekost om er helemaal over heen te komen omdat ik altijd de hoop had gehad dat hij bij mij oud kon worden en zou sterven. Maar als je in de stad woont zijn dat dingen die niet zo makkelijk te realiseren zijn. Daarbij kwam dat de mogelijkheden voor oude paarden op pensionstallen zeer beperkt zijn, dus heb ik flink mijn verstand laten spreken.

We zijn, nu ik dit schrijf, bijna 6 jaar ( 30 april 2006) verder en ondanks de moeilijke periode heb ik absoluut geen spijt gehad van mijn beslissing, ondanks dat ik hem soms nog mis. Jasir heeft het naar zijn zin, geniet van zijn oude dag. Zijn grootste hobby’s kan hij nu uitoefenen, eten, slapen en spelen. ’s Zomers buiten en ’s winters in de mooie loopstallen met veel vriendjes. Jammer genoeg kom ik er te weinig aan toe om hem op te zoeken, maar de keren dat ik naar de Paardenkamp toe ga, zie ik een gezond gelukkig paard. Ik hoop dat hij nog een aantal mooie jaren in het verschiet heeft.

El Cid, zijn opvolger, alweer 9 jaar oud, staat op de wachtlijst, maar zoals het er nu uitziet kan ik die wel bij mij houden voor zijn oude dag, aangezien ik de stad vaarwel heb gezegd en de boerderij met weilanden geen droom meer is, maar zo goed als werkelijkheid.

Jasmine

Jasmine

Jasmine werd op 2 maart 1991 geboren in Groningen uit een predikaatrijke merrie van Nurzeus. Haar vader is El Rosso en van hem heeft ze haar bijzondere kleur gekregen. Vanwege haar mooie exterieur in combinatie met haar makkelijke bewegingen, werd Jasmine al snel bevorderd tot stermerrie. De eerste jaren van haar leven werd ze voor de fokkerij ingezet en heeft ze meerdere aansprekende veulens op de wereld gezet. Een zoon van haar is bekend onder de naam Simply Red en werd goedgekeurd voor de dekdienst bij het stamboek AES. Deze hengst sprong verdienstelijk onder Albert Zoer en werd verkocht naar Amerika.

Toen Jasmine 9 jaar oud was, werd de gehele fokkerij opgedoekt en kwam Jasmine terecht op een handelsstal. Daar werd ze ontdekt door haar laatste baasje, bij wie ze tot haar verhuizing naar De Paardenkamp altijd is gebleven. De koop werd snel gesloten en Jasmine kwam op een kleine stal in Breukelen terecht. In die periode heeft ze nog 2 hengstveulens gekregen, Zidane (2004) en Figo (2010). Aan haar zoon Zidane heeft Jasmine haar kleur doorgegeven en dit paard staat nog steeds in Breukelen.

Het bijzondere harenkleed van Jasmine noemt men vos roan en komt maar sporadisch voor. Deze kleur heeft voor hilarische momenten gezorgd. Zo werden paard en ruiter tijdens een buitenrit in het Amsterdamse Bos staande gehouden door een verontwaardigde wandelaar, die er schande van sprak dat er met zo’n oud paard nog rondgereden werd. Dat Jasmine al vanaf haar geboorte grijze haren had, wilde de wandelaar absoluut niet geloven!!

Jasmine is een vlotte en sensibele merrie, die onder het zadel graag voor haar baasje wil werken. Ze is door en door betrouwbaar (alleen op honden is ze niet erg dol…) en ze heeft een spectaculaire uitgestrekte draf, die ze graag laat zien. Ook op de buitenritten loopt ze altijd voorop met de oortjes naar voren. Op het strand rende ze het hardste van allemaal! Ook laat ze zich niet gek maken door een hindernis voor haar neus: ze springt alles met veel gemak! Tijdens haar laatste actieve jaren heeft ze geduldig jonge en beginnende ruiters de beginselen van het paardrijden bijgebracht. Kortom: Jasmine is een geweldig allround paard met een gouden karakter!! Ze wordt nog dagelijks gemist maar is uiteraard in haar nopjes met haar nieuwe onderkomen, waar ze alweer nieuwe paardenmaatjes heeft gevonden.

Jasperina v.d. Gel

Jean Copain

Jeroen

Jerommeke

Jewel

Jinn

Jinn

Ik heb Jinn gekocht nadat ik Togar bij jullie heb gebracht. Eigenlijk heb ik ze alle twee een maand samen gehad omdat ik Jinn meteen mee moest nemen van het adres waar hij stond. Ik wilde na Togar weer een schimmel, ruin en ca. 6 jaar oud. Ik hoorde van een kennis op mijn manege dat zij een mooi paard kende maar wel met een gebruiksaanwijzing. Ik ben hem gaan bekijken en hij was zo lief dat ik hem meteen heb meegenomen. Hij is als Arabische volbloedhengst op 2 jarige leeftijd Nederlands kampioen geweest.

De vorige eigenaar heeft hem op 5 jarige leeftijd laten castreren om er een rijpaard van te maken en daar is hij mishandeld. Hij was onzeker en als hij echt bang was ging hij steigeren. Ze hebben hem tussen zijn oren geslagen en achteruit in het schrikdraad laten lopen.

Zijn karakter was echter goed en ik dacht dat ik hem binnen een jaar met een hoop geduld wel weer zijn zelfvertrouwen terug zou kunnen geven. Na een half jaar was hij al erg opgeknapt en in de loop der jaren heeft hij zowel dressuur als springen aardig onder de knie gekregen. Zijn voorliefde ging echter toch uit naar het op volle snelheid door het bos rennen. En dat hebben we samen dan ook vaak gedaan, ook op het strand in Noordwijk en in de Drunense Duinen.

Ik heb zijn vader (Veteran) opgezocht op de stoeterij in België en daar vertelde ze mij dat zijn bloedlijn eigenlijk voor de renbaan werd gefokt, vandaar. Ze vertelden me ook dat het karakter van deze bloedlijn goed was en dat ze hem toch wel heel naar moeten hebben behandeld dat hij zo angstig was geworden. Ik heb 14 jaar van hem genoten en hij van mij hoop ik. Met kinderen is hij heel voorzichtig en lief. Zijn bijrijders waren altijd dol op hem. Steigeren doet hij nu alleen als ik het hem vraag als ik voor hem sta en hij een snoepje als beloning krijgt. Hij heeft zijn vertrouwen in zichzelf en de mens weer terug en ik ben blij dat ik van een ongelukkig paard weer een happy horse heb kunnen maken. Ik zal hem missen maar weet dat hij bij jullie een hele fijne oude dag zal hebben, hij is nummer 3 die ik naar jullie breng (eerst Ruska die al 25 was toen ik hem kreeg en daarna Togar die ik ook 12 jaar heb gehad).

Vriendelijke groet,

Roxane Wegewijs-Haase

Johmey

John Brown

Joker

Jolanda

Jolianda

Joop

Jopie

Joppe

Joris

Jorn

Joy

Joy

Joy is een vosmerrie, geboren in 1977 bij Manege Clausen in Starnmeer (Noord-Holland). Helaas heb ik geen papieren van haar, dus weet ik ook niet haar exacte geboortedatum. Waarschijnlijk staat ze in het New Forest stamboek geregistreerd als Forest Farm Joy met als vader Mockbeggar Firefly. Haar moeder heette Lady en was een manegepony met springtalent. Een hoefsmid heeft mij ooit verteld dat ze waarschijnlijk Arabierenbloed heeft, omdat ze zulke harde en stijle hoeven heeft. Voor mij was dat een goede verklaring voor haar tomeloze energie. Ook is Joy redelijk eigenwijs. Daar zullen ze op De Paardenkamp nog wel achterkomen ?.

Ik kan gerust zeggen dat Joy op stal in Nauerna een van de lievelingen was. Ze knuffelt graag en is eigenlijk altijd vriendelijk. Ze bijt niet en ze trapt niet. Ze wordt dan ook meestal gekozen als er kinderen zijn die een paard willen poetsen. Alleen voetjes geven om hoeven te krabben gaat bijna niet meer. Ze durft een achterbeen bijna niet meer op te tillen en valt bijna om als je het toch voor elkaar krijgt. Sinds een jaar of twee trekt ze haar achterbenen soms heel raar hoog op, meestal als ze een tijdje heeft stilgestaan, en de dierenarts concludeerde dat ze last heeft van ‘hanetred’, een storing in het zenuwgeleidingssysteem in de ruggemerg. Het ziet er vreemd uit, maar gaat vanzelf over als ze op gang is en het hindert haar verder niet.

Begin jaren 80 ging Joy op de manege meelopen in de les. Omdat ze wat laat werd ingereden, ze moet een jaar of 5/6 geweest zijn, was ze niet bepaald een makkelijke en liep ze maar in 1 of 2 lessen per week mee, bij de gevorderden. Bij het opstijgen moesten er twee mensen aan haar hoofd hangen om te voorkomen dat ze ervandoor ging en het was ook van groot belang om gelijktijdig los te laten. Vervolgens moest je in de les vooral niet aan de teugels komen en bestond een groot deel van de tijd uit rondjes galopperen in de bak. Maar heel langzaam werd Joy wat makkelijker en heb ik zelfs het lef gehad om een dressuurwedstrijd met haar te rijden. Dat werd geen succes, want wat deden die mensen daar achter het raampje (jureren?) en wat deden die witte hekjes plotseling in die zo vertrouwde rijbak?

In 1985 werd de manege verpacht en gingen er geruchten dat de jongste pony’s zouden worden verkocht. Joy was toen 8 jaar en viel in de categorie jongsten. Ik ben toen gaan praten met de eigenaren en kon Joy in mei 1985 kopen voor 2000 gulden.

Joy is toen naar een stal in Westknollendam gegaan. Daar hebben we 7 heerlijke jaren gehad, maar de eigenaar hield op met de paardenstallen en toen ben ik in de zomer van 1992 via via bij een heel gezellige stal in Nauerna terechtgekomen. En daar zijn we gebleven tot ik van De Paardenkamp de oproep kreeg om Joy naar Soest te laten komen.

In Nauerna heeft Joy het grootste deel van haar leven doorgebracht, van haar 15e tot haar 32e. Op haar dertigste is ze officieel met pensioen gegaan, maar mijn 4 jarige dochter Arwen heeft tot Joy naar de Paardenkamp ging, nog regelmatig op haar gereden. Joy heeft de volgende generatie ook nog leren rijden dus.

In maart 2009 kreeg ik een telefoontje van De Paardenkamp dat Joy mocht komen. Ik heb het best moelijk gehad met de beslissing om haar na 24 jaar af te staan en naar De Paardenkamp te laten gaan. Vooral omdat er op haar stal in Nauerna zo ontzettend goed voor haar werd gezorgd. Daarvoor ben ik Ben en An en alle meiden van stal heel erg dankbaar. Maar ik ben er van overtuigd dat Joy het in Soest ook naar haar zin gaat krijgen en dat ze daar een mooie oude dag gaat hebben met de andere bejaarden.

Mijn lieve paardje, ik wens je nog een aantal heerlijke jaren toe op De Paardenkamp en zal je samen met Arwen nog vaak komen bezoeken.

Marianne Pattenier

Julia

Julia

De oude Julia

In 1972 kwam ik voor het eerst op de manege in Zoetermeer. We waren net verhuisd vanuit Apeldoorn en op zoek naar een plek om weer paard te rijden. Op deze manege waren o.a. twee paarden: Romeo en Julia. Ze leken niet veel op elkaar, maar ze waren gelijktijdig op de manege gekomen.

Julia was de braafste van deze twee paarden en daarom mochten vooral beginnende ruiters op haar rijden. Na vele jaren trouwe dienst leek het erop dat Julia het allemaal wel had gezien. Tijdens de lessen had ze er steeds minder zin in. Ze werd een expert in het afsnijden van de hoeken en als de instructeur niet in de buurt was, ging ze gewoon op de middenlijn staan tot ze weer aan het werk werd gezet. Uiteindelijk was het duidelijk dat Julia dit werk niet meer kon doen.

Ik schreef op 29 mei 1975 een brief aan de Paardenkamp en ik kreeg al spoedig bericht terug van de heer ’t Hart. Hij schreef dat Julia op de wachtlijst was gezet, omdat de stallen met 40 paarden overvol waren.

Intussen werd Julia plotseling verkocht aan een handelaar in Zoetermeer, maar gelukkig waren we er snel genoeg van op de hoogte en samen met mijn moeder gingen we Julia terugkopen.

Nu stonden wij dus wel voor een probleem, we hadden zelf geen stal. Maar gelukkig mocht Julia op de manege in het weiland blijven staan. Ik kocht een mooie halster voor haar en als het koud was voerde ik haar met slobber. In het Westerpark, toen nog in aanleg, reed ik haar soms zonder zadel in stap en draf.

Naarmate het jaar vorderde ging ik mij meer zorgen maken over hoe het nu verder moest als de winter zou vallen en in begin september heb ik weer een brief geschreven. Hierop antwoordde de heer ’t Hart met de verlossende woorden: “Bij alle dingen komt weleens een extra gelukje zo zegt men wel eens. Nu is dat voor Julia ook geschiedt. Een paard uit Laren heeft men plotseling teruggetrokken en dus mag Julia komen.”

Eerst moest het paard nog gekeurd worden door de dierenarts en tenslotte werd het vervoer geregeld De instructeur van de manege stelde geheel belangeloos zijn paardenwagen, paardendeken en bandages ter beschikking. Julia was het wel gewend om in een trailer te staan en iedereen hielp bij het inladen.

Bij aankomst in Soest, met zoveel mensen op de been, die ook nog worteltjes wilden voeren, moet Julia zich wel even zorgen hebben gemaakt. Maar toen ze uiteindelijk naar haar stal kon en er later voor jaren in de weilanden van de Paardenkamp een rustige oude dag kreeg, wisten we dat het allemaal goed was gekomen.

Katja van Staveren

Juno

Justin

Juul

Juweel

Kalita

Karajan

Karin

Karin

In 1988 verhuisden wij van het hartje van Rotterdam naar een oude boerderij in de stille Betuwe. De eerste de beste paardenmarkt in Hedel was toen al het doel van mijn paardengekke vrouw. Zonder dat er bij nagedacht werd was het al raak en kocht ze een Shetlandpony….het was Vera (“want die kleintjes zijn zo lief”). Vera bleek ook lief en had zelfs een stamboek, maar had wel een eigen karakter. Mijn jongste dochters konden er in het begin zelfs op rijden. Enkele weken later bleek Vera zwanger te zijn. Enkele maanden later beviel ze van een zoon. Vera was zeer beschermend en we mochten er nauwelijks bij komen. Na ongeveer een jaar samen geweest te zijn wilde mijn vrouw Vera nog een keertje laten dekken, doch na vele malen naar een dekhengst heen en weer gereden te zijn bleek dat toch niet te lukken. Mijn vrouw was nogal genereus en gaf zoonlief zomaar aan iemand weg. Een alternatief? Jawel een grotere pony en liefst een Fjord.Na veel gezoek kregen we er dus een Fjord bij, maar die klikte absoluut niet met mijn vrouw, maar ook niet met Vera. Bij de eigenaar konden we haar gelukkig terugbrengen en had hij nog wel een andere voor ons. Deze bleek in het verleden geslagen te zijn en was doodsbang van de hoefsmit en…van mannen. We namen de gok en Karin bleek een gemoedelijke, maar temperamentvolle dame zijn. Met Vera klikte het direct en ook het berijden werd steeds simpeler voor Karin. Helaas bleek dat Karin niet tegen vers gras kon (bevangen) en dus werd besloten haar samen met Vera alleen nog in de paardenbak te houden. Vaak gingen mijn vrouw en Karin de weg op om een ommetje te maken en stond Vera hard te roepen. Karin is heel nieuwsgierig, maar ook wat huiverig. Bij elke onverwachte beweging schrikt ze, maar de nieuwsgierigheid krijgt dan toch wel de overhand. Na het overlijden van mijn vrouw heb ik beide pony’s verzorgd, maar gezien de leeftijd en de vele aandacht welke de dames nodig hebben, bleek dat al vaak een hele klus.

Bij de Paardenkamp zijn ze liefdevol opgevangen en hebben ze beiden hun eigen vrienden gevonden.

