Aaron

Hallo, ik ben Aaron, een ruin van ongeveer 23 jaar oud.

Voor ¾ Welsh en ¼ Arabier (wat ook wel te merken is aan de pit die ik nog heb).

Toen ik met 8 jaar oud op een manage terecht kwam duurde het niet lang voordat ik de pony werd van de baasjes waarbij ik 15 jaar een heerlijk leventje heb gehad. Eerst nog op de manege en wat andere stallen maar uiteindelijk zijn we in 2002 naar België verhuist waar ik een eigen stalletje en heel veel weide tot mijn beschikking kreeg.

Helaas ging het met de gezondheid van mijn baasje de laatste tijd niet meer zo goed en het kwam dan ook als een geschenk uit de hemel toen ze van de Paardenkamp belden dat er een plaatsje voor mij was vrij gekomen. Nu kan ik hier lekker van mijn oude dag genieten.

Agnetha

Hier een verhaaltje over onze lieve merrie Agnetha.

Agnetha is geboren op 2 april 1982. Ze is een KWPN merrie met Gelders bloed aan moeders zijde. Tot haar zesde levensjaar is Agnetha fokmerrie geweest. Daarna is ze door de familie Kraaij in Soest gekocht en zadelmak gemaakt. Jan Kraaij heeft met haar dressuur en spring wedstrijden gereden en is in het springen zelfs in de klasse Z beland.

Agnetha is een echte merrie en een echt karakter paard. Het springen heeft ze dan ook volledig op karaker gedaan. Naast haar sportprestaties is Agnetha ook ingezet in het manege bedrijf van de familie. Ze heeft in manege lessen meegelopen en menig mens op haar rug gehad en de beginselen van het paardrijden geleerd.

Na vijf jaar is zij gekocht door de familie Kranenberg. Dat begon allemaal niet heel positief want Agnetha had al een verleden van koliek aanvallen en op een dag ging het echt mis. Toen is ze met grote spoed naar de paarden kliniek in Utrecht gereden en geopereerd. Deze koliek aanval heeft haar bijna het leven gekost en de operatie was ook net op tijd. Haar darmen waren verkleefd aan de buitenwand en dit is operatief losgemaakt en sindsdien heeft ze nergens meer last van en geen centje pijn.

Bij de familie Kranenberg was Agnetha echt het familie paard, iedereen heeft op haar gereden en verschillende dingen met haar gedaan. Moeders en vaders reden lekker in de bak en het bos en de twee paardrijdende kinderen hebben haar echt als leerpaard gehad en verschillende springwedstrijden met haar gereden.

De laatste jaren deed ze het al wat rustiger aan het had ze weer jonge meiden op haar rug die het allemaal nog moesten leren en die ze het dan ook af en toe flink moeilijk kon maken ondanks haar leeftijd. Agnetha is een echt karakter paard en dan ook beslist geen makkelijke om zo maar even op te stappen, maar wel altijd fair en eerlijk. Ze is de grote vriendin van de familie en iedereen die wel eens een ritje op haar gemaakt heeft. Ze is dan nu ook toegekomen aan haar welverdiende rust.

Agnetha geniet van de rust die je gekregen en ook zeker verdiend hebt na al die jaren trouwe dienst. Ik hoop dat je nog lang op de paardenkamp zal vertoeven en er nog vele jaren lekker je buikje rond kan eten.

Familie Kranenberg

Amanda

Mijn pony Amanda komt een donderdag naar jullie. Maar het voelt wel heel gek voor mij als ik niet even kan vertellen wat voor soort pony het is.

Ik heb haar van mensen gered van de slager toen ze drie maanden oud was. Drie en half heerlijk vertroeteld en veel gewandeld. Daarna jaren plezier gehad met het rijden op haar. Helaas kwam daar een einde aan toen ik op een morgen bij haar stal kwam en een of andere idioot had haar stal vol gegooid met Turkse broden. Goed bedoeld waarschijnlijk maar Amanda was gelijk hoefbevangen. De dierenarts kon haar wel redden maar ik kon nooit meer op haar rijden. Gelukkig kon ik haar in leven houden en weer veel gewandeld.

Toen had ik de pech dat een andere pony mij hard over een hek trok zodat ik daar chronisch gekneusde ribben aan overhield. Ik kon niet goed meer voor haar zorgen en wilde ze bij jullie inschrijven. Ik dacht altijd dat dat met 20 pas kon. Maar de laatste 6 jaar heeft ze in een paarden rusthuis gestaan samen met een kleine shetlander op een schraal weitje. Ze heeft het daar geweldig maar helaas willen ze mettertijd gaan stoppen ja en dan....Dat is een grote zorg voor me.

Toen belde jullie ik schrok me rot. Gelukkig mocht ik de volgende dag terug bellen. Zaterdag zijn we komen kijken en we vonden het geweldig. Wel moeilijk maar een hele zorg minder.

Amanda heeft nooit in een grote kudde gestaan. Hoog uit 5 oude paardjes bij elkaar. Piet heeft verschillende keren geprobeerd om de shet bij haar in de stal te zetten maar dat lukte niet. Wel op de wei. Het is best een dametje met pit. Als de veearts komt kan ze erg nerveus zijn maar als iedereen rustig blijft komt alles goed. Het is een verschrikkelijk leuk en grappig dier maar je moet haar een beetje kennen. Ik heb echt een super band met haar. Ik schrijf dit niet omdat ik jullie niet vertrouw en denk dat ik het beter weet. Want ik heb alle vertrouwen in jullie. Maar voor mij is het even belangrijk dat jullie haar alvast een beetje kennen. Ik denk niet dat er een donderdag iets zinnigs uit mij komt...hihi.

Heel vriendelijke groeten Conny

Amber

Bij ons (de familie Meek) gekomen op 11-jarige leeftijd. Gekocht van een zwager, die boer was en ook wel in paarden handelde. Mijn man wilde leren paardrijden en heeft dit aan haar te danken. Ze was lief, mak, betrouwbaar en had al veel meegemaakt, maar had ook een duidelijke eigen wil.

Zo wilde ze als ze hengstig was, beslist niet bij andere paarden weg, dus een ritje alleen met haar door het bos zat er niet in. Ze ging dan steigeren en bokken en door onze onervarenheid “won” ze het van ons en maakte daar dankbaar gebruik van.

Aan dressuur had ze een broertje dood, ze ging dan heel erg hoesten en/of kreupel lopen zodat we de baan moesten verlaten. Achteraf bleek het dan vaak op onverklaarbare wijze ineens over te zijn…en tijdens een bosrit hoestte ze niet of in ieder geval veel minder.

Zo is ze zelfs in de kliniek in Utrecht terecht gekomen om haar long – en kreupelheidsprobleem te onderzoeken. Er werd gezegd dat ze longemfyseem had en er bleek een scheurtje in het hoefbeen te zitten (wat overigens de kreupelheid niet kon verklaren) . Na deze diagnose werd ze uiteraard minder vaak bereden en gingen we meer over op ontspannen bosritjes.

Dit bleek ze prachtig te vinden en haar klachten verdwenen als sneeuw voor de zon. Samen met ons andere paard hebben we vele bosritten gemaakt. Ze diende als “leerpaard” , omdat ze heel verkeersmak was, waardoor het andere, jongere paard zich aan haar optrok. We hebben in die zin dus veel aan haar te danken, want ze heeft zowel ons, als ons andere paard veel geleerd!

Op rennen was ze dol, we vlogen dan door het bos en omdat ze volbloed in haar stamboom heeft ging ze naarmate ze warmer werd steeds harder rennen en won dan ook altijd. Zo heeft ze de bossen van Oranjewoud (bij Heerenveen in Frsl.) , de heidevelden bij Havelte (Dr.) de Leenderheide, de Achelse Kluis (N.Br) en nagenoeg de hele Veluwe gezien en doorkruisd.

Vanaf haar 22e is ze gepensioneerd en heeft ze haar leven met twee Shetlanders in de wei gedeeld. De Shetlanders waren haar grote vriendjes en als er één uit de wei gehaald werd, was de wereld te klein en brak ze bijna de boel af.

We hopen dat ze nog een aantal jaren gelukkig is en nieuwe vriendjes krijgt op De Paardenkamp, alhoewel we haar heel erg missen zijn we blij dat ze goed verzorgd wordt en gunnen haar het allerbeste, ze heeft het verdiend! We komen haar regelmatig bezoeken en een aai geven, alhoewel ze niet zo knuffelig was, ze had liever een handvol brokjes….

Onze lieve, brave, eigenzinnige “ouwe taaie” Amber..

Angelo

Een brave haflinger met pit!

15 jaar geleden is Angelo bij ons gekomen, hij was toen 10 jaar.

Hij heeft altijd plezier gehad in het werk, een beetje sterk maar altijd vriendelijk en braaf.

Een parcours springen was hij dol op, als je hem goed naar de hindernis toe stuurde sprong hij met veel plezier.

Ook op buitenritten was hij gek, af en toe een vreugdebokje van blijdschap, maar wel zo dat iedereen kon blijven zitten.

Het enige waar Angelo een gloeiende hekel aan had tijdens de buitenritten waren de dazen onderweg, gelukkig zijn die er niet het gehele jaar!

De laatste jaren liep Angelo ook steeds meer mee in de kinderlessen. Hij was zijn wilde haren wel een beetje verloren.

Wij zijn enorm blij dat Angelo nu hier op De Paardenkamp mag zijn, zodat hij kan gaan genieten van zijn welverdiende rust.

Arlon du Grift

Arlon kwam mee in de buik van zijn moeder Aura toen mijn broertje haar kocht, een leuke verrassing.

Arlon en Aura zijn in de tachtiger jaren meeverhuisd naar een boerderij met stallen en een bak. Dat was een prachige omgeving en een gouden tijd. De 'paardenmeisjes' uit de buurt kwamen regelmatig om de paarden te bereiden.

Het leukste vond Arlon als hij ingespannen werd voor een karretje en langs de weilanden mocht draven met de baas op de bok. Hij was dan reuze trost en hij vond het fijn dat hij echt kon 'werken'. Dat straalde van hem af.

Arlon is altijd een laconiek ventje geweest, maar ook wel een baasje dat zich niet de kaas van het brood liet eten. En volgens mij is dat met het ouder worden, niet veel verandert.

De laatste jaren heeft hij pension gehad bij een boer. Ivm wisseling van de wacht kon hij daar niet blijven. Het is ongelooflijk fijn voor hem en voor ons dat hij sinds juni bij de Paardenkamp is, waar hij in alle rust nog ouder kan worden.

Axel

Verhaal Axel verteld door Anita

Omdat ik graag wedstrijden wilde gaan rijden hebben we destijds Axel gekocht. Hij was toen 6 jaar. We zijn rustig aan begonnen in de B dressuur, we hadden er allebei zin, maar vooral veel lol in. In no time waren we M dressuur en besloten we om maar eens mee te doen aan de Drentse indoorkampioenschappen en we wonnen met gemak van de nummer 2. In Ermelo bij de Nederlandse Indoor kampioenschappen zijn we zelfs derde geworden. Een super pony had ik toen.

In de zomer van 1996 zijn we de Z1 gaan starten. En ondanks dat we nog maar 3 keer in het z gestart waren, werden we toch als favorieten beschouwd. De eerste dag maakten we een fout en stonden we derde, maar de tweede dag mochten de 5 besten terugkomen. En we wonnen deze regionale titel, dus weer een kampioenslint erbij. Axel heeft heeft het bij ons gebracht tot het L springen, hierna wilde ik niet verder, maar hij kon het super.

Omdat ik te groot voor hem werd hebben we Axel verkocht. Ik was hem een hele tijd uit het oog verloren totdat een kennis me op de site van de Paardenkamp attendeerde.

Ik ben blij dat ik hem terug gevonden heb, alhoewel het pijn doet om te zien hoe slecht zijn achterbenen zijn.

Maare Axel is geboren op 11 mei 1986 in Peize.

Het is een NRPS pony met als vader Apollo en de moeder is Hennie (van Purper)

Anita

Bart
The story of Bartje

Roughfield Black Prince, beter bekend als Bartje, werd geboren op 1 mei 1990 te Leusden in de stallen van de familie van Rouwendaal. Hij is een afstammeling van de bekende Hackney pony Moonshine Play Boy.
Bartje is beroemd en berucht in Soest en omgeving. Jaren schitterde hij tijdens het ringsteken op de Gildefeesten, maar hij was ook vaak van de partij tijdens lokale dressuur-, spring- en menwedstrijden. Kortom een veelzijdige pony.

Bartje heeft zijn wilde haren eigenlijk nog steeds niet verloren en heeft menig amazone huilend in het weiland laten staan, omdat hij zichzelf weer eens niet liet vangen. Daarnaast was het ook altijd feest als hij met de trailer mee moest, knappe ruiter die hem daar in kreeg! Bartje ging zelfs mee op vakantie met de familie de Vries en heeft mening Nederlands ruiter- en menpad bereden.

Het pittige karakter van de Hackney kwam met name naar voren tijdens de menritten van de WPE waar hij meestal het geduld niet kon opbrengen om even op zijn beurt te wachten.

Maar het is natuurlijk niet alleen maar ondeugd wat de klok slaat. Bartje is immers ook zeer bedreven in het geven van kusjes en de kinderen stonden voor hem in de rij als leerpony.  De afgelopen 17 jaar heeft hij bij de Willemshoeve gestaan en nu mag hij dan echt gaan genieten van zijn pensioen bij De Paardenkamp. Ondanks dat we hem heel erg gaan missen gunnen wij hem nog een hele mooie tijd met de andere bewoners van De Paardenkamp!
 
Familie de Vries, Soest

Beauty en Match

Beauty is 20 jaar. Ze doet soms heel stoer, maar dat is allemaal bluf! Beauty is een hele lieve aanhankelijke pony die zenuwachtig wordt als je haar bestraffend toespreekt.

Ze is nieuwsgierig en ondernemend en wil op onderzoek uit. Het is een slimme pony die heel makkelijk leert, ook bijvoorbeeld hoe ze hekken kan openmaken. Haar grootste drijfveer daarbij is: op zoek gaan naar eten, want eten dat is haar grootste hobby.

Beauty heeft onder zadel gereden, maar ook ingespannen heeft ze heel wat bos- en heidepaden gezien.

Match is een Welch K pony en staat in het stamboek als Kuryakin’s Daisy. Een mondvol, daarom is haar roepnaam Match geworden.

Match is erg aanhankelijk en een ontzettende knuffelkont. Maar ze kan ook heel eigenwijs zijn en als ze ergens geen zin in heeft, probeert ze je te intimideren. Als je haar even streng toespreekt is dat meteen over.

In haar jonge jaren heeft ze wedstrijden gereden: van dressuur werd ze altijd wat chagrijnig, maar springen vond ze superleuk.

Misschien komt het door haar Arabische bloed, maar het is soms een echte zenuwpees. Misschien dat ze daarom, ondanks al het eten dat ze krijgt, aan de magere kant blijft. Vanaf het eerste moment dat ze elkaar in de wei ontmoetten is ze bevriend geraakt met Beauty. Ze zijn al vanaf 1992 samen!

Match en Beauty zijn erg aan elkaar gehecht en zijn al vanaf 1992 samen.

Beauty Boy

Zoals gewoonlijk werd Beauty Boy uit de box gehaald maar dit keer was het niet om een ritje te maken door de vertrouwde binnenbak.

De man had kennelijk iets anders in gedachten want hij stond maar te kloppen en te voelen. Na dit alles mocht hij weer terug in de box.

Mijn dochter werkte al een aantal jaren in de \\"Manege de Wolf\\" in Huybergen en enkel maanden voor dat ik met pensioen zou gaan werd mij gevraagd wat ga je doen als je straks voor hele dagen thuis bent.

Mijn dochter had op de manege zelf een paard en een pony en zo kreeg ik met mijn verjaardag een aantal paard rijlessen aangeboden. De lessen bevielen mij best, ik had een heel lief paard en mijn dochter en vrouw waren bij de lessen aanwezig. Beauty Boy was erg geliefd bij de mensen en iedereen kende hem want hij had de eigenaardigheid dat hij altijd met zijn tong buiten boord liep.

Op zekeren dag had mijn dochter vernomen dat Beauty Boy te oud was en dat hij weg moest naar een handelaar (paarden slager). Nadat we dat te horen hadden gekregen kunt U zich voorstellen wat het gesprek aan tafel was.

Huilend vroeg ze mij of ik hem wilde kopen want dat zo\'n paard, die 15 jaar de mensen plezier en vreugde had gebracht, zijn leven zou moeten beeindigen in het slachthuis vonden wij verschrikkelijk.

Omdat mensen met paarden een hemel op aarde hebben, heb ik Beauty Boy gekocht op voorwaarde dat mijn dochter hem zou verzorgen en dat ik de hemel op aarde zou krijgen. De hemel op aarde heb ik niet gekregen maar ik ben ervan overtuigd dat ik die Beauty Boy wel heb gegeven.

Beauty Boy gaf na een tijdje ook zijn eigenaardigheid op en zijn tong ging zoals het gewoon is binnen boord. De dunne vacht die hij had veranderde in een prachtig dik tapijtje waar in het voorjaar veel werk aan was. Genietend in de wei met de andere paarden heeft hij bij ons zijn oude dag gesleten.

Beauty Boy is 12 jaar door ons verzorgd en daarna nog enkele jaren door de lieve mensen van het Paardenkamp in Soest. In de leeftijd van 32 jaar is hij overleden.

Graag wil ik de mensen van De Paardenkamp en de mensen die dit mogelijk maken, de begunstigers van de Paardenkamp, hartelijk bedanken voor de fijne dagen die Beauty Boy bij jullie heeft mogen hebben.

Beauty II

Beauty is een beetje eigenwijze Shetlander, die na een onbekende jeugd in 1995 in Zuiddorpe terecht kwam.

Zij was wel ingereden en was dol op kinderen. De kleinkinderen kwamen dan ook graag naar de boerderij van opa en oma om te spelen, te poetsen en te rijden met Beauty. De eerste ruiter werd echter steeds langer, en de pony bleef klein en ze werd vervangen door Pim.

Haar vriendin nam Beauty graag over en had haar graag gekocht, wat geweigerd werd. Want het volgende kleinkind zag het wel zitten. Ook zij werd te lang en een lange rustperiode brak aan, waarin ons kleinste paardje vele andere paarden de baas bleef, alleen een paard boven de 1.70m kon haar de baas. Maar opa en oma werden wat ouder en waren blij dat Beauty een verzorgde oude dag in Soest kon krijgen

m.vr.gr. Henk Moeliker

Belito

De eigenaar heeft het paard gedurende 14 jaar, tot aan zijn dood in 2003, bereden. De verzorging werd krachtens codicil opgedragen aan Gonny van Wezel, die de Paardenkamp al jarenlang een goed hart toedraagt.

Belito werd door twee dames bereden waarvan één recreëerde en de ander L dressuur met hem reed. Een beenbeschadiging maakte verder rijden onmogelijk.

Na jarenlang ingeschreven te zijn heeft Belito nu zijn verdiende plekje opde Paardenkamp.

Bertus (Gunter)

Bertus is een grote KWPN'er met de vader genaamd Action. Action heeft op internationaal niveau dressuur gereden.

Karakter: lief, eerlijk, lui, stoicijns en lomp.

Gunter, wordt zijn hele leven al Bertus genoemd, iedereen kent hem ook alleen onder die naam. Ik wil dus ook graag dat hij ook op het Paardenkamp Bertus genoemd wordt. Bertus heeft soms wat lompe acties, vandaar dat hij de naam Bertus kreeg. Hieronder volgen een paar anekdotes.

Toen Bertus jong was liep hij altijd samen met zijn half broer in het land in Odijk. Die twee jonge paarden hebben een paar streken uitgehaald. Zo stonden ze naast een soort volkstuintje waar een hobbykweker allemaal mooi bloemen aan het kweken was. Maar als Bertus en zijn broer heel dicht tegen het hek aan gingen staan en heel ver met hun hals reikten... dan konden ze precies de mooie bloemen van de stelen af eten. De hobbykweker was daar niet zo blij mee! Door Bertus' zijn lompigheid is hij in die tijd ook twee keer in de Kromme Rijn gevallen. Hij moest daar dan door de brandweer uitgehaald worden. De toenmalige eigenaren waren na een poosje bang dat Bertus het zwemmen niet vol zou houden en hij misschien kon verdrinken. Maar toen er een krop sla kwam langsdrijven ging Bertus er achteraan om deze op te kunnen eten. Zo moe was hij dus nog niet!

Nog een paar andere voorbeelden van zijn lompigheid; hij heeft een keer zijn eigen tand uit zijn mond getrokken, een keer met zijn voorbenen over het hek van de wei gestaan terwijl zijn achterbenen nog op de grond stonden, een keer met één (!) voorbeen over de boegstang van de trailer gestaan en hij heeft mij er bijna afgegooid toen ik in mijn trouwjurk, in de amazone zit op zijn rug zat!

Maar Bertus is vooral ook een eerlijk en lief paard. Hij zal nooit trappen of lelijk doen en raakt nooit in paniek ofzo. Hij heeft altijd braaf zijn wedstrijden gereden (M dressuur en L springen) en ook buiten en in het bos is hij super braaf. Ik heb Bertus gekregen toen hij 2,5 jaar oud was. Nu op zijn 23e staat hij, hopelijk nog vele jaren, op De Paardenkamp. Bertus heeft ook trouwe supporters; jaren lang heb ik dezelfde bijrijdsters gehad. Nelly en Inge zijn ook mee geweest om Bertus naar De Paardenkamp te brengen. Hij is 20 jaar van mijn leven en veel jaar van het leven van zijn bijrijdsters. We hebben genoten van hem en het rijden op hem. Vooral dat laatste gaan we missen.

Lieve Bertus; bedankt voor alles! Geniet lekker van je pensioen, je hebt het verdiend! Paardenkampmedewerkers en bezoekers; gefeliciteerd met zo'n nieuwe knappe bewoner! ;-)

Liefs, Katja

Bob en Flopke
 

25 jaar geleden kochten we Bob die nog onbeleerd was, lief en heerlijk lomp. Je kon van alle kanten op hem springen wat de dochter van de verkoper voordeed. Mijn dochter van 8 jaar en ik hebben hem zo op onze manier beleerd. Hij was zo sterk dat we regelmatig het idee hadden op een tank te zitten die ons allerlei kleine paadjes doorjaagde. Je moest wel je hoofd in zijn nek leggen, want anders hing je in de boom!
Hoewel ik liever niet aan springen deed, kreeg Bob daar plezier in en sloeg geen acht op mijn hulpen. Hij nam resoluut het bit tussen de kiezen en vloog al briesend van plezier over menig hek. Ook bij het poep scheppen in de wei kwam hij bij je en poepte op de schep. Graag gaf hij je ook een duwtje naar voren waarop je bijna in de kruiwagen met poep viel. In de winter pakte hij je muts van je hoofd! Hij is een paard met humor en echt een vriend van mens en dier. Hij heeft vooral in de bossen gereden.

Na 3 jaar hebben we Flopke gekocht die verkocht werd na de ponykampen. Zij werd door de andere pony’s op de manege steeds in de hoek getrapt. Ook was ze iets zwak in de linkerschouder voor. Maar zo’n knuffelpony dat we dachten dat het wel goed zou komen. Uiteindelijk werd ze zelfverzekerd en happy met Bob. Ze heeft veel met kinderen gereden en ging ook los mee als mijn dochter Senne op Bob reed. De laatste jaren kon ik de zorg niet meer aan en hebben Fyanne en haar moeder voor ze gezorgd. Bob en Flopke waren er gelukkig mee . Het is voor mij een groot geluk ze nu zo blij op De Paardenkamp te zien!

Bonanza

Hallo, ben net even een kijkje wezen nemen op jullie site. Heb dan ook heel wat respect voor wat jullie doen en vind het er allemaal perfect verzorgt uit zien. Ben wel eens eerder op jullie site geweest om een oude bekende te bekijken.

Dit keer heb ik weer even naar Bonanza gekeken, tot mijn grote spijt zag ik dat er een soort lijst is waar ze niet in vernoemd word. En zou haar graag daar bij hebben zien staan. Ik vind niet dat ik de gene ben die een heel verhaal kan schrijven over haar, toch was ze een zeer belangrijke manege pony die te vertrouwen was met iedereen.

De oude trouwe manege pony die altijd met behoorlijk hele zware minder valide mensen op haar rug droeg alsof het een kinderen van 40kg waren. Ze deed haar werk altijd goed en gewillig. Het leven van een manege pony is zwaar, heel zwaar (dat is ongetwijfeld bekend bij iedereen) de paarden zijn goed versleten naar hun dienen van hun jaren.

Bonanza was een manege paard op een gehandicapte manege en heeft daar haar jaren gedient, ze was zich er ook goed van bewust dat ze bij haar ruiters geen stap fout kon zetten, zonder enige erstige gevolgen. Ze werd ouder en liep niet meer met plezier. Ze was op en wilde niet meer toen kon ze gelukkig naar jullie toe, we hebben haar vanaf die dag gemist.

Het zoeken naar een nieuwe pony werd moeilijk, omdat we een topper kwijt waren. We zullen haar niet vergeten en zijn blij,trots en dankbaar voor al haar goede herinneringen. Ze hangt op de manege met een foto aan de muur, maar zal altijd in sommige mensen hun gedachte blijven als de dag van gisteren. Bedankt voor al jullie goeie zorgen.

Groetjes een oude Bonanza Fan

27  juni komt Bonheur bij jullie op De Paardenkamp.

Zou een stukje over hem schrijven:

Ik heb zoveel meegemaakt met dit paard wat ik 21 jaar in mijn bezit heb mogen hebben, hier het verhaal in een notendop:

Ik kocht Bonheur (NRPS ruin) toen hij 6 jaar was, ik wilde gaan springen met hem. De tweede keer dat ik er bij de handelaar op wilde gaan zitten lag ik er meteen weer naast. Iedereen verklaarde mij voor gek, maar heb hem toch gekocht. De eerste twee maanden lag ik er meer naast dan dat ik er op zat, maar de aanhouder wint en dat blijkt. Na vele privélessen toch maar op wedstrijd, eerst maar met dressuur beginnen. Binnen een half jaar moest ik al L2 starten, maar dat ging me te snel dus rustig aan doen met wedstrijden.
Toen hij een jaar of 9 was werd hij voor de eerste keer onregelmatig, uiteindelijk bij de dierenarts foto’s laten maken en ja hoor artrose in het rechter voorbeen. Een spuit er in en we konden er weer tegen aan. Na een jaar of 4, hij werd steeds sneller weer kreupel, kwam hij uiteindelijk de stal bijna niet meer uit. De verzekering gebeld dat ik wilde stoppen met hem! Van hen kreeg ik een telefoonnummer van iemand die hem wel weer goed zou krijgen. Ik na veel wikken en wegen hem daar naar toe gebracht. Na 2 weken kon ik hem weer ophalen, hij liep scheef, werd er gezegd. Ik moest op een andere manier gaan rijden. Ik heb uiteindelijk een andere instructrice gevonden die mij daar heel goed bij geholpen heeft.
Een vriendin van mij ging naar een cross les toe en vroeg of ik niet mee wilde. De dierenarts had mij afgeraden om niet meer te springen, maar ik dacht een zo'n lesje kan geen kwaad.

Uiteindelijk heb ik nog tot zijn 26ste levensjaar oefencrossen gereden een keer in de week spring les gehad en iedere maand een uur crossles gehad met hem. En nooit een pas meer kreupel.

Ook gingen we ieder jaar een weekend naar het strand met vriendinnen. Ik vond het vreselijk met hem op het strand.(Maar het was altijd zo gezellig). Het enige wat hij deed was zijn kop hard naar beneden trekken en er als een tornado vandoor gaan. En als ik hem dan weer terug had liep hij alleen maar te dribbelen en te hobbelen van links naar rechts. Dat deed hij ook in het bos als er meer dan 3 paarden mee gingen. Ik kwam er altijd misselijk af.

Ook heeft hij een keer met Prinsjesdag achter de gouden koets mee gelopen. Hij moest mee doen met de strandoefening in Scheveningen, de soldaat die er op zat had ik ingelicht wat hij op het strand deed, maar deze man dacht dat het allemaal wel mee zou vallen. Na die tijd vertelde hij mij dat hij het dood eng vond zo hard en onbestuurbaar hij was op het strand. Gelukkig deed hij het niet alleen bij mij!

Een jaar of 8 geleden heb ik al zijn tanden laten trekken, omdat die allemaal los zaten, ik dacht dat hij papjes en zo zou moeten hebben, maar tot mijn verbazing kon hij zelf nog grazen. Ik ben toen wel bitloos gaan rijden. Dat pakte hij heel goed op. Sinds hij zijn tanden niet meer heeft, heeft hij ook een bij naam op stal gekregen: TONGBOY! 

Helaas kwam er een einde aan onze cross en rij carrière eind 2016 toen we op een cross hindernis belandden in plaats van er over heen te gaan. Daarna is hij achter nooit meer helemaal goed gaan lopen en heeft hij in de wei mogen staan totdat hij naar De Paardenkamp kon.

Mijn verhaal over Bonheur 21 jaar in een notendop!!

MVG Roos

Bono

Juli 1997 ging ik in Rotterdam de paarden van mijn nichtje en haar vader bekijken . Er stond ook een paardje van de manege, mijn broer vertelde dat als de medicatie uitgewerkt was , hij naar de slager ging !!!???
Ik weet dat ik riep , maar dat gebeurt niet! Zeg tegen de eigenaar dat wij hem willen kopen. Thuis gekomen , tegen mijn man gezegd dat ik verliefd was........ op een paard , de reactie van mijn man was, dat kost niet zoveel als een andere kerel... Na geïnformeerd te hebben of we hem ergens konden stallen ,hebben we Bono naar Poederoijen gehaald.
Hij was gelijk dikke vrienden met mijn man Ton.