Kathinka

Kazak Khan

Kees

Keesje

Keimke

Keimke

De Keim,

Al die jaren hebben we van hem genoten, we hebben hem altijd goed verzorgd, dat blijkt wel gezien de staat waarin hij verkeert en heel veel met hem meegemaakt. Mijn god, een heel leven hebben we met hem meegemaakt. Toen we hem kochten was ik nog maar 20 en mijn moeder 41. Nu zijn we 39 en 60 pffft. Mijn kinderen en dus mijn moeders kleinkinderen, die er toen nog helemaal niet waren, hebben zelfs op hem rondgehobbeld. Wie had dat gedacht. Mijn moeder keek bij iemand door het keukenraam naar buiten en zag Keimke voor de wagen. Zo'n fries wil ik wel hebben zei ze. Nooit hadden we er aan gedacht om een fries te kopen. Toevallig kenden we de eigenaar, want ons net overleden paard hadden we toevalligerwijs van hem gekocht en we belden hem op. Nee, Keimke was niet te koop zei hij, bovendien net 3 en hij vond dat je een fries pas met vier jaar moet gaan inrijden i.v.m. het uitharden van de rug. Achteraf heeft hij zeker gelijk, Keimke is met vier jaar ingereden en zijn rug is nog even recht. Maar afijn, we kochten een ander paard die we helaas al na 8 maanden moesten laten inslapen door ernstige artrose. Mijn moeder ging de eigenaar van Keimke toch weer eens bellen. En wat een toeval! Zij hadden die week besloten Keimke te gaan verkopen dus dat was snel beklonken. We hebben hem zelf ingereden, hij was zo groen als gras, maar het was wel reuze handig dat hij wel al voor de kar was ingereden. Dat maakte de boel heel simpel, draf was even draf roepen en ho was stoppen. Bij onze eerste dressuurwedstrijd was ik 2x eerste en mijn instructeur stomverbaasd. Ik zie dat gezicht nog voor me, hij dacht er kennelijk anders over. We waren als een van de eerste in Nederland met een fries deelnemers aan een dressuurwedstrijd, als \"friese\" mensen onderling waren we solidair en we wensten elkaar succes en door de WPN'ers (toen nog zonder K) werden we met de nek werden aangekeken. Maar zonder reden, we eindigden altijd bij de eerste drie en ik was binnen afzienbare tijd M met Keimke en mijn moeder L. We moesten er wel heel hard voor werken, want al die vooroordelen van friezen moest je toch maar even wegrijden. Als je Keimke roept als hij in de wei staat kijkt hij als enige paard op. Toen ik ooit na twee weken vakantie hem weer gedag zei, keek hij echt verbaasd, zo van hé ben je er weer. Je kon het echt aan hem zien, mijn moeder en ik moesten er zo om lachen. Hij is echt een leuk en intelligent dier. We zijn ooit eens flink gevallen en zijn hoefafdruk stond in mijn rug, maar hij stond zo voorzichtig op en we snel zijn verder gereden. Keimke kan een echte praatjesmaker zijn in de wei, hij gaat geen confrontatie uit de weg, maar hij zoekt het niet op. Hij is altijd een geliefd buurpaard. Zijn buren zijn altijd gek op hem en maken stampij als hij weg gaat. Hij straalt natuurlijk nogal wat rust uit, soms wat te veel tijdens het rijden. Tjongejonge, het heeft ons menige zweetdruppel gekost om met hem te dressuren, maar hij had er echt aanleg voor. Helaas hadden we geen tijd meer om zo intensief met hem te lessen en wedstrijden te rijden, anders was hij zeker veel verder gekomen in de dressuur. Met losgooien kun je ook altijd lachen, 1x per week moet dat gebeuren. Dan wordt hij zo fris dat we het zadel er maar vanaf halen en hem los laten in de bak en met de zweep in het midden gaan staan. Man, wat kan hij tekeer gaan! Onvoorstelbaar, van de ene hoek naar de andere, en bokkend op je af komen, rennen voor je leven. Hij gilt er dan ook nog bij. En dan is het na 5 minuten helemaal voorbij, echt helemaal en staat hij stofstijf stil. Haha, hij deed ooit eens zo gek, echt knettergek en toen was hij klaar, komen er twee meisjes langs lopen, zeggen ze, ja Keimke, die gaat echt niet gek doen. Hadden ze een minuut eerder moeten kijken! Wij noemen Keimke trouwens De Keim, vraag me niet hoe, maar hij heeft van ons een lidwoord gekregen. Maar ja, hij werd ouder en hoe lang moet je met hem door rijden? Hij liep nog prima onder het zadel, maar wel wat stijfjes in het begin. We noemden het bejaardengymnastiek. Het is tijd voor zijn pensioen, 23 jaar, al 19 jaar lang heeft hij met ons zijn ritjes gemaakt. Het is mooi geweest, hij mag nu gaan genieten van zijn gepensioneerde leventje. Het is hem zo gegund. We vieren op de open dag de fijne tijd die we met hem hebben gehad maar zijn ook verdrietig omdat we terugzien op een tijd die niet meer terugkomt. Maar voor Keimke breken nieuwe tijden aan en we hopen hem nog heel veel jaren te bezoeken op de Paardenkamp! En we bedanken hierbij de mensen van de Paardenkamp die hem zo fantastisch verzorgen.

Hulde!

Kianty

Kianty

Vanaf het moment dat ze zadelmak was, heb ik haar onder mijn hoede gekregen. Ik reed voor de fokker en net onder het zadel bleek ze al een erg leergierig en fijn paard. (Ze komt uit dezelfde merrielijn als de hengst Aktion die op het hoogste niveau in de dressuursport heeft gelopen).

Gezien haar sterpredikaat was het zijn bedoeling om haar in te zetten voor de fokkerij, maar twee jaar later heb ik haar na lang aandringen toch van hem kunnen kopen. Ik was ontzettend blij met haar, m’n eerste eigen paard!

Eenmaal bij mij thuis had ze geen maatje in de wei, dus kwam er eerst een oude geit als gezelschap en later een mini-appaloosa ‘Pepijn’. In de wei was het een grappig gezicht, een merrie van 1.78 m met een kleine uk van nog geen 80 cm ernaast. Ze was er stapelgek mee en zorgde voor hem alsof het haar eigen was. Andere paarden mochten niet bij hem in de buurt komen anders kwam ze tussenbeide. En tot op de dag van vertrek waren ze nog steeds onafscheidelijk.

Op wedstrijden was Kianty niet altijd even makkelijk vanwege haar temperament. Enorm voorwaarts en altijd zeer alert. Vooral in haar jonge jaren had je soms je handen vol aan haar, maar ze bleef altijd goudeerlijk. Toch heb ik enorm veel van haar geleerd en hebben we het samen tot de M2-dressuur gebracht.

Ook op stal was ze nogal kieskeurig: een suikerklontje trok ze haar neus voor op, en een appel met een zacht plekje? Nee, dank u. En als de stal maar een klein beetje vies was, ging ze beslist niet liggen. Haar bijnaam was dan ook heel toepasselijk: “de prinses”.

Nadat ze in 2004 nog een veulen op de wereld had gezet, besloot ik een paar jaar later dat ze lekker met pensioen mocht. Niet vanwege haar gezondheid, want ze was altijd superfit, maar vanwege tijdgebrek. Af en toe werd ze nog wel bereden, maar dan vooral recreatief of voor een ritje door het bos.

En dan op een dag krijg je plotseling een telefoontje van de Paardenkamp. Na de eerste schok (want het kwam totaal onverwacht) dringt het tot je door: ze mag naar Soest komen! Even twijfel ik nog, doen we het of doen we het (nog) niet? Maar al snel besluit ik het te doen, want ik ben ervan overtuigd dat ze er een goed leven zal krijgen!

En dan breekt de dag aan dat je haar weg gaat brengen. Voor het laatst thuis voeren, voor de laatste keer op de trailer zetten…. Even slikken, want het lijkt nog als de dag van gisteren dat ik haar kreeg, maar nu is het dan echt zover. Ze gaat officieel met pensioen. Na 17 jaar “afscheid nemen” van zo’n fijn paard valt niet mee, maar ik ben blij dat ze op zo’n mooie plek samen met soortgenoten van haar oude dag mag gaan genieten!

Charmaine

Kim (Willem Amos)

Kira

Kira is 26 jaar jong. Een betrouwbare en super brave merrie die sociaal is naar andere paarden, erg gesteld is op mensen en op overheerlijke bananen en mandarijnen.

Zij is een dressuurpaard en heeft veel uren op het wedstrijd terrein doorgebracht. Met veel positieve resultaten en een ZZ licht klassering in de toen der tijd Subtop.

Ook is zij heel dapper. Want naast het dressuur rijden was zij ook het ideale paard voor buitenritten, dagtochten en trektochten. En heeft zij ook het (slip)jacht rijden mogen meemaken. Je komt genoeg onverwachte situaties tegen. Zo is zij golfbal bestendig geworden tijden de ritten langs de golfbaan, vliegtuig bestendig door de ritten langs het vliegveld, honden en muziekinstrumenten bestendig tijdens de jacht en leeuwen bestendig geworden na verdwaald te zijn en uit te komen bij de dierentuin van Amersfoort. Van leeuwen gebrul kijkt zij dus ook niet gek meer op.

Een feestbeest bleek zij ook te zijn met haar deelname aan vele verkleed wedstrijden, pas de deux en verkleedritten. Als het paard van Batman, Lodewijk de 14•, Mike Myers van Austin Powers, bloemenpaard. Paaspaard, kerst- en Halloween paard met spinnen en spinnenwebben en is zij op nachtritten als lichtkunstwerk verkleed geweest. Met allemaal gekleurde knipperende lampjes in haar manen staart en op haar zadel en hoofdstel.

Ook is zij een fanatieke zwemster. Graag gaat zij het water in. Met haar voorbeen flinke spetters maken om er vervolgens achteraan te springen.

1talent heeft zij duidelijk niet en dat is het fotogeniek zijn. Haar mooi op de foto krijgen is nog een hele kunst. Zij steekt dan net haar tong uit of gaat aan de wandel.

Jong geleerd is oud gedaan en zo heeft zij op haar 23• jaar nog meegedaan aan een 'Golden Oldie" pas de deux waarbij zij de wissels om de pas in galop nog 1keer mocht laten zien en op haar 25• jaar een springwedstrijd met kleine sprongetjes en een Enjoy the Ride halve dag tocht. Tot op hoge leeftijd is zij doorgereden.

Ook bange mensen heeft zij geholpen om over hun rij angst heen te komen. en kinderen die graag een keer op de rug van een paard wilde zitten. Maar ook paarden die bang waren op buitenrit heeft zij er veel van begeleid. En ondanks dat zij een paard is met veel volbloed in haar lijn is zij rustig en makkelijk te rijden.

Zij heeft altijd met andere paarden samen gestaan. En vanaf haar is• jaar een aantal jaren in een kudde in de hitaktief.

Een sterk en fit paard, maar door haar ouderdom kwamen er toch gebreken. Haar gebit werd minder en haar rangorde in de groep werd steeds lager.

Nu geniet zij van knuffel aandacht, wandelingetjes en uitgebreid poetsbeurten. Met veel lekkers en extra slobbers.

Kirov

Kirov

POLITIEPAARD KIROV

Kirov is geboren op 15 maart 1992 en is een afstamming van Recruut x Galopin. Voor zijn in diensttreding bij de politie is hij actief geweest in de Endurance.

In 1999 is Kirov in dienst gekomen van de bereden politie Amsterdam-Amstelland.

Van 1999 tot 2004 heeft Kirov een onbezorgde tijd gehad bij de bereden politie. In maart 2004 werd de stal van de bereden politie getroffen door het Rhinovirus. Een voor de bereden politie zwarte periode was aangebroken. Meerdere paarden werden getroffen door het virus, zo ook Kirov.

Met man en macht is de hele afdeling met behulp van de dierenarts bezig geweest om de zieke paarden bij te staan. Helaas waren alle inspanningen voor een aantal paarden toch niet genoeg. In dat jaar overleden er uiteindelijk 9 paarden van de bereden politie. Kirov heeft 5 maanden hard gewerkt aan zijn herstel en is er uiteindelijk redelijk bovenop gekomen.

Helemaal ongeschonden kwam Kirov niet uit de strijd, hij hield aan het Rhinovirus Ataxie over. Hierdoor had Kirov tijdens het verzorgen van zijn hoeven zeer veel moeite om zijn juiste been te geven. Wanneer je het linkerbeen vroeg, gaf hij spontaan zijn rechterbeen. De vaste ruiter wist hier prima mee om te gaan, die vroeg dan om het linkerbeen en ging dan alvast bij het rechterbeen staan om daar de hoef van uit te krabben. Met zijn gebrek kon deze Kirov nog prima dienst doen bij de Amsterdamse politie.

In zijn tijd bij de Amsterdamse politie heeft hij vele inzetten meegemaakt, van reguliere surveillance diensten tot grootschalige ME inzetten. Demonstraties, huldigingen, Sail Amsterdam, Koninginnedagen en voetbalwedstrijden, Kirov heeft het allemaal meegemaakt.

Zijn laatste grote optreden in ME verband was toch wel de scholierendemonstratie op het Museumplein, daar chargeerde hij met nog 15 van zijn collegapaarden heen en weer tot de rust was wedergekeerd. Dat dit voor Kirov niet zijn laatste grote inspanning zou zijn, dat bleek later die avond bij de Amsterdam Arena, ook daar braken ongeregeldheden uit waarbij gechargeerd moest worden. Die dag heeft Kirov laten zijn dat hij een Endurance achtergrond heeft, hij chargeerde nog als de beste en liet zich van zijn beste kant zien.

Omdat de ataxie en de kramperigheid van Kirov hem steeds meer in de weg ging zitten, heeft de Amsterdamse politie gevraagd of de Stichting de Paardenkamp een plaatsje over had voor Kirov, zodat hij eindelijk van zijn welverdiende pensioen kon gaan genieten.

In juli 2012 was er hier op De Paardenkamp eindelijk een plek voor Kirov beschikbaar. Kirov is het derde paard van de Amsterdamse bereden politie die het geluk heeft hier van zijn pensioen te gaan genieten. Zijn oude dienstmakkers Funky en Eric zijn hem hierin al voorgegaan.

De bereden politie is enorm dankbaar dat paarden die zich zo voor de samenleving hebben ingezet, hier hun laatste jaren in hopelijk goede gezondheid mogen slijten.

Kismet

Kitty

Kivou (Anja)

Ko

Koning Karel

Kornet

Kroeseltje

Kurstin

Kwibus

Kyros

L'Amour

Lady

Lady

Lady is als veulen door een paardenhandelaar opgekocht. Ze was toen ongeveer 4 maanden oud, en is door deze handelaar op een wei gezet tot ze 2 jaar oud was. Toen is ze verkocht aan kennissen die met Lady hun eerste paard hadden gekocht.

Dit leverde wel de nodige problemen op want Lady was totaal niet in de hand geweest en ze was ook niet het paardje voor een beginneling. Zodoende moest ze weer worden verkocht en kwam ze bij mij. Ik was inmiddels uit mijn pony gegroeid en was natuurlijk ontzetten blij met \'Lady\'. Ik had wel enige ervaring maar heb toch regelmatig een strijd met haar moeten aangaan. Ze kon geen voetjes geven, niet stilstaan, niet vaststaan, letterlijk onhandelbaar.

Ze wilde niet bij onze pony weg, als je van plan was om te gaan rijden, ging ze kaarsrecht overeind staan en steigerde net zolang tot je het niet meer zag zitten. Een andere truc was: Oh, heb jij je rijlaarzen aan, dan moet je eerst nog zien dat je mij te pakken krijgt. Inmiddels werkte ik bij een manege, alwaar ik ging lessen. Dressuur was niet haar sterkste kant ondanks de mooie draf die ze had. Maar springen vond ze het einde. In een niet te stoppen tempo vloog ze letterlijk over de gekste hindernissen heen zonder strafpunten te maken maar oerendhard.

Daar het voor mij allemaal niet zo hoog hoefde te gaan hebben we alleen maar onderlinge manegewedstrijden gedaan, waarvan we vele overwinningen op onze naam hebben staan.

Vaak ging het zo: \'Oh, doen jullie ook mee dan kunnen wij het wel weer vergeten\', of \'wil je haar soms verkopen?\' Verder is Lady ontzettend sterk en gezond geweest. Ze heeft nooit een veulentje gehad, maar heeft onze pony altijd als zodanig behandeld. Dus toen deze in juli 2000 kwam te overlijden op 27 jarige leeftijd, brak er paniek uit. Hals over kop hebben we besloten een geitje voor haar te kopen, zodat ze niet alleen was. Ze was meteen smoorverliefd op Dora en behandelde deze als haar veulen.

In september 2000 is Lady voor de eerste maal in haar leven echt ziek geweest, zo erg dat ik dacht dat ze het niet zou halen. Maar met behulp van de dierenarts en Homeopathische medicijnen heeft ze de hoef- en spierbevangenheid kunnen overwinnen. Ze heeft letterlijk weken gelegen in de stal en als ze stond ging ze van het ene voorbeen op het andere staan om deze te ontlasten. Gelukkig is ze sterk geweest en heeft ze zich er doorheen geslagen. Opeens ging op een dag de telefoon. Het was de Paardenkamp met de mededeling dat Lady na 14 jaar wachtlijst mocht komen.

Hartstikke leuk natuurlijk, maar wel een probleem voor mij. 23 jaar is ze in mijn bezit geweest en heb haar iedere dag verzorgt, zelfs \'s-avonds voor het slapen gaan nog even kijken of alles goed was. En nadat ze zo ziek was geweest heb je toch je twijfels of je er wel goed aan doet, zowel voor het paard als voor jezelf.

Maar met de wetenschap dat ze op De Paardenkamp ook wel weten waar ze mee bezig zijn, is ze dus op 19 juni 2001 vertrokken naar Soest. Een andere geit erbij gekocht om Dora gezelschap te houden, en daar zit je dan na 27 jaar in het bezit te zijn geweest van paarden en pony\'s, opeens met 2 geitjes. Dat is toch wennen.

Op 7 juli 2001 ben ik haar voor de eerste keer wezen bezoeken, 1 1/2 uur in de auto, dan ben je eindelijk in Soest en geloof maar dat ze het naar haar zin heeft. Toen ik haar riep, keek ze nog niet op of om. Natuurlijk wel hard na 23 jaar verzorging, maar ik weet nu wel dat ze het naar haar zin heeft met haar nieuwe vrienden. Hoewel bij mij het afscheid nog een beetje pijn doet, ben ik blij dat ze gelukkig is.

Marie-Louis v.d. Velden

Lady Wendy

Lafarenza

Laita

Laita

Een paard uit duizenden, sinds 1993 in Soest. Ze is op 9 mei 1967 in St Michielgestel geboren. De moeder is een Gelders paard en de vader een Arabische halfbloed. En gefokt door B.C.Brink. Ze is terecht gekomen bij de fam. Voeten die haar in een stamboek lieten opnemen. Deze mensen zijn met haar gaan fokken, en ze heeft 6 veulens gehad, 1 veulen is verongelukt en de andere zijn in de sport terecht gekomen.

Ik heb Laita in sept. 1978 gekregen. Ze was een eigenzinnig paard, en met veel geduld en liefde is ze een paard uit duizenden geworden. Ze heeft aan heel wat shows en carrousel wedstrijden meegedaan. Ze was ook heel goed in drukte zoals markten, demonstraties en optochten, ze was echt mijn maatje ik kon altijd op haar rekenen.

We hebben heel wat getrokken met elkaar over de Veluwe en de Kroon Domeinen en vakanties met mijn nichtje en haar pony. Ze was heel lief voor andere paarden, vaak liep ze met het paard mee van Sinterklaas. Ze heeft een keer met haar benen in het prikkeldraad gezeten, doordat ze opgejaagd was door een paar honden. Dat was niet zo\'n pretje, 3 maanden lang 2 keer per dag moest ik de wonden schoon maken en opnieuw verbinden en ze bleef er heel lief en rustig onder, daardoor werden we nog dikkere maatjes dan we al waren.

Laita stond op een weiland dat ik had gehuurd maar het contract werd niet verlengd, dus werd het tijd om haar naar De Paardenkamp te brengen, ze stond al jaren op de wachtlijst en ik had al eens een oproep om te komen uitgesteld. Ik heb er erg veel moeite mee gehad om mijn beste kameraad weg te brengen, ondanks dat ik wist dat ze naar geen betere plaats toe kan gaan. Ze heeft ook nog in de krant gestaan toen men hoorde dat ze naar De Paardenkamp in Soest zou gaan. Zo zie je maar, je hoeft niet beroemd te zijn om in de krant te komen.

Eens per maand ga ik haar nu opzoeken, want Soest ligt niet naast de deur. Als we het terrein op komen hoort ze al van verre mijn stem. Ze maakt het erg goed en ik hoop haar nog vaak te mogen bezoeken.

Mevr. Riet v.d. Stel

Largo

Latiwica

Lavyna

Lena (met Tonnie)

Lex

Lida

Liesje

Lightning Laurie

Lightning Laurie is een rasechte American Painthorse. Geboren in 1992. Het is één van de oudste en populairste Amerikaanse paardenrassen. Het ras komt oorspronkelijk uit het noordoosten van de Verenigde Staten en is een kruising van Arabische en Engelse volbloeden. Ze zijn zeer intelligent, betrouwbaar en rustig in de omgang. Ze zijn ook uitermate geschikt om western te rijden. Dat was ook de bedoeling van Nicole toen ze haar eerste paard kon kopen. Lightning Laurie, maar vaak Lightning Fury genoemd omdat ze zo snel en heftig was. Trainen was niet makkelijk maar………..een legendarische manege in Amsterdam kon de vaardigheden bijbrengen die bij zo’n paard horen. De Triple X manege. Daar ging Nicole in de jaren 90 vorige eeuw dan naar toe. Maar later…………………. Het was geen paard voor de wagen en dat wou Nicole ook gaan doen. Mennen. In goed overleg (geen Marktplaats aanbod) ging Lightning Laurie naar een vriendin in Heiloo. Nicole ging over op een Tinker. Heel ander dier en heel ander karakter. En toen? De vriendin die de zorg ( en het fijne gebruik) van Lightning Laurie had overgenomen kreeg ernstige last van een blessure. Hoe de zorg voor het paard op orde houden? Breng maar bij Nicole, haar vader had de schuur omgebouwd tot stallen en er was nog een plekje vrij. Dus naast de Tinker en de Shetlander ( want een paard moet je niet alleen houden) kwam haar eerste (paarden)liefde te staan. Maar ja, merries, kunnen veulens krijgen. Dus uiteindelijk stonden er drie grote en vier kleine edele dieren. Bombarie als zoon van Lightning Laurie en drie Shetlanders als de jeugd. Maar in 2010 een grote klap. Nicole overleed tijdens het trainen van Bombarie. Dus de zorg voor al die paarden? Vriendinnen sprongen bij met als doel de zorg voor de paarden op de eerste plaats houden. Ze gingen zelfs naar Groningen en Friesland. Daar maken ze het nog steeds heel goed. Maar Lightning Laurie bleef in Soest, daar kon (o)pa wel op passen. Met de oudste Shetlander (Show Girl), want als eerder gezegd, een paard houdt je niet alleen. Maar paarden worden ouder en de baas ook. Dus, in Soest, meldt ze aan bij De Paardenkamp. Blijft als ze aan de beurt zijn de goede zorg gewaarborgd! En zo is het gekomen. Ze blijven in Soest en zichtbaar. En als je gaat kijken………herkennen ze je wel. Want ze praten niet maar je kunt wel communiceren met paarden. Zonder woorden. Edele dieren.

Lindy

Linia

Lisa

Lorelei

Lorin

Lucy

Lukretia

Lýsir

Maartje

Mabel

Madonna

Maico

Manoir

Manoir

Begin jaren tachtig zat ik op de kunstacademie in Groningen, terwijl mijn vriend, Jaap de Ruig, op een boerderij in Frankrijk woonde. Toen ik een invulling moest bedenken voor mijn stagejaar, bedachten we dat we samen op reis wilden gaan. Tijdens die reis zou ik kunstwerken maken, die ik kon exposeren op mijn eindexamen- tentoonstelling. Reizen per auto wilden we niet, want we hadden geen rijbewijs en maar weinig geld. Daarom besloten we een woonwagentje te bouwen en een pony te kopen.

Dat deden we in de streek waar Jaap woonde, de Bourgogne. Veel van de materialen voor het woonwagentje vonden we op de vuilnisbelt. De pony werd de New Forester Anna. Eenmaal onderweg bleek dat Anna weliswaar mooi was, maar bang en onberekenbaar. Zelf waren we veel te onervaren. Als bit gebruikten we bijvoorbeeld een stuk tuinslang omdat ons dat zachter voor Annas mond leek.

Toen we uiteindelijk in de Ariège waren aanbeland, onder aan de Pyreneeën, besloten we een nieuw trekdier te kopen. Dat werd, na de nodige financiële kopzorgen, de ruin Manoir, een Mérens, een ras van kleine zwarte bergpaardjes. Manoir is geboren in 1978, hij was in die tijd vijf jaar oud. Onder zijn manen had hij een witte vlek in de vorm van een V: een nieuwe methode om de Mérens-paardjes, die gedurende de zomermaanden vrij in de bergen lopen, te merken. Verder was Manoir een prachtig dier, we waren meteen verliefd op hem.

Manoir heeft het woonwagentje zonder problemen terug naar de Bourgogne getrokken. Hij at wat hij vond aan de kant van de weg, we hebben hem nooit hoeven bijvoeren. Inmiddels bezaten we een degelijk tuig met een haam, een Pelham-bit en oogkleppen. We wilden ook graag een nieuwe woonwagen hebben, die we weer zelf bouwden: mooier, groter en toch lichter. Jaap leerde hoeven te beslaan. Uiteindelijk heeft Manoir de nieuwe woonwagen naar Nederland getrokken. Ook een geit reisde mee. Ik schreef in die tijd artikelen voor De Hoefslag over onze belevenissen. Een advertentie in dat blad leverde een reactie op van een mevrouw uit Ede, Christien de Nobel, die op een groot terrein in het bos woonde. Daar verbleven Jaap, Manoir en ik vier jaar.

Jaap en ik hebben in die tijd ook nog een tocht door Drenthe met Manoir gemaakt, waarover we wekelijks schreven in een krant. Later, toen we naar Breukelen verhuisden, is hij met ons meegegaan, maar toen we opnieuw verhuisden, ditmaal naar Amsterdam, kon Manoir weer bij de familie De Nobel in Ede terecht. Mevrouw de Nobel heeft kinderen en volwassenen rijles op zijn rug gegeven. Haar dochter Noeska bracht hem bij de paarden uit in de dressuur, waar hij het tot M2 schopte. Ook springen kon hij, eenmaal heeft hij een hoogte van 1.10 m. bedwongen. Tijdens een keuring van de Nederlandse Mérensvereniging werd hij uitgeroepen tot ere-kampioen.

Hoewel Manoir een ruin is, heeft hij er altijd plezier in gehad merries te dekken. Hij kan jubelend hinniken, het lijkt wel zingen. Zodra er iets te eten in de buurt is, heeft hij geen enkele andere interesse meer.

Amsterdam 2005, Mariët Meester

www.marietmeester.nl

Marco

Margootje

Marie Louise

Marije

Marjo

Marten (met Billy Boy)

Martha

Master

Match

Mawros

Max

Mc. Greg

Na lang zeuren mocht ik op m'n elfde, in 1993, een pony. De manege in Ravenswaaij had McGreg gevonden (of Mecre? of had het toch Maigret moeten zijn? Zijn herkomst en echte naam is nooit duidelijk geworden, wij hebben er in ieder geval McGreg van gemaakt), die ik een paar weken uit mocht proberen alvorens de aanschaf te doen. Hij was redelijk eigenwijs, maar vrij rustig. Later bleek dat te komen omdat een van de instructrices hem elke dag bereed voordat wij kwamen en hij waarschijnlijk gewoon moe was. Eenmaal 'goedgekeurd' en mee naar huis genomen, werd hij de schrik van de ponyles bij rijvereniging de Roskam; bij het minste of geringste sloeg hij op hol, waarbij een aantal andere pony's vaak vrolijk mee ging doen. Voordeel van al dat gebok was wel dat ik ooit op school een rodeowedstrijd gewonnen heb...
We hebben het niet zo heel ver gebracht met wedstrijdrijden, want zowel paard als ruiter onervaren, maar springen vond hij altijd erg leuk. Ook de buitenritten op de Drunense Duinen waren een beleving. Eerst rustig door het bos en daarna in volle galop over de zandvlakte. Ook het ponykamp in Zeeland was fantastisch. Daar heeft hij kennisgemaakt met strand en zee. Alleen de lange rit in de trailer vond hij niet zo geweldig.
Toen ik voor mijn studie naar Amsterdam verhuisde, werd het rijden al gauw minder. Het werd nog minder toen ik naar het buitenland ging. Als ik weer eens thuis was en met hem aan de gang ging, was het was leuk om te zien dat hij alles wat hij geleerd allemaal nog kon.
De verzorging van McGreg kwam toen neer op mijn ouders. Hij gedroeg zich als een grote hond. Hij begroette ze hartelijk met een roffel tegen de staldeur zodra hij ’s morgens iemand maar achter het raam zag bewegen en hinnikte luid als hij ’s middags mijn vader met de auto uit zijn werk hoorde thuiskomen. Het was altijd een heel avontuur om hem in het voorjaar naar de zomerweide te brengen. Hij wist wat hem daar te wachten stond (een jonge merrie) en het kon hem niet snel genoeg gaan. Mijn vader had dan zijn handen vol aan hem en daarna nog dagen spierpijn in armen en benen.
Je kunt nu wel echt merken dat hij ouder wordt; terwijl hij vroeger altijd stoïcijns in de stortregen bleef staan, gaat hij nu schuilen in de stal. Hij krijgt toch nog steeds de lente in z'n kop en liep pas nog te bokken en te rennen.
Mijn ouders en ik zullen hem missen. We hopen dat hij nog een paar mooie jaren in goed gezelschap door mag brengen bij de Paardenkamp.

Megan

Melanie

Melody

Menno

Mentor

Mick

Miranda

Misty

Mona

Monarch

Monptie

Monty

Moonlight

Moontje

Mordor

Moulay

Moustafa

Movystar

Murphy

Myra

Nadira

Naduah

Naduah

Naduah is 25 jaar geleden geboren uit een ‘onbekende moeder’ en een ‘onbekende vader’, zo staat op haar paspoort tegenwoordig te lezen. Dat interesseerde mij 22 jaar geleden helemaal niet, ik wilde een fijn paard om mee buiten te rijden en om af en toe eens een wedstrijdje te doen. Een echte naam had ze toen nog niet, en wij kozen ervoor om haar Naduah te noemen. Dit is een indiaanse naam en betekent ‘Blijf warm bij ons’. De uitspraak heeft altijd voor verwarring gezorgd, vooral tijdens wedstrijden. Maar wij spraken haar naam altijd uit als nadoeja. In de 22 jaar dat ik haar als ‘vriendin’ heb gehad, hebben wij heel veel beleefd, ik kan er wel een boek mee vol schrijven. Van mijn pubertijd tot en met de tijd dat ik nu zelf kinderen heb. Maar op deze pagina laat ik alleen de belangrijkste punten de revue passeren.

Voor haar hadden wij een hele brave pony, Jeroen (op 37-jarige leeftijd op de Paardenkamp overleden).Maar Naduah was niet zo braaf. Meteen de eerste dag stond ze al te bokken en te steigeren in haar paddock, dat ik dacht… moet ik daarop?

Maar ze had gewoon veel beweging nodig. En gelukkig was bij ons thuis uitrijdmogelijkheid genoeg. Dus samen met mijn vriendinnetje gingen wij uit school, als jonge meiden, hele einden rijden. Naar het Zuidlaardermeer, rondje Schildmeer, altijd rijdend naar de manege op 7 kilometer afstand. Ook in de winter als het donker was. Ook eens naar de grote stad Groningen. Heel vaak ging Naduah ook mee op vakantie in Drenthe. Ook heeft Naduah vaak meegeholpen om Sinterklaas op te halen, optochten e.d. vond ze geweldig leuk. Dus recreatief was het een super paard. Op één van deze tochten, ik was 17, heb ik mijn man ook ontmoet. Hij moest al bij een van de eerste kennismakingen achter bij mij op Naduah mee. Zonder zadel en rondom het Scharmergat. Leuke onbezorgde tijden waren dat…. Wedstrijdjes daarentegen vond zij niet leuk, standaard was ze tijdens dressuurproefjes te langzaam en stond er op het juryrapport te lezen ‘moet actiever’. Het trainen voor M-dressuur was een crime en toen ikzelf na mijn voortgezet onderwijs ging studeren, ben ik gestopt met wedstrijden en ging ik alleen nog recreatief rijden.

Omdat wij heel graag eens een veulentje wilden, hebben wij Naduah ter keuring gebracht en heeft ze nu een brandmerk op haar rechterhals. Een vierkant met hierin een H. Ze is dus goedgekeurd voor het hulpstamboek van de KWPN. (Zo heeft Naduah dus ook nog een veulentje gehad.) Dit brandmerk is in de zomer goed te zien en is voor haar een kenmerkend detail. Leuk aan Naduah is ook dat zij, in de zomermaanden, allemaal ‘appeltjes’ heeft op haar hals en schoft.

Verder is het meteen zichtbaar dat haar linkeroog helemaal blauw/ grijs is. Dit is staar en dat heeft ze in de loop van 7 jaar ontwikkeld, van een klein vlekje tot staar over het hele oog. Het is heel geleidelijk gegaan dus daarmee kan ze goed omgaan. Natuurlijk is dit een punt van aandacht als je haar benaderd, ze zal je aan de linkerkant niet zien en zou kunnen schrikken.

Naduah is handig in het ontsnappen (uit de tuin, met longeren, uit het weiland). Verschillende malen heeft ze in haar eentje een uitstapje gemaakt. Eén keer is zelfs de politie met zwaailichten achter haar aan gegaan. Gelukkig zijn er nooit ongelukken gebeurd en was het vaak onze eigen schuld dat ze de mogelijkheid kreeg tot ontsnappen. Ook loopt Naduah het liefst het hele jaar door buiten. Opgesloten in een stal is niks voor haar, ze gaat graag haar eigen gang.