We hebben fl 1250 , voor Bono betaald en wisten van meet af aan dat hij dampig was, de eigenaar zei dat hij 18 jaar was , maar de dierenarts telde er een paar jaar bij op. Na een keer vreselijk benauwd te zijn geweest heeft mijn man een stofvrije stal, in de grote stal gebouwd , hij kon naar believen in en uit lopen . Hierna ging het steeds beter met Bono . Hij moet absoluut niet bij hooi zijn . Zomer, winter regen of sneeuw hij deed z’n eigen ding . De dierenarts zei “dit is de ideale omstandigheid voor hem “.

Door mijn ziek zijn konden we hem niet zelf meer verzorgen , hij is naar Christien en Lucien Borm gegaan, twee jaar lang hebben ze uitstekend voor Bono gezorgd, waar we erg dankbaar voor zijn.

Toen... het telefoontje .......Hij mag naar de Paardenkamp....je hart zit in je strotje en de tranen springen je in de ogen, je maatje gaat echt weg..
. Je moet doen wat goed is voor het dier en het is een hele troost dat hij goed verzorgd gaat worden. Moeilijk blijft het !!!

Mensen steun deze stichting, ze doen zulk goed werk!!!

Anita van Straten

Boris

Wat een verbijstering om na zovele jaren een foto van mijn oude BORIS op uw oude bewoners gedeelte aan te treffen!

BORIS is begin jaren zeventig jarenlang van mij geweest en door mij gereden. Ik was stapelgek op hem. Zo rond 1973-74 kreeg de puberteit mij in de greep en ging het paard terug naar zijn eerdere eigenaresse, mevrouw Goemans uit Rijswijk. Zij kon hem eertijds zelf wegens medische problemen al niet meer rijden. Ik reed hem zonder zadel en bit door de duinen vanuit Wassenaar (de manege Wilde Zee waar hij toen stond) naar Meijendel. Het was een notoire bokker en zo heb ik nog 1001 verhalen en anekdotes over dit paard.

Mij is verteld dat hij heel vroeger door bewuste mevrouw Goemans ooit vanaf een slachttransport naar Polen was weggekocht en derhalve geen officiële papieren had. Het was een zeer nukkig, maar zeer dressuurgetalenteerd heertje! Op de foto moet hij al aardig onderweg naar het einde zijn geweest; zo zag hij er niet uit in 1974! Oud, natuurlijk. Ooit tikte ik een tweedehands boekje \"Ons Paardenkamp\" uitgave voorjaar 1982 door C.J.'t Hart op de kop, waarin ik hem vermeld zag staan.

Ik wist namelijk van horen zeggen dat mevrouw Goemans hem eind jaren zeventig naar Paardenkamp Soest had gedaan.

Wisten jullie dat Boris een kruising- Lippizaner was?

Constantijn v.d. Hout

Brenda van het Loon

Brenda is op 8 april 1987 geboren en kwam op 24 februari 1988 bij ons thuis. Ja, bij ons thuis, want ze liep lekker op het gras in de tuin en op haar eigen omheinde plekje.

Brenda is een mini Shetland Pony met een schofthoogte van 75 cm. Ze ging vaak mee in haar trailertje naar het strand: lekker uitlopen en uitwaaien aan de lange longeerlijn.

Ook naar de wedstrijden van onze dochters, lekker tussen de paarden. In de eerste jaren hebben we 2x geprobeerd of ze een veulentje kon krijgen. Toen dat niet lukte hebben we een Toggenburger geit erbij genomen. Deze geit was haar maatje en is 18 jaar geworden. De laatste twee jaar staat Brenda alleen. Doordat ze dicht aan huis staat en de kinderen en hond ook vaak op het gras bezig zijn, is ze hier goed aan gewend.

Brenno

Hier een korte beschrijving van Brenno.

Het moet in 1998 geweest zijn dat mijn vrouw Anna, Brenno gekocht. Mijn vrouw had medelijden met Brenno omdat hij er zo slecht uit zag maar hij zou ook een maatje worden voor mijn dochters paard, die alleen bij ons stond.
Na een maand of drie zag Brenno er fantastisch uit.
Het was een stoere jongen, als we hem mee namen in de trailer waar andere paarden waren stond hij te schreeuwen en was altijd de snelste.
Later is hij geruind speciaal voor De Paardenkamp.
Daar waren we meerdere keren geweest op de open dagen gezellig met koffie en gevulde koek.
Mijn vrouw zei: “ Later gaat Brenno naar De Paardenkamp, het is geweldig, daar heeft hij het prima.
Toen ze van De Paardenkamp belden dat hij mocht komen, vond zij het nog niet nodig.
Maar voordat mijn vrouw Anna op 27 sept 2013 stierf aan een hersentumor, heeft zij laten weten: “als je Brenno niet meer kunt verzorgen of de situatie veranderd dat je het niet meer kan, doe Brenno dan naar De Paardenkamp”. Dat is in juli 2014 gebeurd.
Brenno heeft voor de wagen en onder het zadel gelopen. Alles kon hij al.
Als ik op internet kijk heeft hij veel nakomelingen en is hij zeer bekend.
We hebben gezien dat hij al een vriendin heeft op De Paardenkamp. Zij wijkt niet van zijn zijde, heel leuk.
Dat had mijn vrouw moeten zien. Ze zou het geweldig hebben gevonden.

Hartelijke groeten van
Jan Baars
 

Vestha en Butterfly

Op de foto is hij nog in het gezelschap van zijn maatje, de merrie Butterfly (ook wel liefkozend door ons genoemd: botervlootje). Door een tragische gebeurtenis (niemand weet precies hoe het heeft kunnen gebeuren), waarbij haar rechterachterbeen dusdanig zwaar beschadigd raakte, is zij op 31 augustus 2004 overleden. Zowel ik en vooral mijn dochter Marloes missen haar enorm en kunnen het nog niet geloven dat onze Butterfly er niet meer is.

Ik vind de foto dan ook prachtig van Vestha (de witte) met zijn maatje Butterfly. Zo kunnen we toch altijd even naar ze kijken, als we de site van de Paardenkamp oproepen.

Zoals het waarschijnlijk zo vaak gaat, worden moeders door dochters aangestoken, als het gaat om het willen hebben van een paard. Zo ook bij ons in de familie.

Na aanschaf van Butterfly, in 1992, werd ik door goede kennissen geattendeerd op een advertentie waarbij een ruin van toen 13-jaar werd aangeboden. Het leek een goed leerpaard voor mij, aangezien ik nog slechts twee jaar bij een rijvereniging een uurtje per week les had.

Het was natuurlijk ook leuk om er voor Butterfly een maatje bij te hebben. Want alleen is maar alleen. Paarden zijn nu eenmaal kuddedieren. Wel hadden we inmiddels twee schapen aangeschaft (Jet en Koosje) als gezelschap, maar inmiddels wilde ik toch ook wel een eigen paard, want Butterfly was mij wat te pittig in die tijd.

Dus getelefoneerd met de toenmalige eigenaar en er op af! Ik was gelijk gecharmeerd van (naar het bleek een schimmel) en na gezien te hebben, hoe mooi hij kon lopen (dressuur M2), was ik verkocht. Na keuring, is Vestha veertien dagen op proef naar onze boerderij gekomen. Het was liefde op het eerste gezicht met Butterfly. De twee kon het prima samen vinden.

Zo werd Vestha mijn paard. Hij was wel wat nors, vooral met eten verdedigend. Later vernam ik ook dat hij voor mij al heel wat baasjes (zes) had versleten. Het heeft wel even geduurd, maar ik heb zijn vertrouwen gewonnen, en ik heb er al die jaren een geweldig paard aan gehad. Veel met hem samen geleerd. Het was heerlijk om met hem te werken. Ook al was dat af en toe best aanpoten. Het buitenrijden, samen met Butterfly, waarbij we regelmatig door het water van de Spiegelplas konden galopperen en lekker pootje baden, gevolgd door een rondrit rond de plas, was altijd een feest.

Ze hebben beide een heerlijk tehuis gehad. Ik was erg blij dat ze terecht konden op de Paardenkamp. Alleen heel triest dat Butterfly er maar zo kort van kon genieten. Ik mis mijn Vestha vreselijk. Maar ik hoop dat bezoekers aan de Paardenkamp hem een knuffel willen geven. Ben ik in Nederland dan zal ik dat zeker zelf gaan doen.

Toos van Wijk

Le Bugue (France)

Carola

Een droom werd werkelijkheid.

Als klein kind had ik altijd maar 1 wens….

Een eigen pony, en het liefst een haflinger. Maar als vierde kind uit een groot gezin met zeven kinderen bleef dat een droom. Totdat ik zelf kinderen had die ook dezelfde droom hadden. De droom werd werkelijkheid, we kochten een eigen pony, het werd de haflinger Carola, toen 12 jaar oud.

De verkoopster zei: ze is misschien wel wat te vel voor een gezinspony, maar wij waren opslag verliefd. We kochten haar voor recreatief gebruik. De kinderen gingen voortaan lessen op hun eigen pony, alhoewel… vaak kregen we haar pas na de les of soms helemaal niet te pakken uit de wei, en als de kinderen op haar aan het rijden waren in de les hoorden we altijd; ,, kom op jongens voorwaarts, behalve op Carola jij moet inhouden’’.

Een proefje oefenen… de lezer had moeite om Carola bij te houden. Een buitenritje… Carola haalde de grootste paarden in. De kinderen wilde wel meer dan recreatief rijden en gingen wedstrijden rijden. Mijn oudste dochter had wel haar bedenkingen want een haflinger in de wedstrijden…

Maar na een prijzenkast vol bekers en een haflinger in de M1, waren die bedenkingen helemaal weg. Ook een van mijn andere dochters reed met Carola moeiteloos naar de M1 en zorgde er voor dat een jurylid het nog steeds over die haflinger met dat zweefmoment heeft. En springen dat ze kon… dat deed ze ook graag, zelfs als het de bedoeling niet was.

Regelmatig kregen we een bod op onze haflinger, maar helaas voor hun, Carola was niet te koop. Mijn kinderen en ik konden lezen en schrijven met deze pony en we genoten er dan ook erg van. Dit kan niet iedereen zeggen want ze vertrouwde dan ook enkel ons gezin.

Met haar achterbenen slaan, daar was ze de allerbeste in. Menigeen heeft dit dan ook aan de lijve ondervonden. Ze is niet gemeen hoor, maar wel erg wantrouwig onze superpony.

In de wedstrijden een ster, in de wei de baas, en de snelste met een wedstrijdje, totdat ze een peesblessure kreeg, tijdens een strandrit in Zeeland. Weken zijn we bezig geweest met haar been. De dierenarts had er een hard hoofd in.

Wonder boven wonder ging het steeds beter en werd ze weer fel en vrolijk, maar helaas was het rijden op Carola niet meer mogelijk. De dierenarts verzekerde ons dat ze geen pijn had maar dat er niet meer op gereden kon worden. Jammer, maar ze bleef onze superpony. Maar na een poosje merkten we dat ze onderaan de rangorde in de roedel stond. En iedere keer opgejaagd werd door de gezonde sterke paarden, ze werd chagrijnig, en probeerde steeds een plekje alleen te vinden.

We waren dan ook heel blij voor haar dat we een telefoontje uit Soest kregen dat ze daar heen kon komen. Voor haar ja, want we zullen haar missen.

Carolina

Toen ik werd gebeld dat Carolina naar dit paardenrusthuis zou gaan, kon ik geen betere plek bedenken voor haar pensioen. Natuurlijk wil ik een stukje schrijven over haar.

Carolina kwam bij ons op de manege en al snel werd zij ‘Carolientje’ genoemd. Toen zij kwam, was ik in de leeftijd van 9 of 10 jaar oud en helemaal gek van paarden. Carolientje werd al snel mijn ‘lievelingspony’. Ik mocht de competitie-wedstrijden op haar rijden, al ging dit lang niet altijd goed. Ze had zo haar nukken in de stal. Daar steigerde ze nog wel eens en stilstaan was ook niet haar favoriete bezigheid, maar dat kon mijn enthousiasme niet drukken. Ik was dolblij als ik op haar mocht rijden. Hierbij was mijn voordeel dat lang niet iedereen haar leuk vond. Ze bokte nog wel eens onder het rijden en niet alles ging vanzelf bij haar. Toch vond ik haar geweldig . Hoe langer ze op de manege was, hoe liever en rustiger ze werd.

Ik mocht een paar jaar regelmatig op haar rijden, waarbij ik zelfs privé-lessen met haar ging volgen. Op haar leerde ik steeds meer ‘echt’ paardrijden en het liefst wilde ik haar natuurlijk voor mijn verjaardag hebben. Ik vond het geweldig. Tot de dag kwam, dat ik te groot voor haar werd. Ik stapte over op de grotere paarden en pony’s. Toch ging ik nog altijd even bij haar kijken, wanneer ik op de manege was.

Nu is het bijna 17 jaar later en is zij toe aan haar, na jarenlange trouwe dienst, welverdiende pensioen die ik haar meer dan gun!

Carolina herinner ik me vooral als een pony waarop ik veel buitenritten heb gereden. Het begon allemaal heel veel jaren geleden. Op de manege vroegen ze of ik de buitenrit op Carolina wilde rijden. Wel moest ik opletten dat ze niet naar andere paarden zou trappen. Tijdens de buitenrit ging het prima zolang andere maar afstand bewaarden. En Carolina was echt een super pony tijdens de buitenrit. Ze liep lekker door en toen we een stukje gingen crossen had ze er echt plezier in. Ze wilde graag voorop lopen dus we gingen dan ook altijd in volle rengalop, tot tranen in de ogen van de wind aan toe.

Het was altijd samen genieten om zo te scheuren door de bossen. Na die ene keer heb ik dan ook nog vaak buitenritten op Carolina gereden.

Carolina en ik heb samen zelfs een keer meegereden tijdens een bruiloft in western stijl. Als ruiter had ik cowboy-kleding aan en zo gingen we met een groep van 8 ruiters en paarden op pad. We reden voorop in de stoet met daarachter de postkoets met het bruidspaar en daarachter de huifkarren met de gasten. Die dag was extra bijzonder omdat ik hiervoor speciaal vrij had gekregen van school en omdat we een cowboy hoed droegen in plaats van een cap. Die rit op Carolina zal ik dan ook zeker nooit meer vergeten.

Ceressa

Ceressa is een New Forest pony van 20 jaar. Ze heeft een slechte jeugd gehad totdat de huidige eigenaren haar kochten als gezelschapsdier voor hun andere paard. Ze is een eigenwijze pony met veel streken, maar ook erg aanhankelijk.

Helaas heeft ze nu last van reuma.

Cita

Ik kreeg cita, een new forest pony, van mijn ouders toen ik 10 jaar was. Met Cita heb ik een paar mooie jaren gehad in de springsport. Cita is z springen.

Dressuur ging ons echter niet goed af, ik hield er niet van en Cita is altijd wat houterig geweest zeg maar. Toen ik op een paard over ging gaf ik Cita aan mijn nichtje Desiree die haar een prachtig huis gaf. Eerst gaf ze Cita de nodige rust na haar paar jaar als veel gebruikte springpony.

Desiree en Cita reden graag buitenritjes en genoten van elkaar. Uiteindelijk begonnen ze wat dressuur te oefenen en reden wedstrijden, eerst in de b klasse.