Naduah heeft altijd bij een kerkhof gestaan, bij mijn ouders in Scharmer/ Harkstede en zelfs toen ik verhuisde naar Den Helder heeft ze ook hier weer 6 jaar naast een kerkhof gelopen.

In Den Helder heeft Naduah een erg fijne tijd gehad, lopen in de duinen en langs het strand. Altijd de zilte wind in de neus. Eens kwamen we op het strand een aangespoelde walvis tegen en dat stonk verschrikkelijk. Ook vond Naduah het heerlijk om zonder zadel door de branding te galopperen. En natuurlijk bleven de schuimkoppen die over het strand rolden eng.Maar zelfs het strand gaat vervelen en zo was Naduah toch ook weer gelukkig toen ze naar 6 jaar weer terug ging naar haar oude omgeving in Harkstede en kwam ze weer op het kerkhof te staan. Ze was eigenlijk het “onderhoudspaard” van de kerk, zij ‘maaide’ het land (toekomstige begraafplaats) van de kerk.

Maar dingen veranderen, er kwamen kleine kinderen in het gezin. De aandacht moest worden verdeeld. Ook het leuke weiland naast het kerkhof is aan verandering onderhevig, architecten hebben haar weide op de tekentafel liggen en wordt definitief ingericht als kerkhof. Naduah haar toekomst was niet meer zeker.

Gelukkig kan ze nu naar de Paardenkamp en kan ze weer omgaan met soortgenoten en genieten van welverdiende aandacht. Ik hoop ook dat ze een maatje vindt om mee om te gaan en om zo van een mooie oude dag te genieten. Dag Naduah, het gaat je goed.

Evelien.

Nancy

Nanda

Nannie

Nanouk

Natasja Pecolette

Naziha

Naziha

Toen Hannie Onvlee als meisje van haar ouders een pony kreeg, konden zij niet bevroeden dat dit zulke verstrekkende gevolgen zou hebben. Toen haar pony oud was, ging ze met pensioen naar de Paardenkamp in Soest. Haar volgende pony was een gelijk verhaal en ging ook naar Soest.

Inmiddels was Hannie zo’n beetje volwassen en wilde ze met vriendin Paulien echte paarden ‘Arabieren’ hebben. Ze richtten de naam ‘Inshallah Arabians’ op met twee hengstjes. Inmiddels fanatiek lid van het Arabieren Volbloed Stamboek wilden ze fokken, want dat konden ze beter dan de meesten, vonden ze. Inmiddels in Enspijk in de Betuwe neergestreken werd Amala gekocht, de moeder van Naziha.

In April 1990 werd Naziha geboren, het eerst zelf gefokte veulen van Hannie en Paulien. ‘Gemaakt’ bij de familie Kuijf te Nieuwkoop. Hannie en Paulien reden van keuring naar wedstrijd door Europa en Naziha kreeg in 1995 haar eerste veulen, Najib. Najib groeide voorspoedig op, maar was niet goed genoeg op de keuringen en werd in 1997 verkocht. Inmiddels werd Naziha dressuurmatig gereden, maar Hannie ging het liefst naar de cross. In 2000 werd Fares geboren. Na zes weken werd de longziekte Rodo Coccus Equis geconstateerd en moest Naziha met Fares naar de faculteit in Utrecht voor onderzoeken. Fares is er helemaal bovenop gekomen en is western gaan lopen.

Naziha is in 2002 voor de laatste keer op de Nationale keuring te Bunschoten geweest waar de in de middenmoot eindigde. Daarna is ze nog alleen recreatief bereden door Hannie en verzorgsters, Eliane en Margreet.

Twee jaar geleden is Hannie Onvlee jammerlijk genoeg gestorven en is Naziha overgeschreven aan Hannie’s vader. Nu er een plaats voor haar op de Paardenkamp vrij kwam is ze hier volledig met pensioen. Wij, Jan en Ellen Smits, van paardenpension De Driesprong hebben haar mogen verzorgen vanaf haar ontstaan tot nu. Wij zullen haar missen, maar goed voor haar moeder Amala die inmiddels 25 jaar is liefdevol blijven zorgen. Wij hopen van harte dat Naziha gelukkig zal zijn op De Paardenkamp in Soest.

Met vriendelijke groet,

Jan en Ellen Smits

De Driesprong

Neeltje

Nella

Nelle

Nellie

Nelly II

Nenna

Nettie alias Ricky

Netto

Niamb Siobhan

Niamh Siobhan

(oftwel: NIEV SJEVON (zo spreek je het uit)

Toen ik Niev 17 jaar geleden kocht, was ze 7 jaar. Een lief en vrolijk paard dat altijd haast had. Daar is in al die jaren niets aan veranderd. Niev was mijn eerste eigen paard, het was soms wel eens moeilijk voor mij dat ze altijd nét iets harder wilde lopen dan mijn bedoeling was. Toen Niev ouder werd, vond ik dat juist heel fijn. Je had altijd het idee dat je op een jong paard reed.

Zowel de vader (Buddy Joe, arabier) als moeders vader (Mister Wilfred, engels volbloed) hebben op de renbaan gelopen, dus dat willen lopen is toch wel genetisch bepaald.

Niev is echter een heel veelzijdig paard. Ik heb met haar gedressuurd (M met winstpunten) en gesprongen (L startgerechtigd) en daarna begon het blessureleed. Tot 2x toe een peesblessure. We zijn toen met wedstrijden gestopt en zijn recreatief blijven rijden. Dat been heeft zich goed hersteld. Op een gegeven moment werd en een westernzadel en –hoofdstel aangeschaft, dat stond Niev ook heel stoer. In een westernzadel kon ik heel comfortabel zitten en ben mijn beide zwangerschappen blijven rijden tot 2 weken voor de bevalling, heel relaxed. Het gekke is dat Niev kon “joggen” (heel langzaam draven zeg maar) toen ik zwanger was, alsof ze voelde dat ze rustig aan moest doen. Daarna is dat nooit meer gelukt!

Niev heeft altijd een heel jeugdige uitstraling gehad. Toen ze 24 was en het bericht kwam dat er plaats voor haar was in Soest reageerden veel mensen heel verbaasd. Wat moet zo’n paard nu in een bejaardenhuis? Hoe oud is ie dan? 24, niet te geloven! Ze werd nog gewoon wekelijks bereden en genoot ook volop van die bosritten.

Het was ook helemaal niet mijn bedoeling om Niev naar Soest te brengen, ik had haar destijds alleen op de wachtlijst gezet voor het geval onze kinderen nog eens een pony wilde en wij niet kunnen uitbreiden met stallen (we hebben er 3). Maar toen kwam de gemeente met plannen om een nieuwbouwwijk achter ons huis te gaan bouwen en zouden wij geen gebruik meer kunnen maken van de weilanden om ons heen. Toen heb ik het aanbod van De Paardenkamp toch maar met beide handen aangegrepen.

Ik ben er echter wel heel erg naar van geweest, dat ik na 17 jaar meer dan trouwe dienst, afscheid moest nemen van mijn vertrouwde vosje. Maar alles was eenmaal in gang gezet en ik ben maar doorgegaan, want zou ik het uitstellen, dan werd het er ook niet makkelijker op. Het gekke is, dat Niev er totaal geen moeite mee had, bleek later. En gelukkig maar!

Nadat ik mij door die heel moeilijke afscheidsdag had heen geworsteld en 6 dagen later kwam kijken, liep ze daar in de kudde alsof ze er jaren bij hoorde. Vanaf de eerste dag had ze ook al een vriendje hoorde ik, namelijk Amber en dat vond ik heel fijn. Het is toch een beetje soort zoekt soort, want zelfs mijn dochtertje van 4 ontdekte hetzelfde brandmerk (“molentje” noemt zij het; ‘t NRPS brandmerk).

Nu ik heb ondervonden hoe fijn Niev het nu heeft, heb ik er vrede mee. Ze is in Soest in zeer bekwame handen en ik hoop dat ze er nog lang van mag genieten en een hele hoge leeftijd bereikt.

Ik wil de mensen van De Paardenkamp heel hartelijk bedanken voor alle goede zorgen. Niev verdient het namelijk ook echt.

Nicky

Nicol

Nitendo

Norman

Odin

Oebele

Oebele

Afscheid Oebele - Na 13 jaar trouwe dienst is het dan zover: Oebele gaat verhuizen naar zijn laatste thuis, de Paardenkamp in Soest. 23 jaar is een prachtige leeftijd voor een Fries en hij heeft tijdens dit nu al lange leven op een aantal bijzondere plaatsen gewoond.

De eerste eigenaar waarvan wij weten dat hij vandaan komt is Freddy Heineken. Hier is tot nog toe weinig over bekend maar grote kans dat hij voor een mooie bierwagen door Amsterdam heeft gelopen. Heineken heeft hem, toen nog hengst, aan Koningin Beatrix geschonken. Hij was één van de eerste Friezen die daar op stal kwam. Bij de Koninklijke stallen bracht hij onder andere elke woensdag ambassadeurs naar de Koningin en heeft hij natuurlijk op Prinsjesdag voor de glazen en gouden koets gelopen.

In de Veredarius van april 1997 wordt Oebele voor het eerste vermeld als 10 jarige Friese hengst die bij de afdeling Heelkunde was aangekomen. Hij had toen behoorlijk slechte hoeven. Dankzij de toenmalige hoefsmid Herman Scholten zijn de voeten van deze toen “grote, zwarte en vervaarlijke hengst” (zo benoemd door instructeur Marc Scholte) een stuk beter. De afgelopen jaren kon Oebele helaas niet meer voor de wagen omdat zijn hoeven dat niet aankunnen maar hij heeft ondertussen menig beginner op zijn rug gehad. Voor deze longe lessen is hij super geschikt maar hij houdt ook nog steeds van een heerlijk buitenritje over de Uithof.

Maandag 14 juni nemen we afscheid van Oebele in de lunchpauze voor het Androclus gebouw. Ook zal dan een inzamelingsactie plaatsvinden voor stichting De Paardenkamp in Soest (www.paardenkamp.nl). Dit rusthuis voor paarden is het bekendste van Nederland en al jaren worden hier bejaarde paarden opgevangen totdat ze echt niet meer kunnen. Dinsdag 15 juni om 11:00 zullen we Oebele afleveren op de Paardenkamp waar hij snel nieuwe vrienden zal maken.

Voor de koets door de stad, gered worden uit een (nagemaakte) brandende stal voor het Klokhuis of door onzekere studenten onderzocht worden, hij kan het allemaal!

Wij zijn ontzettend blij dat Oebele met zijn welverdiende pensioen kan maar zullen hem ook ontzettend missen!

Olivier

Olivier, stokmaat 136.5 geboren als Sweet forest Twinkle Star in De Bilt. Olivier, koosnaam Ollie is bij ons aan de overkant geboren bij een New forest fokker die een hele kudde erop na hield voor haar plezier, eens in de zoveel tijd ging een pony naar een stal bij het Amsterdamse bos om klaar gestoomd te worden voor de grote wereld. Ollie was toen 6 jaar en vond het allemaal maar zo zo. Hij houdt van mensen en van andere paarden maar je kon goed aan hem merken dat hij 6 jaar in een kudde heeft geleefd. Weinig in de hand geweest en de smid was een nachtmerrie voor hem, laat staan de dierenarts met een inenting. Enfin, zadelmak, konden wij het niet laten om Olivier te kopen. Niet iedereen vond het een slim plan om een groene, zeer vlugge pony te kopen voor de kids die toen nog erg jong waren en rondsjeesden op de shetlanders ( Rocky, die een aantal jaren op de paardenkamp mocht doorbrengen) Olivier, groot genoeg om een kleine volwassen te dragen kwam thuis en vanaf dat moment was het goed, Do onze oudste dochter heeft een aantal jaren, les, ponykamp, wedstrijden ect alles met Ollie gedaan en daarna Danouck en Anne Claire. De meest betrouwbare pony ooit in de omgang, zonder zadel, aan een halster zwemmen, in zijn stal uithuilen als je boos bent, achterstevoren erop, voltige, spreekbeurt op school, zelfs als er een stroomdraad los was en de andere paarden er tussen uit knepen bleef Olivier achter de draad staan. Dressuur vond hij maar stom, Olivier met de beste springmanieren had op wedstrijd nog wel eens een vliegensvlugge weigering wanneer de kleuren van de sprong of de vorm hem niet aanstond, regelmatig belandde een van de kids dan ook in of over de hindernis. Toch zijn ze alledrie clubkampioen met hem geworden, L dressuur en m springen, crossen vond hij geweldig. al deze hindernissen sprong Olivier, alsof het niets was en zo ongelofelijk snel dat hij kon galopperen.
Toen Anne-Claire te groot werd voor Olivier kwam de oplossing, we leenden hem uit aan een gezin met 3 jongere kinderen in Epe, Hij heeft het hier heerlijk gehad, daarna naar een klein meisje in het Amsterdamse bos en naar een klein meisje vlakbij Alkmaar. ( wij als gezin hebben heel wat kilometers gereden om hem op te zoeken) Het maakte voor Olivier niet uit hoe groot je was, als je maar kon rijden dan deed hij geen stap verkeerd. een beginnende ruiter heeft nog nooit een rondje op Olivier kunnen rijden dan ging hij zo hard in de rondte dat je er vanzelf afvloog. Enfin, we waren uit de jonge kinderen die geschikt waren voor Olivier dus Ollie kwam weer naar huis. Een kennis uit de paardenwereld zocht een weidemaatje, dus Ollie vertrok weer om gezelschapmaatje te worden. Vanaf hier vertrekt hij naar de Paardenkamp. We zijn benieuwd hoeveel vrienden hij hier maakt en of hij Josephine ( zijn grote liefde) die in het Paddock Paradise woont herkent. Ik denk dat Olivier voor de paardenkamp een aanwinst is voor de poets en knuffel uren, je kunt hem niet blijer maken.

Opaal

Orenda Volann

Orpa

Oscar

Oscar
(geboren als Optimist uit de Wolgang Voltaire-lijn op 4 februari 1996)

Oscar is in november 2004 begonnen als dienstpaard bij depolitie Amsterdam.
Het is een moedig dienstpaard die alle facetten van het werken bij de politieheeft meegemaakt.

Je kon alles met hem doen: dressuur, springen,dienstpaardproeven, surveilleren, nachtdiensten, ME, voetbalrellen,demonstraties begeleiden in de stad. Je kan het zo gek niet bedenken of hijheeft het gedaan.

Oscar is erg lang bij 1 ruiter gebleven. De combinatie waszo ontzettend fijn dat de ruiter hem 11 jaar lang als dienstpaard heeft gehad.

Begonnen als jonge ruiter kon Oscar nogal stout zijn eneigenwijs. Hij wist precies tot hoever hij kon gaan en ging heel soms over hetrandje. Maar als het op het echte werk aankwam, ging hij voor je door het vuur!We hebben veel meegemaakt samen. Hele zware ME-diensten van soms wel 15 uur inweer en wind. Voetbalrellen bij stadions en in de binnenstad. Leukebegeleidingen, zoals de Sinterklaasintocht in Amsterdam. Op de foto met mensenuit alle werelddelen. Collega’s afschermen voor gevaar. Oscar werd ook vaakmeegenomen, vooral de laatste jaren, om jonge dienstpaarden bij te staan opstraat. Hij gaf hen vertrouwen en kon goed laten merken dat de dingen op straatniet eng waren. Vol trots en vertrouwen ging hij dan voorop.

Onderling deden we eens per jaar een wedstijd. Alle stallenvan de bereden politie kwamen dan bijeen om te laten zien hoe goed we waren.Oscar is hierbij meerdere malen Politiekampioen geworden.

Tot dat het moment komt dat je merkt dat hij moeier wordt enmeer gaat struikelen. Tevens werd hij chagrijnig op straat en dat was echt nietvoor hem! Tijdens de diensten dat het kon liet hij zich graag aaien doorburgers op straat, maar plotseling ging hij zich verstoppen achter z’n maatjeen wilde hij geen aandacht meer.

Het werd hem duidelijk allemaal te veel. In de zomer van2016 hebben we met z’n allen besloten dat hij met pensioen mocht.

En nu staat hij dan hier bij Stichting De Paardenkamp. Wehopen dat hij een lang, leuk, vrolijk en fantastisch pensioen mag beleven bijjullie. Zorg goed voor hem; aandacht en andere paarden doen hem goed. DAGMAATJE!

Ostara

Pahilda

Pandora

Panutcha

Paradise Picolo

Pascal

Paul

Paykos

Pearl

Pebbles

Pedro

Pellinor

Pepita

Pepper

Peppy

Peppy

Peppy is bij ons in Heerde gekomen als gezelschapspony voor ons paard. Later is onze dochter Irmani op Peppy gaan rijden.

Toen we Peppy net hadden, was ze erg bang voor mannen, terwijl wij \"vrouwen\" alles met haar konden doen. Peppy was vanaf het begin al een bijzondere pony. Zo kon ze \"ruiken\" of er stroom op het draad stond en als dit niet het geval was kroop ze er regelmatig onderuit. Later, toen ze aan de andere paarden gewend was bleef ze altijd keurig in de wei, zelfs zonder stroom.

Ook is Peppy eens in de stapmolen geweest en besloot na een half rondje dat dit niets voor haar was, glipte er onderuit en rende in galop naar huis. Toen Irmani 6 jaar was, is ze met Peppy bij de ponyclub gaan rijden. Peppy liep dan bijna altijd voorop want zij was goed voorwaarts terwijl sommige andere pony's liever stil bleven staan.

Peppy heeft ook meegedaan aan een paar bixie wedstrijdjes en gedroeg zich dan altijd heel braaf en keurig en verdiende zo heel wat rozetten. Favoriet van Peppy was de slalom en ook springen kan ze heel goed. Peppy kan ook voor een koetsje lopen, dit hebben wij ook een paar keer gedaan, maar wegens ruimtegebrek in de schuur hebben we de koets verkocht.

De afgelopen winter met al die sneeuw heeft Peppy voor de slee gelopen, dat was weer eens wat anders en vond Peppy ook erg leuk. Peppy vindt veel dingen leuk, maar waar ze een hekel aan heeft zijn kinderen die op haar rug stuiteren of aan het bit trekken. Om op Peppy te kunnen rijden moest je dus al goed in balans kunnen zitten en lichtrijden en niet aan de teugels hangen. Deed je dit niet dan gaf Peppy een bok! Zo heeft Irmani meteen geleerd om netjes te rijden want anders vond Peppy het niet leuk.

Peppy heeft meerdere kruinen op het hoofd wat duidt op een gecompliceerd karakter, maar niet onvoorspelbaar. Dat klopt precies, want het is een pony die absoluut wil meewerken, maar wel als je het netjes vraagt.

Het is een echt dametje.

Ze houdt van appelsap en appelmoes en snoepjes.

Wij zijn erg blij dat Peppy een plekje heeft gekregen bij De Paardenkamp, gezellig tussen vele andere paarden. Peppy stelt zich altijd bescheiden op en kan met alle paarden overweg.

Vriendelijke groet,

Irmani en Yvonne Marskamp, Heerde

Petra van Exel

Piet

Pietje

Pim

Plukkie

Polka

Pollie

Polly

Polly II

Ponneke

Prescott

Primeur

Protzent

Puck

Puckie

Pucky

Pukkie

Qinette

Queen of the Night

Quick Silver

Rachida Khan

Ragna

Ramses

Ranco

Rasquinel

Rebecca

Redna

Regain

Remco

Rex

Ricardo

Ricardo

Ricardo ken ik al bijna zijn hele leven. Gekocht door Saskia in 1989 en toen op de zelfde stal terecht gekomen als waar mijn toenmalige pony ook stond. Ricardo was toen 9 maanden. Toen hij 3 jaar was, is hij ingereden en dat vond hij allemaal prima. Vervolgens is hij jarenlang lekker recreatief gereden. Lange tijd heeft hij daar de wei gedeeld met 3 oudere merries en stond hij helemaal onderaan in rangorde. Geweldig was wel om te zien dat, als er een vreemd paard in de wei bij kwam, hij zijn merries verzamelde en met hand en tand verdedigde en ineens een echte leider bleek te zijn.
In 2000 heb ik Ricardo van Saskia overgenomen omdat mijn pony toen al op leeftijd was en niet meer bereden kon worden. Nog 4 jaar heb ik mijn beide kanjers samen gehad totdat mijn pony op 30-jarige leeftijd plotseling overleed. Daarna heb ik nog jaren recreatief met Ricardo gereden.
In 2007 moesten de paarden helaas verhuizen en is Ricardo (inmiddels 19 jaar) terecht gekomen in een leuke pensionstal waar hij al snel zijn plekje had gevonden. En dit keer niet onderaan in rangorde, maar bijna bovenaan. Ineens had hij wel wat te vertellen en bleek hij ook nog eens geweldige “oom” te zijn voor alle veulens die daar werden geboren. Helaas kreeg ik toen al minder tijd voor hem doordat de combinatie werk en gezin best veel tijd kost. Gelukkig wist ik dat hij daar in goede handen was en altijd lekker buiten in de wei liep. In 2011 is Saskia, samen met haar dochter, mij weer gaan helpen met de verzorging van Ricardo, zodat hij in elk geval een paar keer per week geborsteld en lekker vertroeteld werd. Rijden heb ik de laatste paar jaar niet veel meer met hem gedaan, maar als ik er dan toch ineens tijd voor had, kon het zadel er zo weer op en deed hij altijd meteen enorm zijn best.
Groot was mijn verbazing en blijdschap toen ik in eind juni het telefoontje kreeg van de Paardenkamp dat er een plekje voor Ricardo was vrij gekomen. Ik weet zeker dat hij daar geweldige jaren tegemoet gaat te midden van een heleboel nieuwe paardenvrienden. Want Ricardo stelt weinig eisen aan het leven, maar zonder gezelschap kan hij niet. Grappig aan Ricardo is dat zijn voorlokje nooit een centimeter is gegroeid vanaf dat ik hem ken en dat hij zijn brokken zo onsmakelijk eet dat er altijd een soort soep/prut overblijft. Dit heeft overigens niks met zijn gebit te maken, want hij heeft dat altijd al gedaan en de paardentandarts heeft daar nooit een oorzaak voor kunnen vinden.
Op 31 juli hebben we Ricardo naar De Paardenkamp gebracht. Trots was ik toen ik hem op zijn eigen nieuwsgierige en vriendelijke manier zag kennis maken met de andere nieuwkomers. Ik zal mijn kanjer met zijn lieve karakter en onvoorwaardelijke trouw enorm missen, maar weet ook dat hij op De Paardenkamp heel erg gelukkig zal zijn!

Mieke Abbink

Rieda

Rika

Ringo

Ripetto

Ripobel

Robbie

Robin

Rocky

Rocky

10 jaar geleden belde ik met Mart van de ponymanege Groenesteijn in De Bilt of ze een klein pony’tje te leen hadden als gezelschapspony voor ons hengstje Walter die bij ons zou komen wonen. Mart wist gelijk een goede oplossing en kwam met Rocky naar ons huis toe gelopen. Een klein bont manegepony’tje die door een lichte infarct niet meer mee mocht lopen in de lessen. Vele kinderen hebben op Rocky gereden en op ponykamp was hij onder de kleintjes favoriet, Rocky liep in de les voorop en zelfs een sprongetje kon hij maken, snel maar betrouwbaar.

Vanaf het moment dat deze kleine man bij ons kwam heeft hij ieders hart gestolen. Eigenwijs zoals een shetlander kan zijn, snel, lief, ondeugend, geen schrikdraad tegen bestand en onverstoorbaar wat eten betreft. Blind aan een oog en stoïcijns. Doof wanneer het hem uitkwam en spelen als een jong veulen.

Alle drie onze kinderen, Nikki, Danouck en Anne- Claire hebben hun eerste ponyrondjes op hem gereden. Niet mee naar les maar het eerste staan/zit dat leerden ze op Rocky. Toen de wachtlijst op Paardenkamp weer open ging hebben we Rocky ingeschreven, toen kwam het telefoontje van een alleraardigste dame die blij vertelde dat Rocky op 15 juni 2010 welkom was. Ik kon niet meer praten en moest alleen maar huilen. Eigenlijk heel gênant want ik kon geen antwoord geven. Ik heb later ook maar even teruggebeld. Aan de ene kant opluchting dat Rocky naar het bejaardenhuis mocht en aan de andere kant wat zouden we die boef missen. Rocky hield zich nog redelijk staande in een groep van 4 maar het was duidelijk dat hij toch steeds vaker het onderspit delfde en zijn plekje moest inleveren. De kids overstuur en een grafstemming in huize Tansel.

Dit was snel over, wij zien allemaal dat Rocky het fantastisch heeft op het Paardenkamp en vol trots lieten de kinderen hem zien op de open dag. Rocky liep zijn rondje maar was blij dat hij weer naar stal mocht, naar zijn vriendin Peppy. In de wei komt hij af en toe naar het hek om ons te begroeten, minimaal dat wel, toch probeer ik elke twee weken even te gaan.( als ze op stal staan, dan kan ik in ieder geval even knuffelen) Alleen de hond die ik had meegenomen, daar had Rocky wel aandacht voor. Wat een herkenning tussen deze twee dieren. Dat hij ons niet ziet staan, dat geeft mij een goed gevoel. Hij is daar thuis en gelukkig.

Paardenkamp en alle medewerkers. Dank je wel voor de liefdevolle verzorging.

Rola

Romadour

Romeo

Roos

Ros van Ooit

Het liefste paard van de wereld, Ros.

Een bonk goedaardigheid, 1,70 m hoog en 800 kilo.

Geboren in Het Land van Ooit, het pretpark waar de ridders nog echt vochten op hun stoere paarden om de hand van de jonkvrouw.

Ros kwam als 1 jarige slungel bij mij. Was al heel wat gewend qua drukte, want in het Land van Ooit fietsten ze altijd rond in het park met de paarden naast de fiets.

De eerste vier jaar van zijn leven mocht hij lekker opgroeien. Wandelen en eten, verder stond er weinig in zijn agenda.

Vanaf zijn vierde jaar heeft hij rustig kennis gemaakt met een zadel en wat daarbij hoort en vanaf zijn vijfde zijn we er op gaan zitten.

Het woord inrijden durf ik niet te zeggen, want dat was het niet. Het was er op gaan zitten en wegrijden, alsof hij nooit iets anders gedaan had.

Een heerlijk relaxed paard wat nergens van opkijkt.

Ros heeft in zijn leven nog nooit 1 stap verkeerd gezet, dat komt niet voor in zijn woordenboek.

Een tijdje later is hij beleerd om ook voor de wagen te lopen en we hebben heel wat mooie ritjes met hem gemaakt.

Ik heb mijn koetsiersbewijs met hem gehaald en hij mocht die dag ook het examenpaard zijn van nog een paar geluksvogels. Iedereen was geslaagd met hem natuurlijk.

Ros is vaak mee geweest naar grote evenementen. De Nederlandse Shire horse society presenteert het ras graag overal en Ros heeft vaak meegedaan.

Aan de hand, verkleed, voor de wagen, onder het zadel en met zijn vrijheidsdressuur-kunstjes liet hij menig hart sneller kloppen.

Hij kan ballonnen kapot trappen op commando, laat zich helemaal inpakken in een groot zeil, kan knielen, voetjes geven, kusjes geven en zelfs met zijn voorbenen op een blok gaan staan met 1 voet hoog in de lucht. En ondertussen heel stoer kijken.

Na zijn pensionering maakten we alleen nog maar rustige bosritjes met hem. Lekker stappen door bos en duinen, dat vond hij prachtig.

Hoe vaak hij op de foto is gezet door mensen onderweg…..

Busjes Chinese toeristen parkeerden haastig in de berm, iedereen sprong eruit met een camera en ik denk dat Ros misschien zelfs wel in China aan de muur hangt nu.

Je maakt Ros niet blijer dan met aandacht en knuffels. Op de evenementen stond hij altijd de hele dag vooraan aan het hek, met zijn grote hoofd tussen de groepen gillende schoolmeisjes. Die hem dan allemaal tegelijk aaiden. Dan had hij bijna een glimlach om zijn mond.

Als de andere paarden aan het eind van de dag dan moe werden en zich terugtrokken in hun paddock, bleef Ros vooraan aan het hek staan wachten op nog meer publiek.

Ros heeft ook vaak Sinterklaas opgehaald bij de boot en hem het dorp in gereden.

Met zijn hoofd tussen de achterste mannen van de drumband liep hij bijna in de maat mee.

Hij heeft heel wat meegemaakt in zijn leven, gelukkig alleen maar mooie en goede dingen.

We gaan hem enorm missen, maar weten dat hij bij menig bezoeker een glimlach zal opwekken met zijn ontwapenende manieren.

Rosa

Rossi

Rossi is een IJslander geboren in Hulshorst. Officieel heethij Arossi. Zijn naam betekent “morgenrood”. De fokker had die naam bedachtomdat hij in de ochtend is geboren en een rossig was van kleur. En metdie kleur werd de roepnaam eigenlijk meteen ‘Rossi’.

Rossi is qua kleur een toverbal. In de zomer rossig metlichte manen en in de winter helemaal licht. De dikte van zijn vacht is danenorm en het duurt altijd wel even voordat in het voorjaar het rossige weerzichtbaar is.

Ik heb Rossi vanaf het moment dat hij anderhalf was. Ik was zelf toen net begonnen met paardrijden. De vorige eigenaar vanRossi, een kapster, wilde stoppen met haar paardenhobby. Ze vroeg of ik Rossiwilde hebben. Hoewel er even tijd overheen ging voordat ik begreep dat ze ditook letterlijk zo bedoelde, heb ik besloten “ja” te zeggen tegen dit aanbod.Vanaf toen: pony knippen, paard cadeau!!

Een besluit waarvan ik later wel dacht: best pittig, amperkunnen rijden en dan een jong veulen wat nog niets kan.

En toch is het goed gekomen. Veel geduld, juiste toegewijdehulp tegengekomen - die ook jaren veel gedaan heeft voor Rossi - en ook eenstukje lef!

Ik heb heerlijke jaren gehad met Rossi. Rossi is duidelijken eerlijk. Als jij je best als ruiter niet doet, doet hij het ook niet. Hijheeft me er nog nooit afgegooid als doel op zich. Gewoon eerlijk dus.

Rossi is van nature geen soepel paard. Draven heeft hijmoeten leren met balkjes, veel geduld en consequent zijn. Uiteindelijkkon hij alles prima, maar zoals gezegd: “als jij je best niet doe, doe ik hetook niet”.

In de kudde neemt hij niet de leiding. Hij laat zichmakkelijk een stukje opzij zetten. Maar niet grenzeloos. Als zijn grens wordtoverschreden is hij duidelijk: “tot hier en niet verder”. De grap is dat datdan ook altijd geaccepteerd wordt door het andere paard.

De afgelopen 9 jaar heeft Rossi in een kleine kudde gestaan.Zijn zomereczeem maakte dat het niet handig was dat hij allemaal kroelkikkersom zich heen had. Dan bleven er geen manen over, of ging zijn deken steedskapot.

Het voordeel van het eczeem, is dat hij gewend is aandachtte krijgen. Knuffelen, borstelen: hij vindt het heerlijk!!

Ik ben blij dat hij nu op het Paardenkamp is. Het maatwerkdat hij nu geleverd krijgt, dat kan ik hem niet leveren. Zo mooi om te zien hoetoegewijd de mensen van het Paardenkamp met hun dieren omgaan. Ik heb er allevertrouwen in dat Rossi, zijn oude dag goed kan voortzetten.

Jeanette de Vries

Rosy

Rowin

Roxane

Rubio

Rüska

Sacha I

Sacha II

Sacramento

In 1992 leerde ik Sacramento kennen op een stal in Duitsland waar ik woonde en paard reed. Hij was toen 1,5 jaar oud en daar gefokt. Hij liep samen met een broertje, die een jaar ouder was, in een paddock. Het was een vriendelijk en nieuwsgierig paardje.

1 jaar later zocht ik samen met een paardenvriend een paard om te kopen en ons oog viel op de 2,5 jarige Sacramento: vader engels volbloed, moeder half engels volbloed/half hannoveraan. Sacramento is ingeschreven in het Rheisches Pferdestammbuch, heeft een langere stamboom als ik en had op de veulen keuring een brons medaille gehaald.

Als 3 jarig paard werd hij zadelmak gemaakt en licht aangereden, maar hij was nog niet volgroeid, waardoor hij pas met 4 jaar echt aan het werk ging. Kort daarna had ik het paard van mijn paardenvriend overgenomen, want hij had geen band met het paard.

Mijn intentie was om dressuur met hem te rijden, maar door gebrek aan tijd en door veel rugproblemen bij Sacramento toen hij jong was, is dat er nooit echt van gekomen. Sacramento werd een recreatie paard:

dressuur en springen in de bak en veel buitenritten.

In het voorjaar van 2000 kwam ik terug naar Nederland en werd mijn paard in Driemond (bij Amsterdam) gestald, waar hij nu nog staat. Hij bleef een lief en vriendelijk paard, die erg op mensen is gesteld (hinnikt naar iedereen) en die zich gemakkelijk door iedereen liet rijden. Door mijn werk en tijdsgebrek had ik altijd bijrijders voor hem.

Zelf heb ik vooral buiten gereden: paard in de trailer en op naar de hei, bos of strand: lange ritten over de hei in Hilversum, Amsterdamse bos of naar het strand, samen met een vriendin en haar paard of alleen.