Ik weet nog dat desiree's wens wat om de z te halen, wat iedereen lief maar onhaalbaar vond. Nou, dat was buiten Desiree en Cita omgerekend. Ze behaalden wel degelijk de klasse z dressuur. En dus is Cita een z/z pony waarvan mijzelf en Desiree veel van hebben genoten.

Uiteindelijk genoot Cita van haar rust in het land met een shetlandpony als maatje tot door omstandigheden nog ik (usa) nog mijn nichtje haar langer een huis konden geven.

Al jarenlang op de wachtlijst mocht Cita gelukkig naar de paardenkamp in Soest gaan waar ze nu al een jaar of 8 verblijfd.

Ik ben erg dankbaar voor iedereen die voor Cita zorgt en hoop dat ze nog lang van haar rust mag genieten.

Clarien

Officiele naam: Clarientje van Kerkhoven, geboren 12 maart 1989 te Oisterwijk, haar vader was de bekende hengst Amore.

Het eerste deel van haar actieve leven Heeft Clarien als fokmerrie gewerkt in Valkenswaard en omgeving. Ze heeft een 2-tal goedgekeurde hengsten voortgebracht en is in die omgeving bekend als tuigpaard voor Sinterklaas/Zwarte Piet.

Daarna heeft ze als dressuurpaard in manege Oudervrucht in Gouda en omgeving gewerkt, speciaal voor lessen met jonge kinderen, maar ook als verzorgpony voor een paar gehandicapte kinderen en als tuigpaard in die omgeving, ook weer voor Sinterklaas/Zwarte Pieten op school,.

E nu hoopt Clarien die nu last van artrose heeft haar oude dag te slijten op de Paardenkamp in Soest.

CRISTO

Cristo is op 31 mei 1984 geboren en dus nu 35 jaar. Hij heeft versleten benen (artrose) verder altijd heel gezond geweest. Voor hij bij de Paardenkamp kwam wonen was ie bij mij in Amersfoort. Ik had hem als ouder dressuurpaard gekocht om van te leren. Wat ik niet bedacht had was dat Cristo daarvoor elke dag getraind. Dressuur en springen. Hij leek wel drie keer zo breed, net een bodybuilder. Cristo moest echt afgetraind worden voor hij naar Amersfoort kwam vanuit Kampen.  Hij stond daar in een donkere stal en niet in de wei, vanwege de kans op blessures. Daar had ik dus ook niet aan gedacht; Cristo was niet bekend met de wei of losse buitenritten...hij liep op onze eerste gezamenlijke rit een dame van de fiets bij een treinovergang en we belandden in een maisveld . Hij maakte de waanzinnigste figuren zonder dat ik wist wat een piaffe of zijwaarts was.
In de bak ging hij in het begin alleen maar hard of sprong uit zichzelf over een enorm hek heen...op stal kon hij de meest gekke bekken trekken om iets lekkers te bedelen.
Hij genoot enorm van samen in een wei zitten..genietend van de zon. Hij grazend natuurlijk. Wat hij moeilijker vond was dat zijn trainingsprogramma erop zat..ik reed niet zo best..moest echt nog wel wat leren. Het was voor hem echt omschakelen. En aan de andere kant moest hij ook nog veel leren..buiten rijden zonder hyper de piep te dribbelen bv.
We werden allebei bang van elkaar.
Na wekelijks lessen en buitenritten met andere paarden zijn we naar elkaar toegegroeid. Uiteindelijk stond hij op een pensionstal en werd hij ouder en zijn artrose was echt merkbaar. Hij kon zich niet meer handhaven tussen de jongere ruinen en toen ik belde hoe het met de wachtlijst stond, kon hij komen in mei...toen was hij 23jaar..hij is dus nu al langer op de Paardenkamp dan dat hij bij mij is geweest.. eerst in de nieuwe potstal. En nu hij zo vermagerd de laatste jaren..op Vosseveld. Met plezier volgens mij, maakt nog steeds scheve snoetjes voor n snoepje of zelf de deur open hij is nu oud en echt versleten qua benen, komt amper overeind en ieder voorjaar valt hij weer in qua gewicht, maar in stramme galop naar de wei of paddock...daar komt Cristo!

Bedankt voor de mooie jaren bij jullie

 

Danny Boy



Ik ben Bertien en ik wil een stukje schrijven over Danny Boy, want ik heb hem twee jaar verzorgd.



Danny Boy begon zijn leven in de Flevo manege in Dronten. Hij was al heel jong toen hij daar stond. Hij is in de eerste plaats een manege pony. Hij werkte drie uur per dag in de les.



Hij was erg geliefd bij de kinderen. Danny Boy heeft ook een andere naam gehad, toen heette hij Bruintje. Danny Boy reed ook in de lessen van de gehandicapten. Hij was zo braaf, de meeste kinderen in de les reden met een vacht, die ze op zijn rug legde. En Danny Boy vond alles goed.



Hij is gewoon een braaf en goed paard. Daarom heeft de eigenaar van Danny Boy hem al heel vroeg ingeschreven bij de Paardenkamp in Soest. Want in 1996 is Danny Boy naar de Paardenkamp gegaan om daar van zijn oude dag te genieten. Hij staat er nu al negen jaar en hij staat er goed.



Groetjes Bertien

Denny

Hallo Allemaal,

Ik wil mezelf even voorstellen.

Ik ben Denny, een halfbloed Arabier ruin met invloenden van de Welsh. Ik zag het levenslicht op 16 april 1978. Ik ben 1.48m schofthoogte. Mijn vader heet Fair Daymond en mijn moeder heet Ellie. Ik ben bruin met zwarte manen en staart. Ik heb 3 witte voetjes en een opvallende schuine bles. Vinden jullie mij niet mooi?

ok... mijn centenbakje is mischien niet zo mooi maar wel schattig vind ik zelf. En als ik iets lekkers krijg dan steekt mijn tong er steeds door heen om al dat lekker nog eens te proeven. Als je mij ziet moet je dat maar een uitproberen. Ik vind de koekjes die ze op de boerderij verkopen erg lekker.

In mijn Jongere jaren was in een stoere bink en had veel pit! Dat is nu wel veranderd nu ik een stuk ouder ben. Maar nog steeds blijf ik een Arabier dus met een pittig karakter. Ik wordt erg lief genoemd door mijn mensenvriendjes. Maar ook eigenwijs. Als ik ergens geen zin in heb wil ik dat ook echt niet. Maar ja geef mij maar eens ongelijk.

Ik hielt veel van springen met mijn eerste vrouwtje, Gerjanne. We wonnen vele wedstrijden (tot M Klasse). Ik ben zelfs met haar Nederlands kampioen Z viertallen geworden. Knap he? Ik heb daar een heerlijke tijd gehad en veel plezier beleefd. Maar Gerjanne werd te groot voor mij en ik moest op zoek naar nieuwe mensen. Toen ik 16 jaar werd kwamen er kwamen mensen naar mij kijken die wel een oogje op mij hadden.

Eleonora zou mijn nieuwe vrouwtje worden. Ik voelde dat ze nog veel moest leren van paarden. Maar ik was de beroerdste niet en had veel gedult. Haar paardrijjuf vond mij een schoonheid en perfect voor een beginner. Daarom kreeg in mijn nieuwe huisje in Zevenbergen. Daar stond ik op een mooi stukje land, midden in de polder tussen andere paarden en andere dieren vriendjes.

Mijn vrouwtje had al een pony, Marenco, maar zij was niet geschikt voor haar om te leren paardrijden. Maar ook Marenco mocht blijven en we werden als snel vriendjes en konden niet zonder elkaar. Ik en Eleonora gingen op wedstrijden. Ik haalde voor haar de ene na de andere prijs weg in het dressuur rijden. Dat was echt geweldig om iedere zaterdag op pad te gaan samen met Marenco en haar verzorgster.

Al snel kregen we er een paarden vriendje bij: Remco een kleine welsh A. Remco was verwaarloost en was al oud. Hij heeft nog zeker 10 jaar mijn vriendje mogen zijn voor hij te ziek was om nog door te leven. Hij is 40 jaar geworden. En heeft nog 10 gelukkige jaren bij ons gehad. Marenco was ondertussen ook verhuist naar een andere stal.

Maar toen kwam My Lady. Een groot paard. Ze moest nog alles leren. Maar we vonden elkaar wel lief. Ik was te oud om nog wedstrijden te doen en Eleonora was te groot geworden voor mij. Ik mocht wel blijven om te genieten van mijn oude dag. Af en toe reden er nog kleine kindjes op mij. Maar dat vond ik niet erg. Ik ben dol op gezelligheid.

Lady bleek niet geschikt te zijn voor wedstrijden en ging ook naar een ander baasje... toen was ik helemaal alleen. Ik had gelukkig nog wel Jan en Joke. De ouders van Eleonora die goed voor mij zorgde. En Helma en Frans die voor mij zorgde als mijn baasjes op vakantie gingen. Ik heb het heel erg leuk gehad.

Toen werd er gebelt: Ik mocht komen wonen op de Paardenkamp in Soest. Daar zijn nog veel meer oude paarden en andere dieren. Nou dat leek mij wel wat. Ik pakte dus mijn koffers in en stapte in de auto op weg naar mijn laatste rust plaats midden in de bossen en weide met allemaal andere paarden en pony's.

Gelukkig komen mijn baasjes mij nog vaak opzoeken, en ik hoop dat ik hier nog jaren mag genieten van mijn oude dag.

Veel Liefs

Denny

Denora

Mijn naam is Denora geboren op 10 mei 1985 bij Gert Scholman op de Nedereindseweg. Anora was mijn moeder en mijn vader was Babby een ondeugende New Foresthengst die door een aantal sloten is gegaan om bij mijn moeder een plakje hooi te eten.

Ik was dus een verrassingsveulentje. Mijn moeder moest helaas inslapen toen ik 4 maanden oud was. Zodoende kwam ik bij mijn pleegvader Zoef terecht die van een vriendin van het vrouwtje was.

Carla, het vrouwtje, heeft mij voor de helft gekocht van Gert Scholman. In 1989 heb ik een merrieveulentje, Hyrona, gekregen en was ik helemaal van het vrouwtje. Hyrona is bij dhr. Scholman gebleven en later verhuisd.

In 1991 heb ik een zoon, Juweel, gekregen die inmiddels 19 jaar is en nog steeds bij het vrouwtje is.

Ik had een druk leven hoor want het vrouwtje reed met mij bij de Rijnruiters in Nieuwegein en als we daar niet waren deden we wedstrijden dressuur of we waren op buitenrit. Springen vond ik leuk zonder ruiter en met ruiter weigerde of sprong ik als een hert, met 4 benen tegelijk.

In 1999 heb ik een trap gekregen van een onaardig paard waardoor mijn elleboog was gebroken. Ik ben bij de Uithof geopereerd, het was een ‘mooie breuk’ die gerepareerd kon worden met een plaat en een aantal schroeven. Na 10 weken daar gelogeerd te hebben en iedereen mijn hoefzolen te hebben laten zien mocht ik eindelijk naar huis. Met een jaar boxrust! Na een maand of 7 moest ik weer naar de Uithof want mijn lichaam wilde de plaat en schroeven kwijt. Toen deze eruit waren mocht ik weer gauw naar huis. Dus eigenlijk vanaf die tijd ben ik met pensioen en ik geniet ervan en heb geen last van mijn ooit gebroken elleboog.

Groetjes Denora

Dinky

Dinky is 3 jaar later erbij gekomen omdat hij eerst in stalling bij mij stond en de eigenaar hem wou verkopen, maar omdat Fallon en Dinky net broer en zus zijn want ze kunnen niet met elkaar, maar ook niet zonder elkaar, want als ze samen zijn lopen ze vaak elkaar te klieren, maar haal 1 van hun uit de wei en de ander raakt in paniek en begint te gillen.

Dinky is altijd een vrij rustige pony geweest maar in zijn jongere jaren vond hij het prachtig om met een voetbal te voetballen of het handvat van een skippybal in zijn mond te nemen en heen en weer te schudden met zijn hoofd en dan klapte de skippybal steeds tegen zijn hoofd en benen aan. En zodra ik een nieuwe verzorgster voor hem had nam hij haar altijd in de maling zoals zich in de wei niet te laten pakken en onder het rijden steeds gaan rollen.

Donja

Donja kreeg ik toen ik 14 jaar oud was. Ik was op slag verliefd op haar. Ze was toen een jaar of 5 en had een veulen.

Donja is een kruising tussen een arabier en een Fjord. Ik vind dit echt de perfecte combie. Het trouwe, sterke, vriendelijke en werkwillige van een Fjord en de pit, uithoudingsvermogen, temperamentvolle van een arabier. Ik heb Donja ruin 20 jaar gehad. Ik heb echt lief en leed met haar kunne delen.

Donja is erg pittig en wilde altijd als een speer door het bos scheuren. Laat ik daar nou ook gek op zijn,...een perfecte combie dus. We hebben uren en dagen samen door het bos gestruind. Heelrijk was dat altijd. Donja was ergtemperament vol en super betrouwbaar. Ik kon met haar lezen en schrijven.

Ik besef me nu pas hoe uniek onze band was. Ik heb van alles met Donja gedaan. Ze lief voor de kar, ik heb wedstrijden dressuur en springen gereden. Ik reed illegaal mee met de St. Hubertus Jacht in de treek (dat was echt het hoogtepunt van her jaar). Endurance wedstrijden waren haar op het lijf geschreven. Helaas heb ik deze tak van sport te laat ondekt. Ik heb met Donja 3 x een wedstrijd gereden en ze was er geknipt voor.

Helaas kreeg Donja pees problemen (ik denk ook door haar karakter). Ze heeft veel problemen gehad met haar benen maar wat was het een bikkel zeg! Ze heeft zelfs 2 weken rondgelopen met een scheurtje in haar Pijp-been voordat ik er bij de dierenarts achter kwam. De dierenarts stond versteld van haar.

Ze kreeg op 15 jarige leeftijd ook athrose. Op de röntge foto's kon je dat goed zien. De dierenarts kon niet geloven dat Donja nog intensief bereden werd. 3 jaar geleden had Donja plotseling een dikke bult bij haar buik. Na onderzoek door de dierenarts bleek dat haar Buikspier gescheurd was. Niemand kom me vertellen hoe het was gekomen en ook niet hoe lang ze er mee zou kunnen leven. Ik weet dat Donja echt een bikkel is en denk dat ze met deze bult nog veel jaartjes kan genieten van haar pensioen.

Ik heb zo veel mooie en bijzondere herinneringen aan mjin schat Donja. Gelukkig kon ze dit jaar (2007) in het Paardenkamp terecht. Donja heeft haar \"oude dag\" verdiend! Ik woon zelf in Amersfoort dus ik kan haar opzoeken wanneer ik wil.

Ik wil iedereen enorm bedanken voor de inzet die jullie leveren voor deze Paarden en Pony's.

Groetjes,

Myra van Laer

Driekus

Driekus is een stamboek fjord ( modelruin) en zoon van Verge. Hij kwam op eenjarige leeftijd bij ons en we hebben hem dus 23 jaar gehad! Hij stond samen met onze andere paarden op de kinderboerderij in Huizen, waar mijn moeder en ik de beheerders zijn.