Sacramento wilde graag lopen en nooit naar huis: na een rit van 5 uur, met veel draf, galop en rengalop, kwamen we terug bij de trailer, waar hij dan zo hard mogelijk langs stapte, omdat hij nog niet naar huis wilde.

Hij is niet erg zuinig op zichzelf en heeft veel ongelukken gehad:

gebroken elleboog in de wei (2 maanden universiteitskliniek Utrecht en 1 jaar revalidatie), pezen helemaal kapot gelopen in de Duinen toen hij zich in paniek op het strand bij IJmuiden losrukte, nadat ik was afgestapt (weer 1 jaar revalidatie), tijdens het wandelen buiten in de buurt van de stal in rengalop over de weg ervandoor en over een verkeerspaaltje gevallen (grote wonden die genaaid moesten worden) en 2 maanden in de winter op vakantie in een grote kudde met groepsstal, waar hij 100 kg was afgevallen en verzwakt terug kwam. Maar hij was hard voor zich zelf en knapte altijd weer op.

In de wei staat hij altijd als enigste ruin in een merrie groep, waar hij helemaal gelukkig is. Bij de ruinen ging niet, dan had hij steeds te veel blessures. Die 2 maanden in de grote kudde, zocht hij 3 merries uit die hij als zijn kudde bij elkaar hield en waarmee 's avonds in de groepsstal stond.

Sinds hij 20 jaar is, wordt hij niet meer in de dressuurbak gereden, maar alleen nog maar buiten, maar nog wel lange ritten. Afgelopen herfst, op 27-jarige leeftijd gaf hij aan, dat hij niet meer onder het zadel wilde galopperen en ben ik met kortere ritten met alleen stap en draf begonnen. Bovendien is hij afgelopen herfst positief op cushing getest en krijgt hij nu elke dag medicatie. Dit was wel een verrassing want er was niets aan hem te zien (behalve dat hij wat minder energie had, wat ook aan zijn leeftijd kon liggen).

Nu, nadat ik hem 26 jaar heb gehad, gaat hij met pensioen. En ik hoop dat hij nog vele fijne jaren heeft op het Paardenkamp. Ik zal hem erg missen en hem met zekerheid vaak bezoeken. Ik denk dat jullie nog veel plezier zullen beleven aan dit vriendelijke paard.

Saffier

Samantha

Sandor

Sandra

Sandy's Marigold

Ik heb haar gekocht toen ze 2 jaar oud was. Meteen toen ik haar zag was ik verkocht. Die grote vriendelijke donkerbruine ogen in dat crèmekleurige hoofd.Ik kocht haar in februari en was aangenaam verrast toen ze na de rui ineens een hele mooie goudkleurige vacht kreeg. In de zomer verbleekt dit langzaam weer naar de cremekleur van de winter.

Sandy is een hele vriendelijke pony. Vrijwel altijd de onderste in rang in de wei.

Rijden vond ze altijd erg spannend. Het liefst rende ze zo hard als ze kon over de hei of zandverstuivingen. 2 dagen voor ze naar Soest ging hebben we onze laatste bosrit gemaakt. Waarbij ze nog steeds een sprintje trok over de hei, alhoewel het niet meer zo snel ging als vroeger.

Want wat kon ze hard lopen. Springen vond ze ook erg leuk, maar dat durfde baasje niet zo goed, dus bouwde ik nog wel eens een hindernis in de bak waar ze dan zelf overheen mocht springen.

De sport was dan om er eerst een aantal keer in volle galop en flink bokkend langs te rennen en dan, als ik mijn geduld dreigde te verliezen, pas overheen te springen.

Want ondeugend was en is ze nog steeds. Maar altijd zonder kwade bedoelingen.

Ik ben wel eens in volle galop mijn hoofdstel verloren en toch stond ze stil toen ik heel hard “Ho” riep. Best eng, want we moesten nog een drukke weg over.Gelukkig was er net een boswachter in de buurt die mijn hoofdstel kon repareren. Anders had ik heel wat kilometers moeten lopen.

Als een hek van de wei niet goed dicht zat wist ze deze wel open te wurmen en dan op avontuur te gaan. Een staleigenaar is wel eens midden in de nacht achter haar aangerend (in zijn onderbroek!) omdat ze het maisveld van de buren had ontdekt.

En ook is ze eens ’s nachts door het dorp gerend met de andere paarden achter haar aan en de gealarmeerde politie daar weer achteraan, omdat iemand in een dronken bui het hek van de wei had opengemaakt. En wie ontdekte dat als eerste? Sandy natuurlijk.

Maar inmiddels is ze met haar 31 jaar een beetje wijzer geworden.

Ze is gek op snoepjes, maar houdt niet zo van knuffelen. Van dat gefriemel moet ze niet zo veel hebben.

Vriendelijke groet

MoniqueSnellenberg.

Sans Cesse

Saphir

Sara

Sarina

Saskia I

Scarlet

Schimmel

Seldom

Seldom

Seldom is geb. op 20-02-1979 in Brabant.

1 jan. 1980 zou ik een fjordenveulen kopen, maar dat werd toch Seldom. Hij zou anders op de paardenmarkt in den Bosch verkocht worden omdat zijn beentjes in een franse stand stonden. Ik heb nooit spijt gehad van deze aankoop. We hebben veel meegemaakt leuke maar ook vervelende dingen.

Seldom is in totaal 11 x van stal gewisseld (nu 12x) en heeft 5 eigenaren gehad. Er hebben in ieder geval zeker 9 kinderen met hem gereden en die hebben veel van hem geleerd. Zowel in de dressuur, springen, cross en mennen. Hij nam vaak het oranje lint mee naar huis. Voor zijn derde jaar heb ik veel met hem gewandeld om hem verkeersmak te maken we hebben alle verkeerssituaties mee gemaakt zelfs over de kermis en in een optocht, alles vond hij goed. Ook heb ik wat vrijheidsdressuur met hem gedaan zoals voetjes geven, knielen, dood liggen, maar wel alles voor iets lekkers. Zelfs op commando plassen kon hij, makkelijk dan bleef je stal lekker schoon.

Seldom heeft naast veel leuke dingen ook wat vervelende dingen meegemaakt zoals, opzettelijk koliek gehad (jaloerse meisjes hebben hem een ton voer in de stal gezet), droes gehad (met zeker 40 graden koorts), bijna verdronken (was door een ander paard in de sloot gejaagd) en hij is ook nog door een gierrooster gezakt (zie litteken op zijn been). Gelukkig kwam Seldom er steeds weer bovenop!

Seldom was geen slome pony, wel eigenwijs en een volhouder, maar vond het geweldig om aan het werk te gaan. Bij kleine kinderen paste hij zijn tempo aan en zou nooit iets verkeerds doen, alleen die ene keer in het bos. Toen reed ons buurmeisje erop, Seldom was toen al 26 jaar. Deze brave pony ging er als een speer vandoor, zijn cross ervaring kwam boven! Het buurmeisje heeft in een sneltrein vaart het bos gezien en vond hem toen niet zo lief meer.

Seldom heeft nooit alleen gestaan, altijd met soort genoten of tussen de koeien, zelfs een geit heeft in zijn stal gestaan. En onze stal poes lag vaak op zijn rug te slapen. Het laatste halfjaar stond hij tussen onze drie 3 jarige paarden. Seldom deed zich soms voor als een veulen en dat vonden die jonkies erg leuk, maar meestal waren ze hem te snel af en moest hij ruimte maken voor dat jongenspul. Daar had ik wel moeite mee maar hij wilde ook niet alleen staan. Dan stond hij heel zielig te kijken, “laat me er bij!” Toen kregen we het telefoontje dat Seldom mocht komen, we schrokken wel een beetje. We hadden het nog niet verwacht, maar voor Seldom is dit beter. Lekker tussen zijn soortgenoten alles op zijn gemakje, niets meer moeten, dit is zo fantastisch wij hopen dat hij nog jaren mag genieten tussen al deze toppers!!!!

Medewerkers alvast bedankt voor al deze goede zorgen voor mijn TOPPER Seldom hij heeft een heel speciaal plekje in mijn hart. Als u nog meer over Seldom wilt lezen ik heb zijn hele levensverhaal beschreven en ingebonden in een boekje met foto’s dat ter inzage ligt op de paardenkamp in Soest.

Yvonne de Vries uit Culemborg

Senator I

Senator II

Shadow

Sharon

Shelieke

Sheromy

Shetclaudie

Shetdally

Shetpaulina

Shettra

Shika

Shon

Silvia

Silvio

Simone

Sinia

Sir

Sjonny

Sjors

Smart

Smart

Na best 2 moeilijke weken hier het verhaal over Smart. Het is een super paard voor ons geweest. Een heerlijk recreatie paard, dressuur en springpaard.

Tot vorig jaar heb ik nog gesprongen wel niet zo hoog als in het begin maar Smart vond het heerlijk. Tijdens een springwedstrijd was ie al lekker vlot en kon je met hem haaks de hoek om, en tijdens de barrage als de bel klonk was ie ook niet te houden, je hoefde alleen maar te sturen. En met dressuur vond ie al dat getuttel aan hem heerlijk en liep er dan ook naar. Een echt showpaard. Lief en ondeugend tegelijk, je kan er een kind van 5 op zetten en hij doet niets verkeerd maar ook geen stap te veel.

Op de stal waar Smart stond, stond hij bekend als een beetje een zuurpruim maar eigenlijk was hij een van de leukste. Ik heb altijd met hem in een buitenbak gereden door wind en weer en hij vond alles best, als hij daarna maar naar z’n stal mocht.

We hadden een keer het idee om even met Smart een soort van duin in te gaan om te kijken wat hij zou doen. Dat is een beslissing waar ik in het vervolg goed over na moet denken. Het ging in het begin wel goed maar als hij eenmaal op een zandvlakte kwam gingen z’n oren naar voren en schoot er vandoor. Ik ben op die trip flink gekneusd door een paar bomen.

Ook heeft Smart in de loop van een paar dagen weten uit te breken en ging hij zich ff lekker ontspannen op het terrein tot dat de erfeigenaar de volgende dag het hek opendeed en Smart hem daar vrolijk op stond te wachten. Sindsdien heeft Smart altijd een tweede schuif op zijn stal deur.

En als Smart dan in de vakantie ook met vakantie ging stond ie met een clubje paarden op een stuk land in de polder voor een paar weken. Hij had het daar altijd naar z’n zin, totdat hij opeens besloot om daar eens even rond te gaan kijken. En Smart maakte vervolgens het hek open en riep een paar van z’n maatjes bijeen en toen gingen ze even kijken of er iets te doen was in Zaandam. Dit tot groot verdriet van de plaatselijke groenteboer. Maar alles is wel weer goed gekomen al was het even een probleem om hem te vangen. Maar hij is daarna niet meer uitgebroken.

En toen ik in mijn examen jaar kwam ging ik op zoek naar een leaser en die vond ik. Het was een meisje dat al eens een keer vaker op Smart had gereden en ze heeft het ontzettend naar haar zin gehad. In de les iedere zaterdag morgen kon ze ook alles met hem kon doen, of het nou een beetje stuntelen was of echt dressuur Smart deed alles voor haar, maar helaas kon ze niet naar buiten het duin in. Mijn moeder heeft er af en toe ook op gereden maar toen kwam het etterige in Smart naar voren: ze nam haar altijd in de maling door extra langzaam te lopen of dan juist weer extra snel. Mijn zus heeft er ook een paar jaar op gereden en die ging af en toe wel naar buiten om hem daar even van z’n overtollige energie af te helpen.

Maar ik kan toch wel zeggen dat ik met Smart mijn leukste rij ervaringen heb meegemaakt en hij was mijn grootste vriend.

Het was moeilijk om hem weg te brengen naar Soest maar ik weet zeker dat hij het daar erg naar z’n zin zal hebben

Kevin van Groning

Ex-eigenaar van Smart

Smokey

Sonja

Sota

Spanky

Speedy

Spider

Spook

Spotty

Starlight

Stelpa

Sunbeam

Sunny Boy

Svenna

Tache

Taiga

Talita

Tandem's Alexander

Tara

Tequilla

Op zesjarige leeftijd gekocht van iemand uit Zeeland. Als ze daar voor de winter niet weg was, zou ze naar de slacht.

Tequilla is en merrie en voor driekwart KWPN en één kwart Fries.

Tequilla heeft veel last van zomerexceem. Toen ik haar ophaalde vanuit Zeeland had zij bijna geen staart en manen meer.

Daardoor zag zij er niet op haar mooist uit, maar met veel zorg en liefde knapte zij zienderogen op, gelukkig.

Zij is in de jaren dat zij bij ons heeft gewoond mijn grote steun en maatje geweest en heb mij daardoor staande weten te houden tijdens een moeilijke en zware periode (Ernstige ziekten) binnen ons gezin.

In augustus 2007 is Tequilla in de kliniek te Emmeloord geopereerd aan haar linker voorbeen. Daar door was zij uitgesloten van deelname van concoursen. Voor mij was dat geen enkel probleem, ik gebruikte haar puur recreatief. Zij is verder haar

hele leven bij ons gezond geweest. Tequilla is een goud eerlijk paard. In al die jaren dat ik haar mocht berijden heeft zij mij er nog nooit af gegooid en ben er (dus) ook nooit afgevallen. In de begin jaren dat ik haar had, is zij één keer dusdanig gestruikeld dat ik er bijna af lag. Maar zij heeft toen alles in het werk gesteld zodat ik kon blijven zitten. Een paardenhandelaar zag het gebeuren en: - wat heb jij een super braaf paard -.

Tequilla stond bij ons alleen in de weide, met twee shetlanders in een aangrenzende paddock en weide. Ze kan niet met ze maar zeker ook niet zonder hen. Want als zij even een uurtje uit het zicht waren, bleef zij ze maar roepen. Tequilla vind een buitenrit echt geweldig, ondanks het feit dat zij bang is voor grote tractoren en vrachtwagens.

Zij is en was voor mij een maatje,die ik dan ook met moeite moet loslaten voor haar en ons eigen best wil. Ik hoop dat zij nog vele jaren in goede gezondheid bij jullie mag wonen en dat ik haar nog eens kan opzoeken en kan en ervaren dat zij gelukkig is tussen haar soortgenoten.

Ik wil jullie dan ook bedanken voor al jullie goede zorgen voor de oude viervoeters.

Tesco

Teske

Tessa

Tessa

Hoi Allemaal!!!

Ik ben de snelste shet die er bestaat!

Mijn naam is Tessa, maar mijn baasjes noemden mijn en mijn kinderen wel een tering-tubbies.

Uiteraard werd ik hier vreselijk kwaad om, maar nu, een paar jaar verder, kan ik het me wel voorstellen; Wat ik in mijn kop had, zat ook niet bepaald in mijn kont!

Zo kropen ik en mijn tweede zoon nog wel eens onder een iets te laag hekje door ( tot ergernis van de baas) om in een ander weiland te komen.. of perste wij ons wel eens door een veel te kleine opening.. wat resulteerde in een ravage uiteraard.

Ach, meestal konden ze gelukkig achteraf om mijn streken lachen. Mijn baasje ( een meisje van een jaar of 8, en ik heb haar nog tot haar 15e jaar rond gesjouwd!) heeft op deze manier de meest uiteen lopende bizarre situaties met mij meegemaakt;

De standaard streken, zoals in vliegende galop… en dan ineens stil gaan staan!! (gege..), Of simpelweg ineens omdraaien op een lange zijde… Ik kon hier allemaal wel hard om lachen, maar de baas niet altijd.

Maar ook incidentele pracht acties heb ik verzonnen;

De eerste keer dat mijn baasje op mijn rug ging zitten, maakte ik mijn buik zo dik, dat ze er de singel niet omheen kreeg (gege..), en dus besloot ze zonder zadel te gaan rijden. Ze stapte op, en ik begon gelijk te wandelen.. Stap..stap..draf..draf.. galop..galop..bok..bok!

Whahaha!! Toen lag die arme kleine meid gelijk in het zand! Haar vader zag het gebeuren, en ook hij moest er om lachen. Ze keken mij aan. Recht in de ogen, en zeiden op een kalme toon: ‘Tessa… niet meer doen nu.’.. yeah right.. daar ben ik van onder de indruk!

Ooit heeft ook de baas wel eens getracht op mijn rug te klimmen, ze nam me mee voor een wandelingetje, en dacht dat het wel leuk was om dan op de terugweg ineens op mijn rug te zitten!! Haha.. like thats gonna happen! Ik stal de show door aan te draven toen ze op wilde stappen.. resultaat.. heel de stal lag dubbel van het lachen.. een volwassen vrouw, met één been half op mijn rug.. mee hinkelend naast een dravende pony!

Jaja, ik was altijd de clown van de stal, zo kan ik nog wel even door gaan.

In mijn tijd daar heb ik drie kinderen gekregen, waarvan twee appaloosa’s! Genaamd:

*midget ( heel erg mini mini ponietje, in de zelfde kleur als ik.) wat hier mee is gebeurd weet ik niet.. helaas.