Driekus was ons eigen paard, maar werd ook ingezet voor de kinderboerderij. Vele kinderen uit de regio hebben een rondje op zijn rug mogen maken.

Zelf reed ik tot mijn 18e jaar met Driekus bij Stad en Lande ruiters in Blaricum, waarmee we ook nog op wedstrijden uit kwamen. Driekus deed het graag en goed! Toen we, vanwege mijn leeftijd niet meer bij de pony’s mochten starten zijn we gestopt met de dressuur en uitsluitend recreatief gaan rijden. De Gooise bossen zijn daar natuurlijk uitermate geschikt voor.

Driekus vond het geweldig om door de bossen te crossen waarbij hij standaard trakteerde op een paar flinke bokken (soms zelfs met een “vreugdegilletje”een soort jihaaa).

Ook heeft hij voor de kar gelopen, meegedaan met tochten en ringsteken.

Driekus is gewoon een schat, zoals een Fjord betaamt is hij lekker eigenwijs en altijd goed gehumeurd. Zijn vriendelijke uitdrukking en mooie ogen hebben hem zelfs een carrière als fotomodel opgeleverd; hij heeft diverse keren op de voorkant van ponybladen gestaan.

De laatste jaren kreeg Driekus steeds meer last van zijn hoeven, hij struikelde vaak en liep ronduit beroerd. We besloten hem op de wachtlijst van De Paardenkamp te plaatsen, waar hij na vier jaar al terecht kon. Dat was natuurlijk wel even slikken!We zij samen opgegroeid en het is toch wel erg stil zonder hem,maar voor Driekus is het een geweldige plek en we hopen dat hij nog vele jaren kan genieten van zijn oude dag op De Paardenkamp.

Sonja en Myra Buursema

Dublin

Dublin is geboren in Ierland waar zij waarschijnlijk altijd hard heeft moeten werken. Via een handelaar in Engeland is zij in Nederland terecht gekomen toen zij ongeveer 11 jaar was.

Via een handelaar in dressuurpaarden hebben wij haar in mei 2000 toen gekocht. Maar Dublin is natuurlijk geen dressuurpaard maar een Ierse Tinker en later begrepen wij dat de handelaar er drie Tinkers bij had staan die eigenlijk voor de slacht bestemd waren.

Toen Dublin bij ons op stal kwam was zij er slecht aan toe, ze had schurft, was onverzorgd en mager. In de maanden daarna bloeide ze op en werd steeds dikker, zo dik dat wij op een gegeven moment dachten dat ze misschien wel drachtig was! Op 13 februari 2001, 9 maanden nadat wij haar gekocht hadden, schonk ze het leven aan een prachtig hengstveulen die nog 7 jaar bij ons gewoond heeft.

Ondertussen had Dublin laten zien dat ze een erg allround paard was, rijden in het bos, een sprongetje, tochtjes voor de wagen, alles kon met haar en ze deed het met plezier!

In de negen jaar dat wij van haar hebben mogen genieten heeft ze onze prijzenkast aardig weten op te vullen. Wij reden fanatiek de wedstrijden met authentiek gerij (je rijdt dan aangespannen met antieke koetsen en in traditionele kleding en gaat dat voor de prijs het mooiste geheel of de meest authentieke aanspanning) en vaak mochten wij de eerste of tweede prijs ophalen!

Tijdens deze ritten liet het publiek ook altijd blijken dat ze een Tinker wel heel apart vonden, Dublin was een echte eyecatcher met haar zwart witte vachtje en prachtige wapperende sokken!

Daarbij was ze altijd heel gehoorzaam en stond tijdens de pauze als een blok stil en liet ze zich gewillig knuffelen door alle kinderen (die zeiden altijd dat het een koepaard was) en mensen.

We hebben met haar door heel Nederland gereden, ’s nachts in Amsterdam, tijdens het Leids Ontzet tussen een publiek van tienduizenden mensen, op het Loo met een Ierse woonwagen erachter waarvoor wij gevraagd waren deze te rijden omdat wij zo’n braaf paard hadden (de woonwagen was een museumstuk) en noem maar op.

Dublin was voor ons echt een toppaard!

Nu, na twintig jaar hard werken, gunnen wij haar een goede oude dag en waar kan dat anders dan op de Paardenkamp, omdat wij ook in Soest wonen kunnen wij haar vaak even opzoeken en nog een knuffel geven!

Dublin dank voor je jarenlange trouwe dienst en voor je fantastische gezelschap, ik zal je zware, brommende hinnikje missen!

DUCKO

(vader Neon, moeder Welsh x arabier))

Vanaf mijn kleutertijd was ik gek op paarden en ooit zou ik een paard hebben. Wat mij tegenhield, toen ik in de gelegenheid was om een paard te houden, was dat er ooit een eind aan het leven van het dier zou komen en dat zag ik als één van de ergste dingen die mij kon overkomen. Toen las ik over De Paardenkamp in Soest en bedacht me dat ze daar hun oude dag zouden moeten kunnen slijten en ben donateur geworden.

Ducko’s verhaal begint op mijn verjaardag, 21 maart 1991. Hij was toen 2 jaar en alles wat voor mij onverstandig was om aan te schaffen.

Ik had geen ervaring met een eigen paard en had bedacht dat ik een 5 jarige bereden Haflinger merrie moest hebben om mee te beginnen.

Ducko was 2 jaar, ruin en 75% arabier. Maar ik was hopeloos verliefd en dan is het verstand nergens meer.

Hij heeft me (en mijn man) alle kanten laten zien van het weiland en de stal en maakte ons duidelijk dat hij niet alleen wilde zijn. Het toeval wilde dat er in april een grote paardenbeurs was in Essen. Hier ging ik heen voor spulletjes en kwam terug met een gewonnen paard, Stella een 2 jarige Haflinger merrie. Ducko had zijn gezelschap.

Hij werd zadelmak gemaakt door een kundige vriendin, maar ik vond mezelf niet goed genoeg voor hem en liet anderen op hem rijden. Ik reed op Stella en keek verliefd naar mijn mooie palomino arabier.

Toen Ducko 6 jaar werd, had ik besloten dat hij naar een betere ruiter moest en verkocht hem aan Sharon. Hij heeft 6 jaar in Dordrecht gestaan en heeft haar veel plezier bezorgd. Toen hij 12 jaar was kreeg hij hoefkatrolontsteking en kon niet meer in de sport gebruikt worden. Hij mocht terug naar mij en ik heb nog jaren heerlijke buitenritten met hem gemaakt. En hij kwam terug bij Stella, zijn grote liefde.

Zij zijn nooit meer apart geweest. Samen zouden ze naar Soest gaan om hun oude dag te slijten. Helaas heb ik Stella in januari met heel veel verdriet in moeten laten slapen omdat ze zoveel pijn aan haar been had, wat niet verholpen kon worden.

Sinds die tijd heb ik logees om hem gezelschap te houden, maar dat zijn tijdelijke oplossingen en ik ben dan ook heel blij dat hij nu in een kudde paarden mag lopen en “paard” mag zijn.

Bedankt, ook namens Ducko en Stella (in memoriam)

Shirley Molenkamp

Uithuizen

Edison

Edison is een draver die menige prijs heeft gewonnen. Ondanks pijnlijke benen bleef hij puur op karakter vechten, totdat zijn eigenaar besloot dat het echt niet meer ging.

Zo is hij bij mij (mevrouw Olst)gekomen. In het begin zijn we wel eens aan de hol geweest, maar dat bekwam ons geen van beiden. Allebei kreupel de volgende dag. Met veel geduld hebben we hem geleerd dat het allemaal zo hard niet meer hoefde en werd hij een fantastisch recreatiepaard. Als leider op ponykamp was hij in zijn element. Een paard met een gouden karakter. Lief, sociaal en toch ondeugend. In 2007 ging het met zijn benen helemaal niet meer en sindsdien staat hij op rust.

Nu is de tijd gekomen om samen met Ideaal (zijn halfbroer, kwam tegelijk op De Paardenkamp) naar De Paardenkamp te gaan en daar van hun welverdiende rust te gaan genieten. Al die jaren waren ze samen en is onze hoop dat dat nog lang zal mogen blijven. We gunnen het van allebei van harte.

Elivia

Zo’n 20 jaar geleden zag ik Elivia in een weiland in Eemnes staan en was op slag verliefd op haar, de meest eigenwijze van de kudde met de gangen van een super tuigpaard.

Op zoek naar de eigenaar gegaan en gevraagd of ik haar kon kopen. “Nee meisje, das niks voor jou, die is onhandelbaar” was het antwoord. Maar de aanhouder wint en na het een paar weken elke dag bezocht te hebben, ging de eigenaar overstag en mocht ik haar kopen op voorwaarde dat ik haar terug zou brengen als ik er niets mee kon want hij had haar zelf gefokt en wilde niet dat ze in de handel terecht kwam.

Nou, ik heb het geweten, ik ben een jaar bezig geweest om haar handelbaar te maken, meelopen aan het halster of hoeven uitkrabben, het was een ramp en vaak dacht ik: “Waar ben ik aan begonnen?” en ik liep de nodige blessures op. Ze heeft in Muiderberg naam gemaakt door het hele voetbalveld om te ploegen toen ze losgebroken was en ook de tulpentuin van een ex-manege-eigenaar moest er aan geloven. Omdat ze thuis stond, ging ik op zondagochtend met haar naar het strand in Muiderberg, ik liet haar daar gewoon los en ze kon dan flink haar energie kwijt. Ze liep nooit weg en als ik haar riep, kwam ze aan gegaloppeerd.

Na dat jaar kon ik haar ook gaan longeren en inspannen en opeens had Elivia alle vertrouwen in me en deed wat ik van haar vroeg! Mijn dochter heeft niet al te goede herinneringen aan de eerste menritten want ze kon in een keer flink optrekken en toen sloeg dochterlief, die pas 5 jaar was, achterover van de bok en bleef met haar jas op zijn kop aan een schroef hangen. Door dit soort acties ben ik ook een keer mijn groom verloren. Op een mooie lentedag is ze ook met kar en al achteruit de sloot ingelopen omdat een trekker opeens vreselijk eng was…

Ze was zo werklustig dat ik ging trainen voor samengestelde menwedstrijden en dat vond ze fantastisch. Als ik met het tuig aan kwam, gingen haar oortjes al naar voren en ze kon niet wachten tot ze ingespannen was.

Ze hield wel haar karakter want meestal was ze op het in-rijterrein zo druk dat ik eerder moest starten omdat ze de hele boel opjutte.

In ons dorp heeft ze Sinterklaas met de kar naar school gebracht, een paar jubilarissen rond gereden en een oude boer die vroeger met paarden werkte, de dag van zijn leven bezorgd.

Uiteindelijk ook onder het zadel beleerd maar dat was niet Elivia’s ding. Ze had er niet echt plezier in en ze heeft menige ruiter die het probeerde in het zand laten happen. Als ze kwamen proef-rijden en ik was er bij, dan was ze superbraaf maar zodra de medeberijder de eerste keer alleen kwam, bokte ze die er gewoon weer af totdat ze er niet meer opwilden. De eerste keer dat ik met haar onder het zadel het IJsselmeer in ging, bokte ze ook mij er af en ging er vandoor. Ik natuurlijk drijfnat rennend achter haar aan en ik kreeg een lift van een fietser. Bij het terras van het plaatselijke hotel hadden ze haar weten te vangen en men wachtte al op mijn komst.

Elivia is nu een oude pittige dame maar haar streken zal ze nooit verleren. Als ze er zin in heeft, kan ze nog flink naast je lopen dansen of uit haar dak gaan. Ze heeft me 20 jaar zoveel plezier geschonken en ik hoop dat ze nog lang van haar oude dag kan genieten.

Elstar

Elstar is geboren op 31 mei 1986 in Koewacht ( Zeeuws- Vlaanderen) bij de familie Goossens. Ze hebben er altijd dressuur op gereden.

In 1994, na heel hard sparen heb ik hem gekocht, hij was mijn eerste paard en ik viel als een blok voor deze schimmelruin. De familie Goossens was zo aardig dat ik hem eerst op proef mocht en nadat hij door de veearts was gekeurd hebben we afgerekend en was Elstar mijn paard!

We hebben samen uren gereden, buiten was hij superbraaf. Het enige waar hij in het begin moeite mee had waren spoorlijnen, want die hadden ze in Zeeuws-Vlaanderen niet. Later kregen we struisvogels in de buurt en die vond hij ook niet zo geweldig, maar verder kan je er een bom bij afschieten…

Ik ben met hem dressuur gaan rijden en ook dat ging vrij goed en we hebben het geschopt tot de M1., tot het noodlot toesloeg en Elstar kreupel raakte. Het vervelende was ook dat we echt moeste zoeken wat het nou precies was, hij heeft een week op de universiteit van Gent gestaan tot ze het eindelijk wisten; een ligament achterop het spronggewricht, dit bandje was zo uitgerekt dat het niet meer goed kwam.

Iedereen ging er dan ook vanuit dat ik hem liet inslapen, maar dat kon ik dus niet over mijn hart verkrijgen. Na overleg met de veearts heb ik hem mee naar huis genomen. Elstar heeft in zijn verdere carrière gefungeerd als ridderpaard en ook als het paard van Sinterklaas ging hem goed af. Zolang hij maar niet teveel belast werd ging dat goed.

Ik ga nu emigreren en kan hem dus niet meenemen.

Ik ben blij dat hij op de Paardenkamp terecht kon.

Groetjes Myriam

Enzo leerde ik kennen in Frankrijk waar iktijdelijk woonde.

Dit was in de Picardië.

Ze stond samen met Nemo {haar zoon van bijna 3jaar} in een grote stal op de boerderij en

overdag samen met hem op een weide in de buurt.Elke dag werden de 7 paarden van deze boerderij naar de omliggende weidesgebracht en ‘s avonds gingen ze weer terug. Dit deed de boer alleen en steedsin groepen van 3 of 4 paarden samen.

Zo kwam ik ze op een dag op straat tegen. Nemodronk nog altijd bij zijn moeder Enzo. En zij liet dit toe.

Ik kocht Nemo van de boer en na een tijd kon ikhem toch van Enzo afspenen.

Enzo was een heel fijn paard om tochten mee temaken in de omgeving en we hebben veel door de bossen gedwaald samen. Zij gafmij altijd het gevoel veilig te zijn en ze wist de weg terug ook als ikverdwaald was.

Toen ik Nemo af wilde spenen en hem daarvoornaar een ander adres bracht werd de boer boos op mij en zei hij mij dat hijEnzo zou verkopen aan een slachthuis. Dit vond ik vreselijk en ik haalde mijnspaargeld van de bank en kocht Enzo erbij. Zo was ze veilig.

We verhuisden met beide paarden naar Normandiëwaar ik weide bij huis had en een inloopstal bouwde.

Na 5 jaar daar, verhuisden we naar ZeeuwsVlaanderen. Ditmaal met 3 paarden want ik had een Franse draver van buren daarovergenomen en zij sloot zich aan bij Enzo en Nemo.