*blizzard. Schabrakkenbond donker voorste deel. Het zag er net uit of hij in de sneeuwstorm heeft gelegen.. vandaar zijn naam. Een heel knappe jongen! Hij woont nu bij vrienden van mijn baasjes van toen, samen met een andalusische merrie . Als ik het goed heb doet hij zelfs aan vrijheids dressuur nu!

*Sneeky. De baas kwam kijken of ik al bijna ging bevallen.. en het zag er naar uit dat dat nog wel een paar uur ging duren. Maar ineens! Uit het niets, was mijn kind geboren, en de stinkert (echt, het water was heel vies namelijk) is door een sloot gezwommen, de tuin van de baas in!

Ik overstuur, hij overstuur.. de baas kon het niet missen, ze gingen kijken.. en daar was hij! (stiekem) geboren. Hij was ook een beetje appaloosa, helemaal bruin, met een paar witte stippen op zijn kont. Hij is in noordwijk gaan wonen bij een gezin met een paar ponies, in de buurt van het strand. Ze hebben zijn naam daar veranderd in Banjer.. ach.. als hij op mij lijkt, zal dat wel ergens vandaan komen denk je niet ;)

Ik ben zelf ook bij vrienden van mijn baasjes gaan wonen, in Middelbeers. Eerst samen met Blizzard, maar omdat hij hun grote (1.70m geloof ik!!) paard zo liep te pesten, ging hij weg. Terug naar de baas, en daarna mee met de Spaanse schone.

In Middelbeers had ik het ook heel erg naar mijn zin, maar nu sta ik hier ook goed. Heerlijk, met allemaal andere shetlanders in de wei, en we hebben nog allemaal de zelfde kleur ook! Mijn eerste baasje is me nog wel eens op komen zoeken, en ze moest toch goed zoeken hoor!

Goed, nu weten jullie een beetje wie je voor je hebt, ik zou maar geen grappen met me uithalen, want ik ben lekker toch grappiger!! Hahaha!!

Groetjes allemaal.. het is weer tijd voor een overheerlijk hapje gras!!

XxX Tessa

Thaila

The Whizard

Thello

Theo

Third Trial

Thisbé

Tiberius

Tico

Tinka

Tiras

Tisza

Togar

Tolstoy

Tom

Tonnie (met Lena)

Tornado

Tripje

Tristan

Trix

Trouvée

Truida

Trusty

Turfie

Unesco

Urnand

Urnand (Urban)

De eerste keer dat ik Urban zag, dacht ik: dit is hem dus. Vervolgens heb ik er nog een jaar over gedaan om te besluiten hem te kopen. De dag dat ik hem kocht werd hij 13 jaar. Ruim 14 jaar is hij bij ons geweest.

Waarom Urban? Ik weet het niet. Ongetwijfeld speelde een rol dat hij wit is, we hadden al een witte arabier en een witte welsh pony. Er was een direct gevoel van verbondenheid, van mijn kant dan, en dat is nooit meer overgegaan.

Urban is een mengeling van grote eigenzinnigheid en gewillige meegaandheid. Hoewel heel betrouwbaar, was hij nogal schrikkerig op buitenritten, en aangezien ik dat ook ben, reed ik alleen thuis op hem

Onze kinderen hebben wel op de weg en in het bos op hem gereden, waarbij het wel zo was, dat als hij na een uur vond dat het lang genoeg geduurd had, hij richting huis ging en daar niet van af was te brengen. Een wat meegaander, minder sterk paard had misschien beter bij mij en ons gezin gepast, en de z-dressuur, waar hij toe in staat was, was aan ons niet echt besteed, maar zijn aantrekkingskracht op ons allemaal was groot.

Vooral toen er de laatste jaren niet meer op hem gereden werd, werd Urban voor ons steeds meer een huisdier, dat je houdt puur en alleen om het genoegen dat je beleeft aan zijn aanwezigheid. De paarden stonden bij ons niet alleen in de wei, maar scharrelden ook vaak door de tuin,

waarbij menige plant in de siertuin tijdelijk het loodje legde (voor de tuiniers onder u: paarden houden vooral van symphitum, scabiosa en rozen).

De grote band met Urban was er zowel voor onze twee oudste kinderen, die ook op hem gereden hebben, als voor de twee jongste zonen, die zich een tijd, dat hij er nog niet was, niet kunnen herinneren, en voor wie het afscheid dus minstens zo aangrijpend was als voor mij.

Al onze drie paarden stonden op de wacht- lijst van de paardenkamp, voor het geval wij er zelf ooit niet meer voor konden zorgen. Het liep anders dan wij dachten. De ponies gingen het eerst dood. Urban bleef alleen achter. Wij vonden hem geen gelukkige indruk maken in zijn eentje, maar gezien onze leeftijd en gezondhed durfden we niet weer aan de aanschaf van een paard of pony om hem gezelschap te houden te beginnen. Gelukkig was Urban zover op de wachtlijst opgeschoven, dat hij dit najaar naar de Paardenkamp kon komen.

Ik hoop dat dezelfde gevoelens, die Urban bij ons opriep, en die eigenlijk in alle paarden in meer of mindere mate zijn te vinden, ook door de mensen op de Paarden- kamp zal worden ervaren: zijn eerlijke karakter, zijn zachtheid, zijn drammerig- heid, zijn nieuwsgierigheid die de angst overwint, zijn goeiigheid, zijn schoonheid en elegantie, en vooral: zijn kracht!

Dag Urrie, het ga je goed.

Met vriendelijke groeten Inge Pronk-Kuper Sellingen

Valerie

Valke

Vera

Vera van Stal Burg

Vera

In 1988 verhuisden wij van het hartje van Rotterdam naar een oude boerderij in de stille Betuwe. De eerste de beste paardenmarkt in Hedel was toen al het doel van mijn paardengekke vrouw. Zonder dat er bij nagedacht werd was het al raak en kocht ze een Shetlandpony….het was Vera (“want die kleintjes zijn zo lief”). Vera bleek ook lief en had zelfs een stamboek, maar had wel een eigen karakter. Mijn jongste dochters konden er in het begin zelfs op rijden. Enkele weken later bleek Vera zwanger te zijn. Enkele maanden later beviel ze van een zoon. Vera was zeer beschermend en we mochten er nauwelijks bij komen. Na ongeveer een jaar samen geweest te zijn wilde mijn vrouw Vera nog een keertje laten dekken, doch na vele malen naar een dekhengst heen en weer gereden te zijn bleek dat toch niet te lukken. Mijn vrouw was nogal genereus en gaf zoonlief zomaar aan iemand weg. Een alternatief? Jawel een grotere pony en liefst een Fjord.Na veel gezoek kregen we er dus een Fjord bij, maar die klikte absoluut niet met mijn vrouw, maar ook niet met Vera. Bij de eigenaar konden we haar gelukkig terugbrengen en had hij nog wel een andere voor ons. Deze bleek in het verleden geslagen te zijn en was doodsbang van de hoefsmit en…van mannen. We namen de gok en Karin bleek een gemoedelijke, maar temperamentvolle dame zijn. Met Vera klikte het direct en ook het berijden werd steeds simpeler voor Karin. Helaas bleek dat Karin niet tegen vers gras kon (bevangen) en dus werd besloten haar samen met Vera alleen nog in de paardenbak te houden. Vaak gingen mijn vrouw en Karin de weg op om een ommetje te maken en stond Vera hard te roepen. Karin is heel nieuwsgierig, maar ook wat huiverig. Bij elke onverwachte beweging schrikt ze, maar de nieuwsgierigheid krijgt dan toch wel de overhand. Na het overlijden van mijn vrouw heb ik beide pony’s verzorgd, maar gezien de leeftijd en de vele aandacht welke de dames nodig hebben, bleek dat al vaak een hele klus.

Bij de Paardenkamp zijn ze liefdevol opgevangen en hebben ze beiden hun eigen vrienden gevonden.

Verono

Vestha

Vestha en Butterfly

Op de foto is hij nog in het gezelschap van zijn maatje, de merrie Butterfly (ook wel liefkozend door ons genoemd: botervlootje). Door een tragische gebeurtenis (niemand weet precies hoe het heeft kunnen gebeuren), waarbij haar rechterachterbeen dusdanig zwaar beschadigd raakte, is zij op 31 augustus 2004 overleden. Zowel ik en vooral mijn dochter Marloes missen haar enorm en kunnen het nog niet geloven dat onze Butterfly er niet meer is.

Ik vind de foto dan ook prachtig van Vestha (de witte) met zijn maatje Butterfly. Zo kunnen we toch altijd even naar ze kijken, als we de site van de Paardenkamp oproepen.

Zoals het waarschijnlijk zo vaak gaat, worden moeders door dochters aangestoken, als het gaat om het willen hebben van een paard. Zo ook bij ons in de familie.

Na aanschaf van Butterfly, in 1992, werd ik door goede kennissen geattendeerd op een advertentie waarbij een ruin van toen 13-jaar werd aangeboden. Het leek een goed leerpaard voor mij, aangezien ik nog slechts twee jaar bij een rijvereniging een uurtje per week les had.

Het was natuurlijk ook leuk om er voor Butterfly een maatje bij te hebben. Want alleen is maar alleen. Paarden zijn nu eenmaal kuddedieren. Wel hadden we inmiddels twee schapen aangeschaft (Jet en Koosje) als gezelschap, maar inmiddels wilde ik toch ook wel een eigen paard, want Butterfly was mij wat te pittig in die tijd.

Dus getelefoneerd met de toenmalige eigenaar en er op af! Ik was gelijk gecharmeerd van (naar het bleek een schimmel) en na gezien te hebben, hoe mooi hij kon lopen (dressuur M2), was ik verkocht. Na keuring, is Vestha veertien dagen op proef naar onze boerderij gekomen. Het was liefde op het eerste gezicht met Butterfly. De twee kon het prima samen vinden.

Zo werd Vestha mijn paard. Hij was wel wat nors, vooral met eten verdedigend. Later vernam ik ook dat hij voor mij al heel wat baasjes (zes) had versleten. Het heeft wel even geduurd, maar ik heb zijn vertrouwen gewonnen, en ik heb er al die jaren een geweldig paard aan gehad. Veel met hem samen geleerd. Het was heerlijk om met hem te werken. Ook al was dat af en toe best aanpoten. Het buitenrijden, samen met Butterfly, waarbij we regelmatig door het water van de Spiegelplas konden galopperen en lekker pootje baden, gevolgd door een rondrit rond de plas, was altijd een feest.

Ze hebben beide een heerlijk tehuis gehad. Ik was erg blij dat ze terecht konden op de Paardenkamp. Alleen heel triest dat Butterfly er maar zo kort van kon genieten. Ik mis mijn Vestha vreselijk. Maar ik hoop dat bezoekers aan de Paardenkamp hem een knuffel willen geven. Ben ik in Nederland dan zal ik dat zeker zelf gaan doen.

Toos van Wijk

Le Bugue (France)

Victor

Viola

Vivian

Vlekkie

Vos

Vosje

Voska

Vrouwkje

Wandar

Wanita

Weirola

Weirola

Maarssen, 11 mei 2006

Wist je dat Weirola, roepnaam Rola, eigenlijk Neirola heet? Maar daar kwam ik pas na een half jaar achter en toen heb ik het maar zo gelaten. Hoe dat kwam?

Ik werkte toen op kantoor bij de Landelijke Inspectiedienst van de Dierenbescherming en in mei 1996 kwam daar een mailtje binnen van een districtsinspecteur. Zij vroeg of iemand nog een goed plekje wist voor een merrie waar de eigenaar geen tijd meer voor had. Hij had het druk met de andere paarden, waaronder enkele nakomelingen van Weirola. Ze was al op leeftijd (25-2-1972), maar je kon er nog prima een veulen mee fokken. Het laatste jaar had ze in de wei gestaan en daarvoor had ze nog een jaartje op een manege gelopen.

Ok, dus ik op naar de Achterhoek, paardenvriendin mee. Leuk paard om te zien, hoge aaibaarheidsfactor, maar de hamvraag was: kon je er ook op rijden? De eigenaar zelf was er niet en liet het verder over aan zijn 11-jarige dochter. Zij moest bij een boer verderop een singel van een drachtige merrie gaan halen, omdat Rola door al het gras eten al een gigabuik had. Het ging er in de bak nogal voorwaarts aan toe, maar dat lag me wel. De eigenaar heb ik alleen over de mobiele telefoon gesproken en hij vond het allemaal prima.

Een paar dagen later heeft de districtsinspecteur haar bij de pensionstalling gebracht. En daar was ze, mijn paard met een leren halster met daarop in zwierige letters haar naam geschreven. Maar wat stond er nou? En dat achterhoekse accent van de eigenaarsdochter had ook al niet geholpen, bovendien noemden zij haar Rola. Weirola stond er, dus dat was haar naam.

Bijna een jaar later heb ik bij de eigenaar de eigendomspapieren opgevraagd en daar stond ineens Neirola. Bleek die zwierige eerste letter op het halsterplaatje geen W te zijn, maar een N. Inmiddels waren we echter al zo gewend om haar Weirola te noemen, dat we dat maar zo hebben gelaten.

Tien jaar later, 2006, Rola is inmiddels gepensioneerd. Nog steeds een erg voorwaarts typje en dol op gras. Die combinatie zorgt ervoor dat je stevig in je schoenen moet staan als je haar naar de wei brengt. Ze is verder makkelijk in de omgang met mensen en met andere paarden. Ik verwacht dat ze nog minstens tien jaar op de Paardenkamp woont, ze heeft er zin in!

Christel Monsjou

Welldone Zimbri

Wendy

Wendy

Ik wil jullie voorstellen aan Wendy, een half arabier van inmiddels 31 jaar oud. Ze is op 28 mei jl. op de Paardenkamp gekomen, samen met haar stalgenoot Rowin. Ik heb Wendy zo’n 15 jaar verzorgd en lief en leed met haar gedeeld. Ze was en is mijn maatje.

Wendy was 16 jaar oud toen ik haar kreeg. Wendy heeft 15 jaar lang bij Jos en Marietje gestaan in Cuijk. Samen met Wendy reed ik bij ponyclub \\"de maasruitertjes\\" te Cuijk. Vier jaar lang hebben we samen concoursen gereden (dressuur) en dat was echt geweldig. Wendy deed het altijd erg goed en ik heb ook verschillende prijzen met haar gewonnen. Toen ik 18 jaar werd stopte ik bij de ponyclub, maar Wendy wegdoen en op een paard overgaan, geen denken aan. Jarenlang hebben we nog genoten samen. Heerlijk rijden in de bak en op zijn tijd een buitenritje. De buitenritjes met Wendy waren altijd weer een avontuur op zich. Ik genoot er iedere keer weer van als ik naar haar toe kon gaan, het was een vast onderdeel in mijn leven.

Toen Wendy ongeveer 27 jaar oud was besloot ik om niet meer op haar te rijden, maar haar te laten genieten van haar oude dag. Ik hoopte dat ze dat daar nog lang van kon genieten. Via een vriendin, hoorde ik van stichting de Paardenkamp. We zijn een keer met een groepje gaan kijken in Soest en ik vond het helemaal geweldig. Dat is wat ik wilde voor mijn Wendy, dit is het mooiste wat je je pony kunt geven. Ik besloot haar in te laten schrijven. Een tijdje lang was de wachtlijst gesloten, maar toen deze open ging schreef ik Wendy in…..

Afgelopen maart 2005 kreeg ik bericht van De Paardenkamp, Wendy kon in mei komen. Wat heb ik gehuild. Het was geluk met een verdrietig randje, zo kan ik het denk het beste omschrijven wat ik op dat moment voelde. Ik wist dat het er een keer van zou komen, maar als het zo ver is, is dat toch even schrikken. Ik heb haar zo lang gehad, ze heeft me zoveel plezier gegeven. Maar het is natuurlijk geweldig dat ze dit mee kan maken. Het was tijd om haar los te laten. Het mooie vind ik dat Rowin, haar stalgenoot uit Cuijk ook mocht komen. Erg leuk dat die twee samen naar hun laatste thuis gaan.

28 mei was het zover, de grote dag. Wendy wilde thuis de trailer niet op, toen kreeg ik wel een brok in mijn keel, doe ik er goed aan? Na een reis van zo\'n 2 uur kwamen we aan op de Paardenkamp. Wat een geweldige ontvangst daar. De eerste weken dat Wendy weg was, heb ik erg moeten wennen en ben erg verdrietig geweest. Het maatje waar ik dagelijks naar toe ging, stond niet meer in de stal en de wei is leeg, vreemd om te zien en te ervaren na zo’n lange tijd. Het was een troost om te weten dat ze ergens staat waar het goed is voor haar. Terug in de kudde, dat is toch het mooiste voor een pony.