Inmiddels wonen de paarden en ik alweer 10 jaarin Zeeland. En het is nu dat de winters met de hevige wind en regen zorgen voorte gladde weides voor Enzo.

We leven daar op klei en de grond is vaakspekglad. Ze heeft links in haar knie artrose en word al een aantal jaren nietmeer bereden. Eerst ging ze nog graag mee met een heel lichte ruiter op haarrug. Ze is heel lief voor kinderen. Vorig jaar gingen we nog vaak een wandelingbuiten maken en dan liep zij gewoon los achter de andere paarden aan.

‘S avonds nog even zwemmen op het kleinestrandje in de zomer. En ze heeft vele mensen een coach-sessie gegeven in mijncoach-praktijk. En een erg ziek paard bijgestaan in afzondering.

Ze is een heel lief en zacht wezen en daarbijerg wijs. Ze was steeds de leidende merrie maar door haar fysiek loopt zealtijd achteraan ipv op kop.

Ik en de paarden gaan haar erg missen maar voorhaar is het heel fijn dat ze op vlakke weidegrond gaat wonen en optimaalverzorgd wordt met de beste middelen die er voor

oudere paarden bestaan. Dat heeft ze verdiend!Haar leven voordat ze bij mij kwam is niet gemakkelijk geweest. Maar ze isaltijd zacht en vriendelijk gebleven. Alsof ze iedereen alles

vergeven heeft. En ze bleef altijd open voorcontact. Ze is een merrie van wereldklasse. Een wijze oude zorgzame ziel.

 

Yvonne Jansen

Equality

Ongeveer 15 jaar geleden ben ik op haar gaan rijden. Ze was toen net van de manege en een jaar of 6. Haar papieren zijn er niet meer, maar de manege weet dat haar echte naam Houtesse was en dat de vorige eigenaar haar Equality is gaan noemen. Equality zou een KWPN’er zijn.

De eerste paar jaar hebben we een beetje gesprongen, totdat dit te zwaar werd voor haar. Daarna zijn we blijven dressuren. Bij de onderlinge wedstrijdjes op de manege konden we best meekomen op L2 niveau. In de les probeerden we ook wat zwaardere oefeningen. Equality heeft heel veel mensen leren paardrijden, dat kon je wel aan haar overlaten. Ze was super braaf. Bij mij ook hoor, maar doordat ik verder wilde komen met haar en daardoor meer vroeg kwam er ook wel een joligheidje of protestje uit en werd ze een stuk actiever en alerter. Ze was altijd werkwillend, als ze dat niet was dan was er iets aan de hand.

Ik ging niet alleen naar haar toe om te rijden, maar ook voor de verdere verzorging. Lekker losgooien in de bak, dan kon ze als ze dat wilde rollen en/of even dollen. Struinen over het erf en grazen aan de hand als de weilanden ’s winters gesloten waren. Lekker poetsen, kroelen en staart/hals massage en als het aan Equality lag dan graag helemaal los staan, ook geen halster om. En anders helpt ze wel herinneren, door het halster zelf proberen af te doen. Het is een vrijkous. Ze legt gerust haar hoofd in mijn armen om te kroelen/doezelen. En als ze wat mankeerde probeerde ik er ook te zijn. Ze was van de manege, maar het voelde alsof ze ook een beetje van mij was.

Juli 2009, Equality stond toen 2 maanden op het land omdat ze kreupel was, heb ik haar gekocht van de manege, zodat ze kon gaan genieten van een welverdiende oude dag.

In 2003 ging de wachtlijst even open. Toen heb ik Equality en Vosita, beide manegepaard, op de wachtlijst kunnen plaatsen in de hoop dat ik ze t.z.t. een goede oude dag zou kunnen geven. Vosita heeft een stukje een goede oude dag gehad bij mij, maar De Paardenkamp net niet gehaald. Voor Equality is het helemaal gelukt.

Eric - Politiepaard

Op de Open Dag van 24 oktober is Eric, het dapperste politiepaard van Amsterdam, op een wel heel feestelijke wijze binnengehaald. Geëscorteerd door de bereden politie kwam Eric op boerderij Vosseveld aan en mocht nog even in de wei om officieel afscheid te nemen van zijn maatjes.

Eric heeft 19 jaar voor de hoofdstad zijn mannetje gestaan. En hoe! Hellen Schenk, één van zijn laatste berijders zei over Eric: “Het was net of hij met je meedacht, alsof hij wist wie de verdachte was. Ik heb weleens meegemaakt dat ik een verdachte wilde aanhouden in een nachtdienst en dat Eric er uit zichzelf achter aan ging. Hij zette de man zo klem tegen de muur!”.

Eric kan terugkijken op een veelbewogen leven. Het is natuurlijk leuk om als politiepaard ingezet te worden bij het huwelijk van Maxima en Willem-Alexander. Maar om bij de voetbalrellen bij de wedstrijd Ajax-NEC zo heldhaftig te blijven als Eric is een vermelding waard. De relschoppers hadden stenen naar hem gegooid en ondanks dat hij een ernstige hoofdwond had en het bloed over zijn hoofd stroomde, bleef hij fier staan, alsof hij zeggen wilde: “kom maar op, ik lust jullie rauw”. Pas later in zijn stal werd de hoofdwond gehecht.

Commandant Hans van Oostrum van de Amsterdamse bereden politie neemt met pijn afscheid van Eric, die vernoemd is naar oud-korpschef Eric Nordholt. “Hij was de lieveling van het publiek, zelfs relschoppers, die het ene moment nog stenen gooiden, stonden hem later te aaien. Maar toen hij op het Leidseplein ineen zakte en moeilijk overeind kon komen wisten we dat hij toe was aan zijn pensioen.”

En nu staat Eric, het grote Groningse paard, met nieuwe vrienden in de potstal op de Birkhoeve en heeft het erg naar zijn zin.

EROS

23 jaar geleden, besloten mijn man en ik een paard te kopen en daar kwam Eros, een jong en onervaren dier. Na veel vallen en opstaan [want jeetje wat kan dat paard draven], hebben we veel plezier gehad. Helaas stierf mijn man 18 jaar geleden op een veel te jonge leeftijd, en 2 maanden later stond Eros op de Uithof. Hij was niet lekker, maar gaf geen tekenen van koliek of iets dergelijks. Daar wisten ze niet wat hij mankeerde. Het personeel deed erg hun best voor Eros en mij, want ze wisten dat ik in een nare periode zat. Later bleek, dat Eros heel veel zand in zijn darmen had, en is daar aan geopereerd. Hij is goed opgeknapt, echter 2 jaar later heeft hij nog een operatie gehad, hij had een blaassteen zo groot als een ei. Maar ook daar is hij goed door heen gekomen. Hij is echt m'n maatje, en samen hebben wij mooie en trieste momenten beleefd. Tot aan vandaag, dat ik met pijn in mijn hart afscheid van hem ga nemen, maar wetend dat hij een goede oude dag krijgt.

Marga

wie zegt dat geluk niet te koop is, heeft nog nooit een paard gehad..................................................................................................................................

Erwin

Hallo lieve paardenliefhebber,

Mijn naam is Erwin (bijnaam Erwininos van Nininos) ik ben zoals je ziet een fjord, geboren in Loppersum op 10 maart 1984. Papa is Hjaerter Knaegt en mama is Achia.

Over mijn eerste 8 levensjaren kan ik jullie niet zoveel melden, herinneringen van een paard beginnen wij pas te onthouden vanaf 9 jaar. Afijn, op mijn achtste dus stond ik in een grote wei in Een (klein plaatsje in Drente) met nog wel 100 andere paarden. Opeens komen er twee mensen de wei in, (ze leken wel aardig) en die namen me mee in de trailer. Nou op zich was dat niet zo raar, eerst hobbel de bobbel over de weg en toen stonden we stil en dacht ik HA, eruit. Maar dit was niet het geval, ik moest nog wel 1.5 uur staan en schommelen zeg dat we deden. Achteraf bleek dat we op zee zaten en onderweg waren naar een eiland, Vlieland.

Eenmaal daar kwam ik in een wei aan de Waddenzee te staan samen met nog een paar fjorden, wat een uitzicht had ik zeg, niet te filmen. Na een paar dagen begon ik me toch wel af te vragen wat ik hier nou kwam doen. Die andere fjorden werden steeds uit de wei gehaald en werden dan voor een vreemdsoortige kar gezet, zou dat mijn nieuwe baan zijn? En ja hoor na ongeveer een week werd ook ik uit de wei gepakt en na passen en meten van hoofdstel en tuig voor de wagen gezet. Beide nieuwe baasjes gingen mee, 1 stuurde, remde en mende, de ander zat op het puntje van de bok om er goed af te kunnen springen voor als ik eventueel gecorrigeerd zou moeten worden. Ha ha ha, natuurlijk deed ik gelijk goed m'n best en was ik al snel ingewerkt en goed in mijn werk, dat bestond uit het vervoeren van bagage op een boerenwagen, van de boot naar de camping en natuurlijk ook weer terug naar de boot, badgasten mogen geen auto meenemen naar Vlieland, vandaar dat wij de bagage vervoerden. Ook aanhangwagens deden we, die werden aan de trekhaak achter de kar gehangen.

Dat werk deed ik grotendeels op Camping Stortemelk, en daar kamperen heel veel mensen met heeeeeel veeeeel kindjes. Deze kindjes wilden natuurlijk maar al te graag meerijden en stonden dan aan de kant van het schelpenpad al van verre te roepen: MOGEN WE MEERIJDEN???

Dat zinnetje kan ik wel dromen. Af en toe nam de man of vrouw op de bok deze kindjes wel eens mee, als we het tenminste niet al te druk hadden.

In mijn eerste en tweede werkseizoen namen mijn baasjes nog geen kinderen mee omdat ik soms nog wel eens een rare uitspatting had. Zo ben ik een keer nadat ik in de gaten had dat 1 teugel los was ervandoor gelopen, van op hol slaan was geen sprake, ik wilde gewoon naar huis. Netjes al dravend over het schelpenpad, zonder bestuurder maar wel met kar, hup naar de uitgang van de camping. Tot mijn pech bleef de kar in het hek hangen en stond ik wel heel abrupt stil. Het hondje wat met me mee was in de wagen werd gelanceerd en met een driedubbele salto vloog hij van de kar. Mijn baas was op dat moment not amused en werd zelfs een beetje boos op me, later hebben we er hartelijk om gehinnikt.

Zo stond ik ook eens overheerlijke brokjes te eten bij de schuur en op onverklaarbare wijze voor mijn baasjes was het me gelukt om mijn strengen zo om de kar te krijgen dat ik er met kar en al vandoor kon naar het weiland, lachen joh het halve dorp achter me aan maar ik was toch lekker sneller en stopte pas voor het hek van het weiland. Daarna kregen we stands achterin de tuin waar we op ons gemak konden eten en waar ze ons ook voortdurend in de gaten konden houden, toen was ontsnappen niet meer te doen.

In de winter deden we niet zoveel dus dachten mijn baasjes dat ze me wel even uit konden lenen aan de manege. Nou......... dat hebben ze geweten, in galop kreeg ik iedereen eraf en toen er uiteindelijk een sleutelbeen gebroken was hoefde ik daar ook niet meer heen, zeg nou zelf; je kan maar 1 ding heel erg goed doen en dat was voor mij de kar trekken en niet met een menspersoon op mijn rug rondlopen.

Na achttien jaar trouwe dienst, 18 seizoenen van heel hard weren en ik weet niet hoeveel bagage vervoeren, sta ik nu hier op de paardenkamp. Mijn loopbaan als werk/trekpaard is voorbij en na een zwaar afscheid(van beide kanten) van mijn baasjes, geniet ik hier van een welverdiende oude dag. Als jullie me tegenkomen op de paardenkamp, willen jullie dan wel eens MAG IK MEERIJDEN roepen, want dat zinnetje mis ik toch wel een beetje.

Paardengroet van mij, Erwin dus.

Fabiënne

Mijn naam is Lia Visser (19jaar), en ik wil hier een stukje over Fabiënne schrijven.

Fabiënne is een voskleurige Welsh pony en geboren in 1978. Ze is, nadat ze 9 jaar lang van mij is geweest, op 12 mei 2006 op De Paardenkamp gekomen. Het is een hele lieve, makke en enthousiaste pony en is één van m’n beste maatjes.

Fabiënne is geboren bij familie de Keizer uit Werkendam. Ze heeft daar 19 jaar lang tussen haar vader, moeder, broertjes, zusjes, neefjes en nichtjes in een kudde gelopen. Het was een heerlijk stekje voor haar tussen de bomen van het bos en in enorme weilanden. Ze heeft in haar jongere jaren verschillende wedstrijden gereden en is dol op springen.

In 1997 moest Fabiënne, nadat ik haar een jaar had verzorgd, verkocht worden. Ze was op dat moment drachtig. Na wat aandringen hadden mijn opa en oma (fam. van Breugel) uit Almkerk haar gekocht. Ze heeft 9 jaar lang bij deze boerderij, in flinke weilanden en tussen de schapen gelopen. Ze heeft in deze jaren nog 2 veulens op de wereld gezet. Dat waren twee mooie hengsten en zijn allebei verkocht.

Heel de familie was en is dol op Fabiënne. Ik heb met mijn neefjes en nichtjes heel wat afgeborsteld en zonder zadel gereden. Met balken, bezems, emmers, balen stro en stukken zeil bedacht ik verschillende parkoersen. Fabiënne vond het allemaal prima en deed enthousiast mee.

In 2004 overleed mijn opa en mijn oma besloot te verhuizen. De vraag was: wat moet er met de pony gebeuren?

Mijn oom en tante kwamen op de boerderij te wonen en hebben Fabiënne nog bijna een jaar goed verzorgd. Uiteraard kwam ik 3 a 4 keer in de week bij mijn pony langs. Maar wegens verbouwingen en gebrek aan tijd vanuit mijn kant, moest Fabiënne toch echt weg… Ze stond al een aantal jaar op de wachtlijst van de paardenkamp, maar was nog niet aan de beurt om te komen.

We hebben er alles aan gedaan om haar tot die tijd op een geschikte plaats bij iemand thuis of op een kinderboerderij te plaatsen, maar dit was tevergeefs.

Na een brief te hebben geschreven naar de paardenkamp en na wat telefoontjes kon Fabiënne vervroegd naar Soest komen! Hier zijn we heel dankbaar voor!

Die lieve pony verdiend de beste plek en we weten dat ze daarvoor op de paardenkamp aan het juiste adres is. We hopen dat Fabiënne nog vele jaren in Soest van haar oude dag mag genieten.

Met vriendelijke groeten,

Lia Visser + familie

Fallon

Fallon heb ik gekocht toen ze net 3 was geworden en heb ik zelf onder het zadel gereden en dat heeft met het zadel oplegen de nodige kopstoten gekost met als gevolg dikke blauwe ogen.

Zo onstuimig en onduigend had ik een jong paard nog niet eerder meegemaakt. Ze heeft in de jongere jaren ook diverse stunts uitgehaald zoals onder een Heras hekwerk door willen kruipen omdat het grassprietje aan de andere kant net effe lekkerder is, maar haar dikke buike vergetend, kwam ze halverwege vast te zitten. Ruiten van de stal induwen met haar neus zodat ze bij het hooi kon en lekker stond te smikkelen.

Ik heb een keer mijn auto te dicht bij het hek gezet en toen heeft ze alle sierstrippen van mijn auto getrokken net zoals een lekker kaasuien stokbroodje eten en langs het hek lopen en Fallon denkt ’dat is lekker die wil ik ook wel’ en weg was mijn stokbroodje. Sloten van de stal en het hek moesten we extra slotjes opzetten want anders maakte ze die ook open en dan liep ze weer op straat.

Famke

Famke is haar hele leven al met pensioen. Dat komt zo. Als veulentje is zij over een hek gesprongen en heeft daarbij haar heup gebroken en dat betekent dat zij nooit bereden kon worden en ook geen veulentjes mocht krijgen. Als zij loopt, draaft en vooral als zij galoppeert, zie je dat haar rechterbeen uitzwaait.

Zij heeft er geen pijn van en is er erg vrolijk onder. Mijn hoefsmid heeft haar van de slager gered en haar jaren lang verzorgd.

Toen mijn paard Iwan zijn maatje verloor heb ik Famke van de hoefsmid gekregen.

De beide paarden konden direct goed met elkaar opschieten en hebben samen een mooi leventje gehad.

Helaas heeft dat maar vijf jaar mogen duren. Toen Iwan (bijna dertig jaar oud) is overleden is Famke opgenomen in de Paardenkamp, waar zij gelukkig in goede handen is.

Farrah

Farrah is geboren op 7 juni 1978 in Badhoevedorp.

Haar stamboeknaam is dan ook: Farrah van de Badhoeve.

Ze is een halfbloed arabier merrie van ongeveer 1.50 mtr, bestaande uit half arabier, 1/3 lippizaner en 1/3 engels volbloed.

In februari 1982 is ze bij mij gekomen. Ze was toen nog een zwart schimmel en onbeleerd. Ik heb haar zelf ingereden maar ze is nooit de makkelijkste geweest. Vandaar dat ze ook hoofdzakelijk voor recreatie is gebruikt.

Farrah is een ontzettend lief en betrouwbaar paard maar ook erg eigenwijs, kortom in haar gedrag een echte merrie. Het is een snelle tante die altijd wil lopen.

In onze 24-jaar samen hebben we een fantastische tijd gehad. We hebben een hoop leuke dingen meegemaakt. Maar vooral heb ik van haar genoten als “mijn maatje”!

Ik hoop dan ook dat ze hier op De Paardenkamp een hele fijne maar vooral gezonde tijd tegemoet gaat en er nog lang van mag genieten.

Monique Berendrecht

Ferry

Vandaag 4 mei 2006 ben ik gearriveerd op De Paardenkamp. Ik dacht bij vertrek dat we naar de veluwe gingen waar mijn baasje en ik menige vakantie doorgebracht hebben.

Mag ik me even voorstellen.....

Ik heb in Nederland de naam Ferry gekregen en kan me helaas mijn Poolse doopnaam niet herinneren. In Polen heb ik bij een boer een paar jaartjes meegewerkt op de boerderij. Geen zwaar werk want daar was ik niet op gebouwd maar op zondag maakte de boer een recreatief ritje met me voor de wagen.

De leeftijd dat ik in Nederland arriveerde weet ik niet meer exact omdat ik me toen niet super wilde omdat ik ruin geworden was. Ik was mager maar mijn laatste baasjes zag wel wat in me en kocht me na enkele buitenritten. Na korte tijd kocht mijn baasje een koets en gingen we veel aangespannen werk doen. Mijn voorkeur ging hier ook naar uit en mijn baasje volgde samen met mij een mencursus waar hij gelukkig veel leerde. In het begin maakte hij nogal wat beginners foutjes die ik hem overigens vergaf.....

Koetsenwerk heeft altijd mijn voorkeur gehad en we maakte menige dagtocht in het Limburgse heuvelland. In 1990 maakte we een 14 daagse trektocht door de Belgische Ardennnen die onvergetelijk was.

Elke avond had ik een nieuwe verse weide....

Vanaf 2000 merkte ik dat ik op leeftijd begon te komen en werden onze uitstapjes rustiger. Ik wist dat we na een paar uurtjes altijd ergens een pauze hadden waar ik voer en water kreeg. Aan het weidje achter de heide-stubl in Schinveld bewaar ik goede herinneringen.....

Ook de buitenritten met paard Nescio in de omgeving van Klimmen waren altijd een belevenis.

Morgen ga ik de eerste keer de wei op met mijn nieuwe vriendjes..........

Ferry

Bob en Flopke
 

25 jaar geleden kochten we Bob die nog onbeleerd was, lief en heerlijk lomp. Je kon van alle kanten op hem springen wat de dochter van de verkoper voordeed. Mijn dochter van 8 jaar en ik hebben hem zo op onze manier beleerd. Hij was zo sterk dat we regelmatig het idee hadden op een tank te zitten die ons allerlei kleine paadjes doorjaagde. Je moest wel je hoofd in zijn nek leggen, want anders hing je in de boom!
Hoewel ik liever niet aan springen deed, kreeg Bob daar plezier in en sloeg geen acht op mijn hulpen. Hij nam resoluut het bit tussen de kiezen en vloog al briesend van plezier over menig hek. Ook bij het poep scheppen in de wei kwam hij bij je en poepte op de schep. Graag gaf hij je ook een duwtje naar voren waarop je bijna in de kruiwagen met poep viel. In de winter pakte hij je muts van je hoofd! Hij is een paard met humor en echt een vriend van mens en dier. Hij heeft vooral in de bossen gereden.

Na 3 jaar hebben we Flopke gekocht die verkocht werd na de ponykampen. Zij werd door de andere pony’s op de manege steeds in de hoek getrapt. Ook was ze iets zwak in de linkerschouder voor. Maar zo’n knuffelpony dat we dachten dat het wel goed zou komen. Uiteindelijk werd ze zelfverzekerd en happy met Bob. Ze heeft veel met kinderen gereden en ging ook los mee als mijn dochter Senne op Bob reed. De laatste jaren kon ik de zorg niet meer aan en hebben Fyanne en haar moeder voor ze gezorgd. Bob en Flopke waren er gelukkig mee . Het is voor mij een groot geluk ze nu zo blij op De Paardenkamp te zien!

Florrie

Florrie heeft in de loop der jaren een zekere faam verworven in Amersfoort en omgeving. Ze heeft veel, nu inmiddels volwassen, mensen de kneepjes van de rijkunst bijgebracht. Vooral in het springen was ze fantastisch. Verschillende mensen reden haar naar de Z in deze discipline.

Florrie had niet alleen atletische kwaliteiten, maar daarbij heeft ze ook een goudeerlijk, superbraaf karakter. Alleen in het bos nam ze altijd de benen. Het kon dan niet hard genoeg gaan.

Ik leerde op Florrie rijden toen zij al 20 jaar was. Dressuur vond ze maar niks. Alleen als het regende liep ze aan de teugel. Bij iedere buitenwedstrijd hoopte ik dat het rotweer werd. Voor de wagen liep ze echter als een trein. Ingespannen heeft ze het hele bos doorkruist.

Florrie is een pony zonder zenuwen. Florrie kijkt nergens van op. Zo liep ze ieder jaar mee met de intocht van Sinterklaas in de binnenstad van Amersfoort. Terwijl de andere paarden na hun portie dope toch nog zenuwachtig werden, liet Florrie zich zonder enige verdoving absoluut niet gek maken! Ieder jaar stonden er wel mensen langs de straat die vroegen: \\"Is dat niet Florrie? Daar heb ik vroeger nog op gereden\\".

Als ze zomers bij ons in het land stond, maakte ik mijn huiswerk op haar rug. Ik ging achterstevoren zitten en legde mijn boek op haar kont. Florrie graasde gewoon door en ik bleef de hele middag zitten.

Toen ik uit Florrie was gegroeid, is ze naar manege De Wieken gegaan in Hoevelaken. Daar heeft ze nog enkele jaren op aanzienlijk hoge leeftijd kleine kinderen rondgedragen. Op De Wieken was de manegegeit haar beste vriend.

Uiteindelijk is ze op de boerderij van de familie Veldhuizen terechtgekomen op landgoed Den Treek. Ook daar liep ze nog voor het karretje en reden de kleinkinderen van de familie hun eerste rondjes op Florries rug.

Met haar 30 jaren is Florrie, ook wel Floppie genoemd, nog steeds een kwiek dametje. Ondanks haar dampigheid, wat ze sinds haar 18e heeft, kijkt ze nog steeds uit haar ogen alsof ze de hele wereld aankan.

Ik hoop dat iedereen nog lang van dit karakteristieke beestje mag genieten.

Natalie Brons

Frisbee

Frisbee is een Holsteiner ruin, welke op achtjarige leeftijd bij ons in Kamperland is komen wonen en in de eerste jaren tot in de M-dressuur is uitgebracht, waarna Sandy den Exter met hem is gaan springen en dit vele jaren zeer succesvol heeft gedaan. Ze zijn samen van het L-springen naar het hoogste niveau geklommen en heeft een aantal keren ook internationaal mogen starten, waarbij een keer een vijfde en een keer een vierde plaats in de grote prijs van Meppel zeker vermeld moeten worden. Ook schreven ze diverse jachtrubrieken op hun naam, want snel was hij altijd!

Op zijn zeventiende heeft hij zijn laatste wedstrijd gesprongen en is daarna nog tot op 27 jarige leeftijd recreatief gereden.  Diverse meisjes, welke in het weekend bij ons op stal hielpen, hebben in hem een geweldige leermeester gehad. We hopen dat hij nog een aantal mooie jaren op De Paardenkamp mag doorbrengen, want dat heeft hij zeker verdiend!

Funky

Funky is door de politie van Rotterdam aangekocht van een 19-jarig meisje dat dressuur met hem reed. Dit meisje werd helaas ziek, ze leed aam leukemie en kon niet meer op Funky rijden en nadat hij een jaar lang alleen maar in de wei had gelopen viel het besluit hem over te doen aan de politie Rotterdam. Wim Both heeft Funky opgehaald in Brabant en dit was een emotioneel en moeilijk moment.

Funky was 13 jaar toen hij bij de politie kwam en kon al vrij snel dienst doen op straat omdat hij zo’n braaf paard was. Hij was geen goede springer, maakte altijd rare bokkensprongen. In 2005 is hij bij een wedstrijd Feijenoord- Ajax voor het eerst aan het steigeren geslagen. De toenmalige ruiter wilde niet meer met hem rijden en vervolgens is Funky aan de politie van Amsterdam verkocht. Het verhaal gaat overigens dat hij nog steeds niet betaald is aan Rotterdam!

Gabber

Gabbertje was mijn eerste eigen paard en ik denk dat ik me geen beter paard kon wensen als “ervaren manegeruiter”, want dat was ik 16 jaar geleden. Ik heb dankzij haar een ongelooflijk vertrouwen in paarden gekregen en leerde dat het omgaan met paarden een manier voor mij was om “mijn hoofd leeg te maken”, wat zo hard nodig is zo nu en dan. Het maakte niet uit of ik nu een blokje om ging, haar stal aan het mesten was of gewoon lekker een borstel over haar heen haalde. Die harde schijf werd in mijn hoofd weer lekker opgeruimd en gereset.

Gabrielle is niet voor niets al door de vorige eigenaresse omgedoopt naar Gabber. Ze deed die naam veel meer eer aan!

Gabber is één van de meest betrouwbare paarden die ik ken. Ze heeft nu al meer dan 4 jaar geen zadel op gehad, maar ik durf zo een klein kind met haar weg te laten rijden. Ik schat zo in dat ze als een van de weinige bruine paarden Sinterklaas heeft mogen dragen toen Amerigo een dagje vrij had.

Gabber is een echt ouderwets type Gelders paard. Lekker cool in de kop, en altijd in voor een buitenrit.Heel wat kilometers hebben we gemaakt in de buurt van de stal, over de heide van de Veluwe en de bossen van de Posbank. Het liefst deden we dat met een simpel halster in plaats van een hoofdstel.

Ook was ze altijd wel in voor een leuke oefencross, een endurance rit of een strandrit, zolang ze maar geen rondjes in de bak hoefde te lopen. Dat was wat minder leuk! Ooit zijn we in de bossen van Putten behoorlijk verdwaald, en deden we er uren over om weer terug te komen bij het vakantiehuisje waar we een dat weekend bleven. Ook al begon het behoorlijk te regenen, na 6 uur onder het zadel bleef ze vrolijk en liet ze de moed niet zakken.

Toen ze een jaar of 16 was kreeg ze te maken met een peesblessure, die niet echt over wilde gaan. Zelfs een operatie mocht niet baten. Na enkele weken stalrust mocht ze weer de wei op en gelukkig werd er in de buurt een weitje met inloopstal en een shetlander voor haar gevonden waar ze mocht revalideren.Tijdens de revalidatie leerde ze een paar kleine kunstjes, zoals voetballen, maar op een of andere manier ging de bal altijd achteruit……

Dat revalideren liep stilzwijgend over in een VUT-regeling, want de pees bleef een zwakke plek. Ik kreeg ondertussen een nieuw paard (die nu overigens ook al 20 is en ook al enige jaren op de wachtlijst voor de Paardenkamp staat) want tja, ik moest immers mijn hoofd blijven leegmaken!

Wekelijks ging ik altijd even bij Gabbertje kijken, en dan begroette ze me altijd met die leuke hinnik, want tja… ik bracht natuurlijk altijd iets lekkers mee, en krabbelde altijd op die plekjes waar ze zelf en de shet niet bij konden komen.

Nu op 24 jarige leeftijd mag ze met haar leeftijdgenoten op de Paardenkamp echt genieten van haar oude dag. Volgens mij één van de beste manieren voor een paard om oud te worden!

Ik kan alleen maar tegen haar zeggen: Geniet er wat mij betreft maar lekker lang van, je hebt het verdiend!

Marleen

Gabido W

De razendsnelle draver Gabido W is geboren op 14 maart 1989 en heeft zijn record van 1.12,3 gelopen op de baan van Gelsenkirchen in Duitsland. De ruin heeft altijd bij entrainement Hubert Schoonhoven in Nijeberkoop (Friesland) gestaan en heeft een winsom van € 105.645,00.

Gabido W is van de Italiaanse hengst Abido, die twee jaar door Gestut Forstwald aan Nederland werd verhuurd. De moeder van Gabido W is de prima fokkende Fernandel-dochter Tosca H (uit de Barcena-stam), die ook de topper Herbie W bracht. Op 12 jarige leeftijd nam hij in 2001 afscheid van de drafsport met een derde plaats gelopen in een montékoers op de baan van Wolvega. (zie foto) Met zijn record van 1.12,3 staat hij nog steeds in de top 20 van Nederlands snelst gefokte dravers ooit.

Wij hebben altijd ontzettend veel plezier aan dit lieve en trouwe paard gehad en wij gunnen hem een goede oude dag op het Paardenkamp in Soest.