Twee maanden staat ze nu op de paardenkamp en het gaat goed met Wendy. Ze heeft wat problemen gehad in het begin op de paardenkamp maar nu heeft ze haar plekje gevonden. Ik probeer regelmatig naar haar toe te gaan, even om te kijken hoe het met mijn schat is. En dan doet het me goed haar tevreden te zien staan in de kudde met o.a haar maatje Honeymoon die ik erg vaak bij Wendy aantref. Die twee hebben elkaar wel gevonden. Hopelijk kan Wendy nog heeeel lang genieten daar.

Jos en Marietje wil ik bedanken van al die jaren gezelligheid en verzorging, Wendy zal ook jullie niet vergeten.

Lieve Wendy, ik zal je niet vergeten.

Als ik haar zo zie staan in de wei op de Paardenkamp, dan denk ik...het is goed zo, hier heb ik het voor gedaan.

Wendy

Weron

Wharley Boy

Whisper

White Rocket

Wiedeke

Wiking

Wilhelm

Willy

Witje

Witte

Xavier

Yum-Yum

Zamira

Zappo

Zaza

Zaza

Zaza is geboren in 1977. Wij (2 zussen) hebben haar gekocht in 1986. Het was onze eerste eigen pony. Wij waren toen zelf 14 en 16. Haar vorige eigenaar noemde haar Ceasar maar wij vonden dat niet passen bij een merrie. Omdat ze toen nog echt een blauwschimmel was en haar onderbenen bijna helemaal zwart waren vonden we haar wel wat van een zebra hebben en hebben we haar vernoemd naar Zaza Zebra van de fabeltjeskrant.

Ze stond toen in pension op manege Liethorp in Leiderdorp. We reden regelmatig buiten en deden ook springwedstrijdjes op de manege, dat kon ze goed en ze was vooral ook erg snel. Met buitenritjes wist ze ook precies waar ze hard mocht galopperen en als je dan bijna bij het 'galoppeerpad' was begon ze al helemaal te dribbelen totdat we bij het begin van het pad waren waar ze hard mocht gaan.

In de omgang is ze erg makkelijk, is lief tegen iedereen en met borstelen blijft ze ook lekker rustig staan.

In 1988 kochten we een grotere pony en verkochten we Zaza aan de manege waar ze in de les meeliep. Helaas werd ze na 2 jaar kreupel. Dit ging niet over. Wij hebben haar toen teruggekocht van de manege en haar op een boerderij gezet waar ze die zomer in de wei heeft gestaan. Na een paar maanden ging de kreupelheid over en vond de dierenarts het goed dat we weer op haar gingen rijden. Toen het winter werd hebben wij haar verhuisd naar een stal want die was er niet op die boerderij.

Na een aantal jaar (in 1994 of 1995) stopte deze staleigenaar ermee en is ze verhuisd naar een andere stal. Hier was ook een weiland dus hoefde ze alleen 'swinters op stal en in de zomer stond ze daar altijd in de wei.

In 1997 werd ze weer kreupel (artrose) en vanaf die tijd hebben wij niet meer op haar gereden. Na een tijdje liep ze niet kreupel meer, maar wij vonden dat ze wel aan pensioen toe was, dus rijden hebben we sinds die tijd niet meer gedaan. In de winter werd ze overdag buiten gezet zodat ze lekker de vrijheid had en kon spelen met vriendjes. Hier heeft ze gestaan tot 3 jaar geleden, toen ook deze staleigenaar ermee stopte. Ze is toen verhuisd naar een boerderij die vlakbij deze stal was. Ook hier stond ze de hele zomer in de wei, in de winter snachts op stal en werd ze overdag in de wei gezet.

Op 7 juli 2010 mocht ze naar de Paardenkamp. De eerste dag kwam ze in een stal met lekker veel stro zodat ze even kon wennen en de volgende dag mocht ze naar buiten en kennismaken met nieuwe vriendjes.

Bij de verhuizingen die ze tot nu toe heeft meegemaakt heeft ze nooit moeite gehad om zich aan te passen en was ze altijd snel gewend, dus ze zal zich ook vast snel op haar gemak voelen op de Paardenkamp.

Hopelijk krijgt ze het heel erg naar haar zin bij jullie en mag ze nog lang genieten van haar pensioen!

Inge en Manon

Zefanje

Zenzl

Zippy

Zoefke Zimbri

Zorah

Zorro

Zorro

Ik zal even wat over Zorro vertellen:

Ik verzorgde een paard op manege de Goudse Hout in Gouda. Zijn beste maatje in het land was Zorro die beschermde hem altijd. Hij was de leider van de kudde zeg maar. Zorro was een manegepaard en liep er al jaren in de lessen mee. Menigeen heeft zijn eerste les op hem gehad.

Vroeger scheen hij zijn naam echt eer aan te doen maar de laatste jaren liep hij braaf zijn lessen. Tot het werk hem zwaarder viel en begon te hoesten ging hij

minder lessen lopen.

Eigenlijk wou ik wel weer een eigen paard en Zorro mankeerde verder niets hij zag er goed uit voor zijn leeftijd. Dus besloot ik hem op een boerderij bij mij in de buurt neer te zetten. Toen ik hem mee kreeg 5 jaar geleden vertelden ze mij dat hij 27 jaar oud was. Dit is echter niet zeker omdat hij geen papieren heeft. Maar in ieder geval hij deed het op de boerderij goed en ik heb nog veel buitenritten op hem gereden.

Na 2 1/2 jaar werd de boerderij verkocht, de boer ging met pensioen en we zijn van stal verhuisd. De nieuwe stal lag langs een drukke weg en van druk verkeer en vrachtwagens hield Zorro niet zo dus naar buiten gaan deden we bijna niet meer. Dus de laatste 2 1/2 jaar kwam hij het erf bijna niet meer af en hij vond het wel best zo die rust. Ook bereed ik hem niet meer want hij vond het rijden in de bak niet meer leuk.

In de laatste 2 winters kreeg hij dan ook wat kwaaltjes door het op stal staan. Hier in de omgeving staan ze in de winter binnen het land is te nat. Ik wandelde iedere dag een half uur en liet hem even los lopen dus was dan ook blij dat Zorro nog voor de winter op De Paardenkamp terecht kon hij verdient dit echt. Heb het er wel heel moeilijk mee dat ik hem niet iedere dag kan zien en verzorgen maar ben blij voor Zorro dat hij het bij jullie zo goed heeft.

Afgelopen donderdag zag ik hem in de kudde staan en moest lachen om hem. Hij was rondjes om 2 merries en 1 ruin aan het draaien om de andere paarden uit de buurt te houden.

Zijn oude gedrag zag ik weer verschijnen zo mooi om te zien dat hij het zo naar zijn zin heeft. Ik hoop dat hij nog een aantal fijne jaren in de kudde mag beleven.

groetjes, Yvette

Zsa-Zsa

Opgenomen	19-06-2010	Geb. datum	01-01-1987
Afkomstig	Nederlands	Geslacht	Ruin
Ras	Welsh Arabier	Ras info
Soort	Ruin	Kenmerk
Schofthoogte	143
Overleden op	2015-06-20	Overleden aan	Hersenbloeding

Opgenomen	19-05-2005	Geb. datum	02-04-1982
Afkomstig	Nederlands	Geslacht	Merrie
Ras	K.W.P.N.	Ras info	Gelders
Soort	Merrie	Kenmerk
Schofthoogte	168
Overleden op	2007-05-10	Overleden aan	in laten slapen

Opgenomen	31-05-1997	Geb. datum	01-05-1971
Afkomstig	Nederlands	Geslacht	Ruin
Ras	Pools	Ras info	Russisch
Soort	Ruin	Kenmerk
Schofthoogte	175
Overleden op	1998-05-09	Overleden aan	aan koliek

Opgenomen	15-05-2008	Geb. datum	15-06-1984
Afkomstig	Nederlands	Geslacht	Ruin
Ras	Shetlander	Ras info
Soort	Ruin	Kenmerk
Schofthoogte	107
Overleden op	2017-04-24	Overleden aan	Leveraandoening

Opgenomen	28-06-2012	Geb. datum	14-05-1986
Afkomstig	Nederlands	Geslacht	Merrie
Ras	Arabier	Ras info	New Forest
Soort	Merrie	Kenmerk
Schofthoogte	148
Overleden op	2019-03-02	Overleden aan	Verval van krachten

De Paardenhemel

Tips uit de stal

E-cards

Pony borstelen voor kinderen

Bedankt

Opgenomen	24-05-2004	Geb. datum	28-02-1978
Afkomstig	Nederlands	Geslacht	Merrie
Ras	Arabier	Ras info	driekwart
Soort	Merrie	Kenmerk
Schofthoogte	160
Overleden op	2012-09-23	Overleden aan	Koliek

Opgenomen	18-05-2011	Geb. datum	20-03-1982
Afkomstig	Nederlands	Geslacht	Merrie
Ras	WPN	Ras info
Soort	Merrie	Kenmerk
Schofthoogte	158
Overleden op	2015-04-01	Overleden aan	Verval van krachten

Opgenomen	28-07-2011	Geb. datum	18-05-1982
Afkomstig	Nederlands	Geslacht	Merrie
Ras	W.P.N./Gelders	Ras info
Soort	Merrie	Kenmerk
Schofthoogte	160
Overleden op	2015-03-05	Overleden aan	Verval van krachten

Opgenomen	05-10-2004	Geb. datum	01-01-1973
Afkomstig	Nederlands	Geslacht	Ruin
Ras	Arabier	Ras info	halfbloed
Soort	Ruin	Kenmerk
Schofthoogte	138
Overleden op	2008-01-01	Overleden aan	ernstige hoefbevangenheid

Opgenomen	25-10-2003	Geb. datum	01-01-1982
Afkomstig	Nederlands	Geslacht	Ruin
Ras	Ijslander	Ras info
Soort	Ruin	Kenmerk
Schofthoogte	139
Overleden op	2010-06-30	Overleden aan	hartstilstand

Opgenomen	08-05-2018	Geb. datum	03-06-1993
Afkomstig	Nederlands	Geslacht	Ruin
Ras	Haflinger	Ras info
Soort	Ruin	Kenmerk
Schofthoogte	145
Overleden op	2019-12-03	Overleden aan	Verval van krachten

Opgenomen	26-05-1984	Geb. datum	01-01-1959
Afkomstig	Nederlands	Geslacht	Merrie
Ras	Gelders	Ras info
Soort	Merrie	Kenmerk
Schofthoogte	165
Overleden op	1988-05-02	Overleden aan	aan versleten voorbenen

Opgenomen	12-10-1985	Geb. datum	01-04-1961
Afkomstig	Nederlands	Geslacht	Merrie
Ras		Ras info
Soort	Merrie	Kenmerk
Schofthoogte	156
Overleden op	1992-09-20	Overleden aan

Opgenomen	12-05-2009	Geb. datum	17-05-1989
Afkomstig	Nederlands	Geslacht	merrie
Ras	NRPS	Ras info
Soort	merrie	Kenmerk
Schofthoogte	146
Overleden op	2020-10-09	Overleden aan	Darmtorsie

Opgenomen	24-06-1981	Geb. datum	01-01-1960
Afkomstig	Nederlands	Geslacht	Ruin
Ras	Shetlander	Ras info
Soort	Ruin	Kenmerk
Schofthoogte	0
Overleden op	1997-09-15	Overleden aan	aan zweren aan hoeven

Opgenomen	26-11-2007	Geb. datum	01-01-1981
Afkomstig	Nederlands	Geslacht	Ruin
Ras	Shetlander	Ras info
Soort	Ruin	Kenmerk
Schofthoogte	110
Overleden op	2012-10-29	Overleden aan	Cushing

Opgenomen	15-10-1977	Geb. datum	01-01-1957
Afkomstig	Nederlands	Geslacht	Ruin
Ras		Ras info
Soort	Ruin	Kenmerk
Schofthoogte	0
Overleden op	1984-12-07	Overleden aan	aan darminfectie

Opgenomen	27-10-2007	Geb. datum	01-01-1000
Afkomstig	Nederlands	Geslacht	Merrie
Ras	Arabier	Ras info
Soort	Merrie	Kenmerk
Schofthoogte	152
Overleden op	2010-08-25	Overleden aan	verval van krachten

Opgenomen	30-06-2011	Geb. datum	01-06-1981
Afkomstig	Nederlands	Geslacht	Ruin
Ras	New Forrest	Ras info
Soort	Ruin	Kenmerk
Schofthoogte	148
Overleden op	2012-03-15	Overleden aan	ernstige koliek

Opgenomen	05-06-2004	Geb. datum	24-05-1982
Afkomstig	Nederlands	Geslacht	Merrie
Ras	W.P.N.	Ras info
Soort	Merrie	Kenmerk
Schofthoogte	165
Overleden op	2011-05-19	Overleden aan	artrose

Opgenomen	27-04-1974	Geb. datum	01-01-1951
Afkomstig	Nederlands	Geslacht	Merrie
Ras	Shetlander	Ras info
Soort	Merrie	Kenmerk
Schofthoogte	0
Overleden op	1986-12-05	Overleden aan	aan verval van krachten

Opgenomen	03-10-1981	Geb. datum	01-01-1959
Afkomstig	Nederlands	Geslacht	Ruin
Ras	Gelders	Ras info
Soort	Ruin	Kenmerk
Schofthoogte	0
Overleden op	1988-10-06	Overleden aan	aan koliek

Opgenomen	04-10-2008	Geb. datum	01-01-1983
Afkomstig	Nederlands	Geslacht	Ruin
Ras	NRPS pony	Ras info
Soort	Ruin	Kenmerk
Schofthoogte	147
Overleden op	2009-03-16	Overleden aan	chronisch ontsteking aan de benen

Opgenomen	16-10-1993	Geb. datum	01-01-1969
Afkomstig	Nederlands	Geslacht	Ruin
Ras	Ijslander	Ras info
Soort	Ruin	Kenmerk
Schofthoogte	139
Overleden op	1996-10-30	Overleden aan	aan slechte voorbenen

Opgenomen	31-08-1965	Geb. datum	01-01-1947
Afkomstig	Nederlands	Geslacht	Ruin
Ras	Gelders	Ras info	halfbloed
Soort	Ruin	Kenmerk
Schofthoogte	0
Overleden op	1972-06-30	Overleden aan

Opgenomen	11-11-1997	Geb. datum	01-01-1971
Afkomstig	Nederlands	Geslacht	Ruin
Ras	Hackney	Ras info
Soort	Ruin	Kenmerk
Schofthoogte	145
Overleden op	2006-10-17	Overleden aan	ziekte van Cushing

Opgenomen	22-04-2015	Geb. datum	01-05-1990
Afkomstig	Nederlands	Geslacht	Ruin
Ras	Hackney	Ras info
Soort	Ruin	Kenmerk
Schofthoogte	128
Overleden op	2017-03-18	Overleden aan	Koliek

Opgenomen	11-03-1968	Geb. datum	01-01-1947
Afkomstig	Nederlands	Geslacht	Ruin
Ras		Ras info
Soort	Ruin	Kenmerk
Schofthoogte	0
Overleden op	1971-10-09	Overleden aan

Opgenomen	30-10-1999	Geb. datum	01-01-1971
Afkomstig	Nederlands	Geslacht	Ruin
Ras	Engels	Ras info	volbloed
Soort	Ruin	Kenmerk
Schofthoogte	160
Overleden op	2007-09-22	Overleden aan	hartstilstand

Opgenomen	26-06-1976	Geb. datum	01-01-1958
Afkomstig	Nederlands	Geslacht	Merrie
Ras	Trakehner	Ras info
Soort	Merrie	Kenmerk
Schofthoogte	0
Overleden op	1996-11-19	Overleden aan	is ingeslapen

Opgenomen	30-06-2015	Geb. datum	01-01-1988
Afkomstig	Nederlands	Geslacht	Ruin
Ras		Ras info
Soort	Ruin	Kenmerk
Schofthoogte	160
Overleden op	2015-09-25	Overleden aan	Koliek

Opgenomen	14-05-2008	Geb. datum	16-04-1988
Afkomstig	Nederlands	Geslacht	Merrie
Ras	Welsh Mountain	Ras info
Soort	Merrie	Kenmerk
Schofthoogte	134
Overleden op	2011-01-20	Overleden aan	ernstige artrose in de heup

Opgenomen	20-05-1995	Geb. datum	01-01-1968
Afkomstig	Nederlands	Geslacht	Ruin
Ras	Engels	Ras info	halfbloed
Soort	Ruin	Kenmerk
Schofthoogte	165
Overleden op	1996-03-25	Overleden aan	aan hoge bloeddruk

Opgenomen	04-06-2009	Geb. datum	03-05-1989
Afkomstig	Nederlands	Geslacht	Merrie
Ras	Shetlander	Ras info
Soort	Merrie	Kenmerk
Schofthoogte	100
Overleden op	2018-04-12	Overleden aan	Koliek

Opgenomen	18-10-1980	Geb. datum	01-01-1960
Afkomstig	Nederlands	Geslacht	Ruin
Ras		Ras info
Soort	Ruin	Kenmerk
Schofthoogte	0
Overleden op	1992-05-23	Overleden aan	aan leveraandoening