Met vriendelijke groet aan alle medewerkers van het Paardenkamp (o.a IJsbrand),

Familie H. Wimmenhoeve

Meppel

Gambler

Gambler is een ruin, en een nld's gefokt paard zijnde een KWPN'er. Gambler is afgelopen 15 april 22 jaar oud geworden.

Gambler is als zes-jarig paard aangekocht door de politie.

Na met goed gevolg zijn opleidings en africhtingstermijn voor politiepaard voor te hebben doorlopen, werd hij geplaatst op de stal van de politie in Hulshorst en later in Nunspeet. Daar is hij jarenlang het vaste dienstpaard geweest van Henk Molenberg. Toen Henk met pensioen ging is Gambler naar stal van de bereden politie in Woubrugge gekomen.

Gambler was toen al een goed, evenwichtig en zeer betrouwbaar dienstpaard. In Woubrugge heeft hij vooral diverse beginnende ruiters op z’n rug gehad, welke hij de kneepjes van het vak heeft bijgeleerd. Ook werd Gambler op straat vaak gekoppeld aan nieuwe en jonge politiepaarden als zijnde leerpaard. Gambler kon dan zijn rust, dapperheid en ervarenheid overbrengen op de nieuwe paarden.

Gambler heeft als politiepaard wel alles mee gemaakt wat er mee te maken valt.

Hij heeft echt ontelbare diensten gedraaid zoals;

- koopavonden in grote winkelsteden

- horeca nachtdiensten in grote steden

- Diverse ME inzetten van voetbal wedstrijden en demonstraties enz.

- Diverse keren de Prinsjesdag in september.

- Toezicht diensten in natuurgebieden

- Grote muziek festivals

- Diverse begrafenissen van het Koningshuis.

- Bruiloft prins Willem-Alexander en Maxima

De laatste jaren begon Gambler wat strammer te worden, en kreeg hij last van pees blessures. Het is jammer genoeg meerdere keren voorgekomen dat Gambler tijdens de dienst door diverse oorzaken ten val kwam. Maar zo sterk, dapper en rustig als hij is, stond Gambler altijd weer op, als of er niets gebeurd was en ging hij onverwoestbaar door met z’n werk.

Met vriendelijke groeten:

Marga Koot

Hoofdagent DLHP unit West

Korps Landelijke Politie Diensten

Garlik

GARLIK is een 22 jarige Hannoveraan , ingeschreven in het Westfaals stamboek, zoon van General 1 , geboren 20-02-90. Garlik staat sinds 20 december 2011 op De Paardenkamp.

Garlik is een trots ,eigenzinnig en eenkennig paard. Als je hem iets wil laten doen waar hij geen zin in heeft, laat hij duidelijk merken dat hij daar niet van gediend is. Een zweep bij hem gebruiken is dan ook uit den boze , dan keert hij zich tegen je. Alleen al het zien van een zweep maakt hem boos. Met beleid en respect bereik je meer. We hebben Garlik 11 jaar geleden gekocht van een ouder Duits echtpaar, waar hij erg verwend werd. Zo kreeg hij bananen te pas en te onpas en tot op de dag van vandaag is hij hier nog erg gek op. Garlik is vrij intensief gereden in de dressuur en af en toe een sprongetje vond hij ook leuk. Garlik is zelfs uitgebracht in de klasse Z dressuur. Een trotse en imposante verschijning op de concoursen. Dozen vol met prijzen waren het resultaat. Bij ons thuis had Garlik altijd vrije uitloop vanuit zijn stal naar de paardenbak en naar de wei. Hij hield alles in de gaten en alert keek hij altijd uit de stal naar zijn omgeving. Hij heeft het altijd erg moeilijk gevonden om alleen te zijn en toen onze oude pony overleed is hij zich erg gaan hechten aan de schapen. Omdat de schapen ook door ouderdom een voor een overleden, hebben wij de keuze gemaakt om hem oud te laten worden tussen zijn soort genoten in het Paardenkamp.

Gelske

Onze Gelske is een heel bijzondere Haflinger pony. Bijzonder omdat ze kan “lachen” en “praten” en omdat ze meteen aan komt draven als je haar roept! Wat er in haar lange leven gebeurt is weten wij niet, alleen het laatste stukje mochten wij mee beleven.

Gelske kwam in februari 1998 bij ons in Soest op de Wieksloterweg te staan. Daarvoor kende zij Soest al goed, want zij had de huifkar getrokken met de kinderen die via “in de Ruimte” aan de Insingerstraat op zomerkamp waren.

Voor ons was Gelske een hele lieve eigenwijze pony. Ze leek heel gelukkig met haar nieuwe omgeving. Ze bleek een gave te hebben om mensen die vroeger wel hadden gereden maar er mee waren gestopt, weer ‘in het zadel’ te helpen. Onze kinderen hebben veel plezier aan haar beleefd met rijden, wandelen en vertroetelen. Ook liep ze graag voor het karretje.

Dat Gelske oud was wisten wij wel want ze had nog maar een paar kiezen. Gras en hooi kon ze niet eten dus kreeg ze iedere dag slobber. Ook wortels om af te kagen met haar voortanden.

Na drie jaar kreeg Gelske last van een slepend achterbeen. Tijd voor pensioen!

Ze ging naar Friesland waar Jan en Margreet Tolboom een boerderij met oude paarden in pension hebben. Daar kreeg ze al gauw vaste vrienden in de kudde paarden. Haar laatste kiezen hielden het niet meer, alleen haar voortanden konden nog wat wortels schrapen.

Wij zijn heel blij dat Gelske nu weer bij ons in Soest is zodat we haar vaak kunnen bezoeken.

Wij hopen dat ze daar heerlijk van haar zeer oude dag mag genieten!!

Hannie Broeckman

Brigitte van der Lugt

Gerona

Gerona is een Hannoveraan merrie ( v. Gluckstern, dé hengst van het jaar 1983) . Ze is in 1986 in het noorden van Duitsland geboren en vrij snel verkocht in Nederland. Van jongs af aan wilde ze niet alleen naar buiten, er moest altijd een paard of een pony meegaan.

Ze was van meet af aan erg energiek en daarom is ze waarschijnlijk al op 6-jarige leeftijd bij een manege in Noordwijkerhout terecht gekomen. Vier uur per dag lopen was voor haar geen probleem, springen deed ze het liefst. Als ze al ergens een balkje op de grond zag liggen, dan gingen haar oortjes naar voren.

Toen ze 16 jaar was werd het manegeleven haar echter toch te veel en werd ze kreupel. Na een maand rust was dat nog niet beter, dus moest ze eigenlijk naar de slager. Karin Evers en ik vonden haar daarvoor nog veel te goed en wij hebben samen een soort reddingsactie op touw gezet: eerst gedurende zomer maar in de wei en dan maar verder kijken.

Wat wij niet wisten is, dat een paard nooit 10 dagen na de kudde in de wei gezet mag worden, want dan is de pikorde al ingesteld en een nieuw paard is dan bedreigend. Gerona kreeg dan ook een klap op haar rechterachterbeen, terwijl ze linksachter al kreupel was. Geen goede combinatie! We hebben haar uit de wei gehaald en zijn haar gaan verzorgen. De wond was erg diep en ze werd erg ziek, omdat een weekend- dierenarts, die gewend was om te gaan met kleine huisdieren, haar te weinig antibioticum toediende. Ze werd gelukkig weer beter toen de paarden-dierenarts haar de juiste dosering gaf en na een week ging ze het gewonde been weer belasten. Wij hebben haar toen gekocht en na enkele jaren heeft Karin zich teruggetrokken en heb ik alleen voor haar gezorgd en genoten. Er waren trouwens verschillende mensen op de manege die mij daarbij heel goed geholpen hebben.

Na een peesblessure aan het linker voorbeen, die nog een keer teruggekomen is, was het met het springen natuurlijk afgelopen.

Gerona is nog steeds erg pittig, maar de jaren beginnen nu toch zichtbaar te tellen. Ik hoop dat ze nog vele jaren van haar pensioen op de Paardenkamp mag genieten.

Annemarie van Zaaijen, Noordwijk, 3 september 2008

Gurbe

Levensloop van Gurbe

In het voorjaar van 1973, in de nacht van 11 april werd Gurbe geboren op de Haniastate te Grou.

Gurbe groeide op te midden van nog enkele veulens en wist zich heel goed een plaats te veroveren in de koppel. Hij had al vroeg bewonderaars, onder andere van een Duits meisje, logŽ van het hoofd der M.U.L.O. te Grou, die dagelijks al jaren op haar fiets langs kwam.

Dit bezoek van Rozemarie was al enkele jaren een vaste gewoonte, die intussen kapster was geworden en goed verdiende.Ik had teveel paarden en Rozemarie kocht in de herfst van 1976 Gurbe van ons voor Fl.1900,00 en werd door haar zelf met haar vriend opgehaald.

Gurbe groeide op in het Thuringerwald voorbij Biberach, waar hij zowel onder het zadel als voor de koets liep. Na ongeveer 6 jaar moest Gurbe verkocht worden en ter plaatse werd gevreesd dat er in Duitsland geen liefhebbers voor waren.

Toen kwam Gurbe bij ons terug om hem aan een liefhebber te verkopen. Dit heb ik gedaan en G. Sietsema werd de nieuwe eigenaar die hem enige jaren gebruikt heeft tot dat door verhuizing moest eindigen. Via P. de Boer van Giekerk is hij toen bij de familie Freriks gekomen die hem gebruikte, naast de Friese merrie Marije, zowel voor de koets als onder het zadel.

In 1995 zijn beide Friese paarden van de familie Freriks naar het rusthuis voor oude paarden, de Paardenkamp, in Soest gegaan. Marije is daar op 16-04-1999 op 25 jarige leeftijd gestorven aan een inwendige bloeding, en Gurbe is op 02-06-2002 gestorven aan verval van krachten, hij was toen 29 jaar oud.

De fokker van Gurbe, H.T. Hofstra, Veenwouden

Gypsy Queen

Ik ben Gypsy Queen en ben geboren in het wild.
Vermoedelijk in 1991. Op latere leeftijd ben ik naar Engeland gegaan en terecht gekomen bij de gypsy’s. Hier kon ik op krachten komen en wat vetjes kweken. In 1999 hebben John en Marianne mij gekocht voor de verjaardag van hun dochter Angela.
Zij hebben mij naar Nederland laten komen. Bij deze mensen heb ik western leren rijden.
In de westernsport heb ik in het onderdeel trail veel prijzen gewonnen.
Dit vond ik samen met mijn baasje ontzettend leuk. Ik was nergens bang voor. In 2007 ging het met mijn baasjes niet goed en hun dochter werd heel ziek. Ik werd verkocht aan een mevrouw waar ik mee naar Drenthe ben gegaan. Bij haar heb ik een veulen gekregen. Mijn oude baasjes kwamen af en toe kijken hoe het met mij ging. In 2010 kwam ik samen met mijn veulen terug naar Westzaan met mijn nieuwe baasje. Daar kwamen mijn oude baasjes mij weer opzoeken en kregen te horen dat mijn nieuwe baasje niet meer naar ons omkeek en ik en mijn veulen zaten tegen verwaarlozing aan. Na contact met mijn huidige baas die het niet meer interesseerde, mocht ik gelukkig mee met mijn oude baasjes. Die het niet over hun hart konden halen om mij zo te zien. Ik was zo blij dat ik mee mocht want John was nog bezig met het hek dicht te doen en ik liep zelf alvast de trailer op en keek achterom om te zeggen, schiet eens op. Toen ik thuis kwam liep ik zelf naar mijn oude vertrouwde stalletje. Oh wat was ik blij. Ze hebben met de dierenarts mij weer helemaal opgeknapt en ik werd weer vrolijk en jolig. Was soms zelfs een beetje ondeugend, want waar mijn baas was daar was ik ook en als er dan iemand op mijn rug zat had die pech, want mijn baasje ging voor.
Maar na gedane arbeid mag ik het nu rustig aan gaan doen. Op mijn leeftijd van 24 bijna 25 jaar kan ik met pensioen. En mag ik heerlijk naar de hemel op aarde, De Paardenkamp in Soest. John Marianne en Angela vinden dat ik het heel dik verdien. Ze zullen regelmatig langskomen om even met mij te knuffelen. En ze weten dat ik nu in heel goede handen terecht kom en zijn daar heel blij mee. Ze zullen mij wel enorm missen en er zullen ook wat tranen vallen, maar het is goed..

p.s. het is je gegund, lieve Gypsy. We houden van je, kanjer.

John, Marianne en Angela

Hadley

Hadley is een heel bijzonder paardje.

Na een jaar zoeken naar het perfecte paard was ik op slag verliefd.

Hadley stond in een stal en deed z’n hoofd omhoog ik zag hem en was verkocht.

2,5 jaar oud was hij en nog hengst, maar toch geen minpunt van hem te vinden.

Ik heb er nog geen dag spijt van gehad en ontzettend veel plezier met hem beleefd.

Een paard met humor en een echte teddybeer dus je verveelde je geen dag met hem.

En met zijn speciale karakter kruipt hij zo je hartje in, iedereen die hem kent zegt dat altijd over hem.

Springen , dressuur of een fijne buitenrit hij was overal voor in.

Nu is hij 21 en mag hij genieten van alle rust en doen waar hij zelf zin in heeft.

Ik ga hem ontzettend missen en natuurlijk vaak bezoeken, maar een ding is zeker hij heeft zo’n mooie oude dag meer dan verdiend.

Handy Boy

Dit is Handy Boy en hij is 23 jaar. Twaalf jaar geleden werden wij de gelukkige eigenaren van deze toen elf jaar oude pony. We hebben ontzettend veel van hem kunnen en mogen leren, tot de Nederlandse kampioenschappen M-dressuur aan toe. Handy Boy is een echte all round pony, hij houdt van een rondje dressuur en heeft met mijn dochter het tot de Z-2 gebracht, een springparcours sprong hij altijd zonder moeite rond als het maar hoog en hard mocht. Een samengestelde cross was ook geen probleem en daarnaast was hij altijd in voor een ontspannen bosritje. Hij heeft veel paarden van de angst af geholpen door zelf voorop te gaan in het bos. Daarbij is hij ook voor veel kleine kinderen de pony geweest waarop ze hebben leren rijden, zeker nadat Handy Boy minder intensief in de dressuursport werd uitgebracht. Na twaalf jaar bij ons te zijn geweest is hij helaas vorig jaar tijdens een heerlijke bosrit gevallen, waardoor zijn pees bijna volledig was afgescheurd. De dierenarts gaf hem in eerste instantie vrijwel gelijk op maar wij vonden dat hij een eerlijke kans moest krijgen. Toen wij een paar weken later opnieuw naar de dierenarts gingen voor een echo kon je zien dat zijn been ontzettend mooi bezig was met het genezingsproces. Wij hebben toen afgesproken dat we zouden kijken of het nog beter werd en als de dierenarts ons kon verzekeren dat onze Handy Boy geen pijn had, hij voor de rest van zijn welverdiende pensioen hier bij De Paardenkamp mocht gaan genieten. Wij wensen hem een geweldig mooie oude dag en hopen dat hij nog lang mee kan gaan hier in het ‘bejaardenhuis’.

Ronald Jansen